BZB nr 24 - Podręcznik prowadzenia kampanii dla organizacji pozarządowych
Pierwsze pytanie, jakie należy sobie zadać przy każdym wydarzeniu, które organizujemy (konferencja prasowa, informacja dla prasy, demonstracja, wiec), to:
czy potrzebujemy, by informacja o wydarzeniach znalazła się w mediach? Czy też wydarzenie to jest organizowane z powodów innych, niż te, które wymagają informacji w mediach? Jeśli informacja w mediach jest potrzebna, przesłanie może dotrzeć do znacznie większej liczby ludzi, niż jest obecne przy wydarzeniu, o ile zostanie to zorganizowane w odpowiedni sposób.
Istnieje kilka sposobów organizowania wydarzenia, tak aby informacja o nim znalazła się w środkach masowego przekazu:
Wizerunek akcji - zdjęcia i wideo
W jaki sposób dostarczyć środkom masowego przekazu tylu informacji, ilu potrzebują, by przedstawić Waszą sprawę?
Informacja prasowa powinna być zorganizowana w następujący sposób (patrz załączona informacja):
| Na górze: | nazwa organizacji. |
| Poniżej: | data informacji prasowej. Może zawierać ograniczenie (embargo; do publikacji wyłącznie od dnia......., ale takiego ograniczenia należy używać ostrożnie. Ograniczenia są często łamane przez prasę). Embarga można używać łącznie z raportem, który ma być opublikowany kilka dni później, ale będzie musiał być uprzednio przeczytany przez dziennikarzy. Bardzo tajne informacje nie powinny być ogłaszane przed datą, kiedy mają się ukazać. |
| Kontakt: | nazwisko i numer telefonu członka organizacji, od którego można otrzymać więcej szczegółów. Należy się upewnić, że pod tym numerem telefonu zawsze będzie ktoś obecny, nawet, kiedy akcja się już rozpocznie. Jeśli możliwe, należy mieć telefon albo radio na miejscu wydarzenia albo też wyznaczyć osobę, obecną przy akcji i regularnie telefonującą do osoby kontaktowej z informacjami, co dzieje się na miejscu. |
Pamiętajcie o ostatecznym terminie - zamykaniu numeru/wydania
Telewizja, dziennikarze, agencje prasowe - wszyscy oni pracują do nie przekraczalnego terminu, jakim jest zamknięcie numeru/wydania. Lokalne media mogą mieć mniej napięte terminy zamknięcia i w ten sposób można przekazać więcej informacji. Dobrze jest sprawdzić, jakie terminy zamknięcia mają poszczególne środki masowego przekazu - godzinne (agencje prasowe, radio, TV), dzienne (gazety), tygodniowe (tygodniki) czy miesięczne (miesięczniki).
Agencje prasowe
Agencje prasowe są maklerami informacji i jednymi z najważniejszych środków masowego przekazu, z którymi należy się kontaktować przy organizowaniu akcji. Przykładem w tym regionie jest Polska Agencja Prasowa. Agencje prasowe mają biura na całym świecie. Informują o wydarzeniach i przesyłają opisy gazetom, radiostacjom i telewizjom, które zamówiły u nich abonament. Największymi agencjami prasowymi są: Reuters, Associated Press (AP), United Press International (UPI), żeby wymienić kilka. Szybkość, z jaką agencje dostarczają informacji i zdjęć, wzrasta.
Jest niezwykle istotne, aby skontaktować się z agencjami prasowymi, jeśli sądzicie, że wasza sprawa jest ważna także poza granicami waszego kraju. W niektórych krajach Europy Wschodniej agencje są państwowe, tym niemniej prywatne agencje międzynarodowe mają swoje biura we wszystkich większych miastach świata. Jeśli skontaktujecie się z międzynarodową agencją prasową i przedstawicie swoją sprawę, to może być to pożyteczne w nacisku na lokalną prasę, by również przedstawiła opis tego wydarzenia.
Wzrasta popularność agencji telewizyjnych, takich jak Reuters TV, World Television Network (WTN) i CNN, które dostarczają zdjęć i informacji światowym stacjom telewizyjnym. Jeśli Wasze wydarzenie zostało sfilmowane bądź przez Was, bądź przez lokalną stację telewizyjną i ma implikacje międzynarodowe, to dobrze jest skontaktować się z jedną z wyżej wymienionych agencji telewizyjnych, żeby sprawdzić, czy nie są zainteresowani materiałem. Jeśli tak, to powiadomią Was, gdzie znajduje się najbliższe biuro ich współpracownika - najczęściej największe miasto w każdym kraju - gdzie należy dostarczyć materiał. Jeśli materiał jest naprawdę ważny, warto przesłać go samochodem albo samolotem (redakcja pokryje koszt przesyłki lotniczej, jeśli jest nią naprawdę zainteresowana) do miejsca, skąd zostanie nadany. Materiał musi być naprawdę mocny i bardzo "wzrokowy" istotne jest, żeby wraz nim dostarczyć wszystkie konieczne informacje o wydarzeniu - tło, informacje dla prasy oraz - co najważniejsze - BARDZO SZCZEGÓŁOWĄ LISTĘ UJĘĆ.
Inne środki, które warto brać pod uwagę:
Uwagi końcowe:
To wszystko, moi drodzy. Trzymajcie wasz przewodnik po środkach masowego przekazu pod ręką, aby skorzystać z niego następnym razem, kiedy będziecie robić akcję. Mam nadzieję, że się przyda!
Niniejszy podręcznik ma na celu wyjaśnienie podstaw współpracy z prasą. Ma też pokazać, jakie kroki należy podjąć, aby w prasie nie tylko pojawiała się największa ilość informacji o waszych działaniach, ale, co ważniejsze, jak wpłynąć na jakość tych informacji.
Celem tego przewodnika jest, abyście stali się bardziej kompetentni i pewni siebie wobec mediów. Media nie są waszymi przyjaciółmi i nie są wrogami, one są po prostu mediami. Często potrzebują was tak bardzo, jak wy ich.
W najprostszy sposób można określić media jako środek przekazywania informacji. Zdolność reakcji danej osoby na informację jest bezpośrednio zależna od ilości interferencji obecnej podczas przekazu. Zacznij od prostego i jasnego przekazu i określ najkrótszą drogę do twojej grupy celowej.
Telewizja i w pewnym stopniu media elektroniczne zmieniły ten prosty scenariusz. Według guru mediów, Tony Schwartz'a, jesteśmy stale bombardowani tak wielką ilością informacji, że wyłącznie bodziec, który wyzwala reakcję, jest rzeczywiście skuteczną komunikacją. Nie powinniście pojawiać się po prostu z uprzednio przygotowaną informacją, ale musicie zacząć ostrożnie planować, biorąc pod uwagę reakcję, którą chcecie wywołać. Musicie dostosować wasze przesłanie do tej reakcji.
Nikt lepiej nie spożytkował tej teorii resonant communications (komunikacja z oddźwiękiem społecznym), niż twórcy wizerunku administracji Reagana. Reagan zawsze uderzał, jak nazwał to Schwartz, we właściwą strunę, angażując społeczeństwo. Pamiętacie reklamy "Poranek w Ameryce"? Wyłącznie opierając się na zaufaniu, ewokowały uczucie, że Reagan mógł zmienić kierunek, w którym podążała Ameryka. To pozwoliło Reaganowi naprawdę spróbować zmienić ten kierunek.
Jak można określić temat i przesłanie, które uderza w tą odpowiednią strunę?
Jednym z najlepszych sposobów stworzenia tematu czy przesłania, które naprawdę działa, jest określenie, kim naprawdę jest twoja grupa celowa, do kogo się zwracasz. Stanowczo za często aktywiści wpadają w pułapkę kazań do nawróconych, przekonując do rzeczy, z którymi określona publiczność się zgadza.
Pomyśl o swoim stylu życia. Prawdopodobnie pracujesz z grupą ekologów albo działaczy na rzecz sprawiedliwości społecznej, przez co zapewne sympatyzujesz z szeregiem liberalnych (lewicowych w USA) poglądów. Wielu twoich przyjaciół pracuje w grupach zaangażowanych społecznie. Ogólnie, nie są to ludzie, do których trzeba dużo mówić. Są już po twojej stronie i często nie są tymi, którzy są bezpośrednio dotknięci problemami, którymi się zajmujesz.
Teraz pomyśl, jak różnie mówiłbyś o tych problemach z przyjaciółmi, z pracownikami wielonarodowej korporacji czy konserwatywnym (prawicowym) kandydatem politycznym. Odpowiednio budując swoje przesłanie dla danej grupy celowej, zmienisz prawdopodobnie wszystko od słownictwa do struktur gramatycznych.
Ronald Reagan zręcznie manipulował mediami, ponieważ rozumiał amerykańskie społeczeństwo i podobnie jak ono cechowały go niesłychanie małe zainteresowania i niechęć do skomplikowanych zagadnień. Reagan powodował, że rzeczy stawały się lekkostrawne. Wszystko, o czym mówił, było ubrane w proste, krótkie słowa. Podatki były złe, zatrudnienie - dobre. Stany były wolnym krajem, Związek Radziecki nie. I Reagan nigdy nie pozwolił prawdziwemu faktowi popsuć dobrego obrazu.
Nawet, jeśli to wszystko nie jest najładniejsze, to jednak musimy nauczyć się wiele ze zdolności Reagana do włączania się w sentyment mas i rozkładania złożonych zagadnień na proste sprawy, z którymi może się utożsamić duża część społeczeństwa. Czy to podejście zmniejsza nasze cele? Nie. W szczególności próba dotarcia do jak największej liczby ludzi dokonuje się przede wszystkim przez telewizję.
Mówi się, że kamera nigdy nie zmruży oka. Może być to prawdą, ale też nigdy kamera nie interesuje się dłużej jedną tylko rzeczą. Kiedy w wieczornym dzienniku telewizyjnym pojawia się informacja o problemach środowiskowych, nie więcej niż 10-cio sekundowy wywiad. Możesz mieć tylko dziesięć sekund na wyartykułowanie przesłania, które wzbudzi pożądaną reakcję. Jeśli naprawdę chcesz, aby przesłanie przebiło się przez wszystkie zakłócenia i uderzyło we właściwą strunę, powinno być krótkie, jasne i chwytliwe. Musisz przyjąć, że masz jeden strzał - jedno zdanie albo mniej - aby przedstawić swoje przesłanie. Często dobrym przewodnikiem po komunikatach, które mieszczą się w tym formacie, jest myślenie o tym, jakie nagłówki chciałbyś zobaczyć następnego dnia w gazetach z informacją o twoim proteście czy akcji.
Powinieneś dokonać burzy mózgów, aby opracować temat, tworząc przesłanie wystarczająco krótkie i jasne, aby zmieściło się na naklejce czy plakacie. Pomyśl o efektywnych tematach, które widziałeś już w użyciu i pomyśl, jak wiele może być powiedziane w tak niewielu słowach.
Kiedy temat problemu czy wydarzenia jest określony i ulepszony, każdy, kto jest włączony, powinien zostać poinformowany, jak najlepiej przedstawić przesłanie. Pamiętajcie, nie ma nic złego w powtarzaniu. Powtarzanie twojego przesłania i wzmacnianie go obrazem - to klucz do udanej masowej komunikacji.
Jest to szczególnie ważne w przypadku protestu. Prasa będzie zazwyczaj przeprowadzać wywiady z twoim rzecznikiem, ale może też chcieć porozmawiać z innymi uczestnikami akcji. Tych ludzi trzeba brać pod uwagę na etapie planowania współpracy z prasą. Muszą oni rozumieć, co chcecie powiedzieć i jak najlepiej to powiedzieć w ciągu 5-10 sekundowych urywków wypowiedzi, których potrzebują dziennikarze RTV. Poćwicz mówienie urywkami, krótkimi zdaniami.
Oto niektóre najczęściej zadawane pytania, które należy przewidzieć przy proteście. Bądź przygotowany na szybką odpowiedź na pytania:
Przed protestem szczegółowo poinformuj wszystkich, którzy mogą rozmawiać z prasą i przeprowadź kilka próbnych wywiadów. Przy przygotowaniach niezwykle pomocna jest amatorska kamera video. Ma w sobie zdolność do popsucia każdemu wypowiedzi. Może to brzmieć okrutnie, ale jest bardzo konstruktywne.
Udzielając każdego wywiadu, utrzymuj kontakt wzrokowy, zwłaszcza z kamerą. Unikaj używania slangu swojej grupy. Na przykład, jeśli działasz na rzecz przywrócenia ESA, nie używaj skrótu. Mów: Endangered Species Agency (Agencja ds. Zagrożonych Gatunków). Kilka przykładów do unikania: UNEP, OECD, IWC, ICATT, IAEA itd.
Reasumując, zacznij od najważniejszych spraw:
Jedno zdjęcie może zawrzeć wszystkie elementy konfliktu i to, co chcesz osiągnąć. Udany obraz mówi sam za siebie i nie potrzebuje podpisów i wyjaśnień.
Kiedy planujesz specjalne wydarzenia czy protesty, dobrze jest zacząć od określenia, jaki obraz chcesz stworzyć. Myślenie obrazami pomoże ci dotrzeć do prostego, zrozumiałego tematu, który jest kluczem do wszystkich udanych wydarzeń.
Video i zdjęcia są najpotężniejszymi dostępnymi narzędziami komunikacyjnymi. Zaplanuj kreatywne sposoby zakomunikowania twojego przesłania w różnych mediach. Znalezienie kamerzysty nie powinno wydarzyć się w ostatniej chwili, ale być priorytetem od samego początku (pod warunkiem, że masz budżet na wynajęcie zawodowca - jeśli nie, to uczestnik akcji z kamerą 8mm jest lepszy niż nic). W przypadku dużego wydarzenia, planuj i określaj budżet z góry. Korzystaj z sieci działaczy ekologicznych, żeby zarekomendowali dobrych fotografów i kamerzystów. Jeśli zdjęcia będą dobre, to twoja inwestycja będzie tego warta, bo będziesz mógł je rozpowszechniać długo po zakończeniu akcji.
Aby ocenić, czy wydarzenie rzeczywiście potrzebuje fotografa czy kamerzysty na miejscu akcji, zastanów się nad następującymi pytaniami:
Oczywiście, media na całym świecie różnią się między sobą w zależności od kraju, regionu, struktury politycznej i samego rodzaju mediów. Istnieją doskonałe przewodniki, zawierające informacje o mediach, ich adresach, w jaki sposób się z nimi kontaktować, a także informatory o międzynarodowych biurach prasowych za granicą (np. Der Spiegel w biurach ONZ w Genewie czy Reuters w Tokio). Biorąc pod uwagę rozmiary i pole zainteresowania poszczególnych mediów światowych, jest ważne, aby ukierunkować strategię prasową na te, które
Zamiast próbować opisać całą strukturę mediów światowych, przedstawiamy poniżej zarys mediów w jednym kraju, Stanach Zjednoczonych. Wiele mediów światowych funkcjonuje w podobny sposób. Spójrzcie na ich podział i przemyślcie podobieństwa i różnice w waszym kraju.
Aby udało się przekazać wasze przesłanie na szczeblu ogólnokrajowym, trzeba zrozumieć, jak funkcjonują media w waszym kraju, tak aby układać lepsze strategie współpracy z nimi.
Biorąc pod uwagę rozmiary i złożoność Stanów Zjednoczonych, nie jest zaskoczeniem, że media kładą główny nacisk na problemy lokalne i regionalne. Oprócz trzech głównych sieci telewizyjnych (ABC, NBC, CBS), agencji prasowych, dziennika USA Today i CNN, prasy ogólnokrajowej właściwie nie ma.
Jeśli chodzi o nakład, "USA Today" i "The Wall Street Journal" są najbliższe gazetom ogólnokrajowym i obydwie zawierają publikacje międzynarodowe. "USA Today" jest dostępny wszędzie w tej samej cenie i o tej samej porze. Niestety, jeśli chodzi o dogłębność informacji, "USA Today" jest bardzo ograniczony.
"The Wall Street Journal" również ma drukarnie w całym kraju i liczne dodatki lokalne. Jest gazetą o wysokiej jakości, o konserwatywnych zapatrywaniach. Kolumna opinii i komentarzy "Wall Street Journal" jest jednym z ostatnich bastionów wściekle antyekologicznych sentymentów. "Journal" jest wpływowy w kręgach przemysłowych. Główny nacisk kładzie na wiadomości finansowe. Nie przedstawia zdjęć. Gazeta przywiązuje wielką wagę do dziennikarskich dochodzeń. Drukowała istotne teksty, opisujące brudne interesy od Waste Management, Inc. do Eda Meese i Contras.
"The New York Times" (największy dziennik w USA) i w dużym stopniu "Los Angeles Times" i "Washington Post" mają ambicje stać się gazetami ogólnokrajowymi. "The N. Y. Times" ma ogólnokrajowe wydanie, które można dostać w wielu miejscach poza Nowym Jorkiem, ale poza Wschodnim Wybrzeżem jego nakład jest ograniczony. Te trzy dzienniki odgrywają niesłychanie istotną rolę w kształtowaniu wiadomości.
Dziennikarze w mniejszych stanach zainteresowani, powiedzmy, problemami amerykańskich fabryk zbrojeniowych, mogą o tym pisać, ale dopóki "New York Times" nie przedstawi sprawy w znaczący sposób, nie ma ona charakteru naprawdę ogólnokrajowego.
Każdej nocy ogólnokrajowa sieć telewizyjna dociera do ponad 40 milionów Amerykanów. Cokolwiek nie powiedzą Dan Rather czy Peter Jennings (znani dziennikarze TV amerykańskiej - tłumacz), ma ogromną wagę, jeśli chodzi o wpływ na amerykańską duszę. A z czego składają się wieczorne wiadomości?
Zazwyczaj jest to spora ilość informacji międzynarodowych, po których następują informacje o działaniach prezydenta. Odmiennie niż np. brytyjskie dzienniki z długimi informacjami BBC News, informacje sieci amerykańskich trwają w ciągu doby w sumie 30-60 minut. Kiedy pojawia się informacja o ekologii, zazwyczaj jest przedstawiana z niewłaściwego punktu widzenia, a nacisk położony jest na nieodpowiednie miejsce. Alkoholowe nawyki kapitana Hazelwood były ważniejszą informacją, niż światowa konsumpcja ropy - rzeczywista przyczyna wycieku z tankowca Valdez.
W wiadomościach sieci, wiadomości zagraniczne są przedstawiane nieproporcjonalnie słabo i najczęściej z bardzo nacjonalistycznego punktu widzenia. ("Szesnastu Amerykanów ginie wypadku samolotu w Botswanie. Liczba zabitych może wynosić nawet 300...")
Jakkolwiek w uproszczeniu, tak wygląda amerykańska telewizja ogólnokrajowa. Jeśli dorzucić jeszcze kilka reportaży - historia konsumenta, materiał o edukacji - to obraz będzie mniej więcej kompletny. Działacze często zastanawiają się, dlaczego ich akcje nie znajdują odbicia w mediach. Przyczyna jest dość prosta. Naprawdę nie ma na to miejsca. Bardzo nieliczne, jeśli w ogóle, protesty przebijają się do tych mediów.
CNN jest inna. Ponieważ nadają nieustanny, 24-godzinny dziennik, są bardzo zainteresowani wszelkimi informacjami i mają więcej miejsca na informacje, które mogą uznać za lokalne. W porównaniu do sieci telewizyjnych, widownia CNN jest mała - nigdy więcej niż milion osób w jednym momencie. Ich relatywny wpływ jest jednak przeogromny. CNN (albo lokalna informacyjna stacja radiowa) zazwyczaj idzie we wszystkich pokojach redakcyjnych i newsroomach na świecie. Satelitarny dostęp dał CNN coraz większą widownię międzynarodową. Coraz większa ilość pracowników, wzajemne umowy wymiany materiałów z lokalnymi stacjami TV i sieciami w innych krajach oraz ogromna sieć współpracujących z CNN niezależnych dziennikarzy uczynił w krótkim czasie z CNN najlepszą amerykańską organizację, zajmującą się przekazywaniem wiadomości.
Gdy byliśmy świadkami wojny w Zatoce Perskiej, CNN miała duży międzynarodowy wpływ dzięki swoim relacjom na żywo i wyprzedziła zdolność innych sieci do przedstawienia tak obszernego odbicia wydarzeń.
Lokalne stacje telewizyjne, jeśli są afiliowane przy sieciach ogólnokrajowych, zazwyczaj będą korzystać tylko z materiałów filmowych, bez komentarza reportera. To oznacza trzy-pięć sekund migawki, która nie zawiera nic poza informacją, że: "dzisiaj działacze zablokowali wejście do budynku federalnego, protestując przeciwko dyskryminującym zarobkom w Nowym Jorku". Koniec wiadomości.
Tym niemniej, coraz częściej lokalne stacje formują regionalne sieci ze stacjami w pobliskich rynkach mediów (jest to trend narastający także w skali międzynarodowej).
Przede wszystkim z powodu "eksplozji" sieci kablowych cały czas pojawiają się możliwości "ogólnokrajowego" przekazu przy pomocy małych widowni. W Stanach Zjednoczonych narasta liczba stacji informacyjnych: "Independent Network News" (własność Chicago Tribune), pakiety informacyjne sieci Fox Broadcasting dla jej stacji lokalnych; Headline News CNN są sprzedawane stacjom na całym świecie; śmieciowe pseudowiadomości w rodzaju "Sprawy Bieżące" (Current Afair) sieci Fox czy USA TODAY również od czasu do czasu przemycają informacje ekologiczne między oczywiście ważniejszymi sprawami Elisabeth Taylor i Księżniczki Diany.
Jednym z najlepszych sposobów, aby zapewnić dobrą obecność w mediach, jest korzystanie z agencji prasowych. Associated Press i United Press International, pomimo, że powstały w różny sposób, w zasadzie spełniają to samo zadanie - wysyłają informacje słowne i zdjęcia do klientów na całym świecie. Wysyłają je nie tylko do gazet. Również stacje i sieci telewizyjne korzystają z usług agencji prasowych, aby wiedzieć o najważniejszych spodziewanych wydarzeniach i odpowiednio przygotować plan pracy.
Mocne zdjęcie, przekazane przez agencję prasową, może zostać wykorzystane przez dziesiątki gazet i zobaczone przez miliony ludzi.
Kiedy zajmujemy się mediami, często przeoczamy agencje, ponieważ na prowincji ich biura są małe albo w ogóle ich nie ma. To nie oznacza, że nie opiszą wydarzenia czy nie przyjmą i prześlą zdjęć.
W każdym stanie USA, AP i UPI mają stanowe "kwatery główne", położone albo w stolicy stanu, albo największym mieście. Mniejsze biura istnieją w mniejszych miastach. Często pracuje w nich tylko jeden lub dwóch reporterów i rzadko są otwarte 24 godziny na dobę. W jeszcze mniejszych miejscowościach agencje współpracują z "wolnymi strzelcami" - półoficjalnymi korespondentami, którzy są opłacani za poszczególne informacje i nie są na etacie.
Każde biuro dostarcza przygotowane wiadomości do serwisów stanowych, regionalnych i ogólnokrajowych, dostarczanych przez agencje ich klientom tak prasowym, jak radiowym i telewizyjnym.
Associated Press (AP) jest największą na świecie agencją prasową. AP obsługuje 80-90% wszystkich amerykańskich gazet codziennych. AP, odmiennie niż konkurencja, została założona jako przedsiębiorstwo niedochodowe. AP ma biura we wszystkich pięćdziesięciu stanach i praktycznie każdym kraju. Ich biuro w Waszyngtonie ma opinię bardziej konserwatywnego (prawicowego) niż jakiekolwiek inne biura AP. "Książka dzienna" AP jest publikowana w każdym stanie i prawie każdym większym mieście USA. Jako dzienny porządek wydarzeń, książka ta jest podstawowym narzędziem używanym przez redaktorów gazet, radia i telewizji przy podejmowaniu decyzji, o jakich wydarzeniach danego dnia pisać.
United Press International (UPI) powstała jako przedsięwzięcie komercyjne, co było o tyle nieszczęśliwym pomysłem, że w naszych czasach nigdy nie udało się jej wypracować zysku. Z powodu ograniczeń budżetowych, w ciągu ostatniego dziesięciolecia miały miejsce zwolnienia pracowników i obniżki pensji. Zawieszona została działalność w niektórych krajach, czeka to również wiele innych biur. UPI ma dwie silne strony: szybciej przygotowują i wysyłają materiały, niż ich rywale z AP i mają bardzo dobry serwis w Ameryce Południowej.
Reuters jest agencją dominującą w większej części świata. W USA służy zazwyczaj jako agencja wiadomości biznesowych. Reuters próbował rozszerzyć działalność otwierając więcej biur w USA i wykupując większość serwisu fotograficznego UPI. Podczas, gdy UPI nadal się kurczy, wiele amerykańskich przedsiębiorstw prasowych polega coraz bardziej na Reuters, jako głównym konkurencie AP.
Inne międzynarodowe agencje prasowe to IPS, AFP, DPA i wiele innych, o bardziej regionalnym nastawieniu.
Niektóre agencje prasowe, np. AP w USA, publikują książki dzienne specjalnie dla mediów z listą najważniejszych wydarzeń dnia w danym mieście. Redaktorzy prowadzący czytają książki dzienne uważnie, aby określić, gdzie należy wysłać reporterów. Istnieje również "książka tygodniowa", która pozwala redaktorom opracować harmonogram pracy i priorytety informacyjne.
Pozycje w książce dnia są bardzo krótkie i zawierają informacje "Kto, co, kiedy, gdzie i dlaczego" (uwaga na pozycję "dlaczego") oraz nazwisko osoby kontaktowej i numer telefonu. Podając do agencji informację skrojoną możliwie najbardziej do tego formatu, ograniczysz możliwość popełnienia przez ich pomyłki. Takie "zawiadomienie dla prasy" o nadchodzących wydarzeniach może również zostać przefaksowane do lokalnych gazet, radia i telewizji, jeżeli chcecie zawiadomić prasę przed wydarzeniem. Faksowi powinien towarzyszyć telefon, który ustali, czy dana gazeta/radio jest zainteresowana wydarzeniem i który dziennikarz będzie je obsługiwał (patrz: "obłaskiwanie prasy" poniżej).
Często przypominamy sobie zbyt późno, że czasopisma są ważnym źródłem informacji dla bardzo wielu ludzi. W dodatku, rynek czasopism, który kiedyś był bardzo ogólny (np. Life and Look), zmienił się dramatycznie i zaspokaja teraz specyficzne zainteresowania: pojawiły się pisma kobiece, czasopisma sportowe, konsumenckie, przyrodnicze oraz czasopisma dla miłośników kotów zainteresowanych astrologią. Czego by nie szukać, zawsze się coś znajdzie.
Jeśli uważasz, że masz mocną informację, którą dane pismo może wykorzystać do artykułu, zastanów się nad rozmową z czasopismem lokalnym, ogólnokrajowym czy nawet międzynarodowym. Weź pod uwagę, że czas przygotowywania czasopisma do druku (od początku przygotowania artykułu) wynosi zazwyczaj 3-6 miesięcy i że naglące sprawy raczej nie wchodzą w rachubę. Niektóre tematy, które zostały wykorzystane w czasopismach: częstość występowania raka u kobiet a substancje toksyczne (Ms. Magazine i inne pisma kobiece), przemoc wobec ekologów (Newsweek), zmiany klimatyczne a przemysł ubezpieczeniowy (New Scientist), itd. I nie zapominajcie o pismach lewicowych (np. Mother Jones) czy pismach ekologicznych. Często są dobrym początkiem dla nowego tematu dla prasy.
Radio również jest dobrym sposobem na pokazywanie pewnych tematów lokalnie, regionalnie czy na skalę międzynarodową (np. BBC, National Public Radio). Wiele stacji chce zrobić wywiad przez telefon, kiedy nie mają reporterów na miejscu, ale chcą mieć materiał z wydarzenia. Radio może być też najlepszym środkiem przekazu najnowszych informacji. Radiostacje informacyjne mają częste dzienniki, często dodają najnowsze informacje i lubią podawać informacje o wydarzeniach w czasie ich trwania. W dodatku tysiące radiostacji pojawiło się w całych Stanach (i na świecie), dając ogromne możliwości prowadzenia dialogu o problemach ekologicznych.
Jednym z najlepszych sposobów korzystnego wpływania na jakość informacji o wydarzeniach jest edukacja prasy i informowanie jej o szczegółach problemu zanim odbędzie się wydarzenie. Podając prasie wszystkie istotne informacje o problemie i dając do zrozumienia, że wasza grupa jest istotnie zaangażowana, przezwyciężycie wrażenie, że jesteście mało wiarygodni i nie warto o was pisać.
Ogólnie rzecz biorąc, dziennikarz zajmujący się ekologią jest dobrem rzadkim. Ochrona środowiska jest zazwyczaj opisywana przez dziennikarza "od wszystkiego", który jest specjalnie zainteresowany problemem. Osoba ta zapewne nie będzie miała czasu, żeby doskonale orientować się we wszystkich sprawach ochrony środowiska, dotyczących jego/jej miejscowości. I tutaj jest wasza rola. Utrzymuj kontakt z prasą w waszym regionie. Informuj ich o tym, co się dzieje. Istnieją szanse, że jeśli pojawia się temat, o którym gazety nie piszą, to jest to spowodowane niepoinformowaniem dziennikarzy albo niewytłumaczeniem im istoty problemu w taki sposób, aby problem wydawał im się na czasie.
Pamiętajcie, że typowy dziennikarz, redaktor czy producent może otrzymywać nawet sto informacji dziennie. W rezultacie wiele faksów, informacji i telefonów jest po prostu ignorowanych. Jeśli organizacja czy osoba wyrobi sobie opinię alarmującej o byle czym, jest rutynowo omijana przez dziennikarzy.
Uważajcie na czas zamknięcia wydania. Nie dzwoń do producenta, kiedy program właśnie trwa czy do dziennikarza, kiedy zamyka numer. Jeśli obiecasz wysłać coś w określonym czasie albo zadzwonić, zrób to. Profesjonaliści z mediów zawsze docenią, jeśli uważasz na to, do kiedy muszą przygotować materiał i zamknąć wydanie.
Jako działacz, pracujący nad wybranym zagadnieniem, jesteś niejako zobowiązany nawiązać bardziej towarzyskie stosunki z dziennikarzami w mieście czy regionie. Informuj ich pocztą, telefonicznie czy na okazjonalnych spotkaniach i wykreuj się na wiarygodne i poważne źródło informacji.
Zanim zadzwonisz do dziennikarza, zapamiętaj:
Wszystko może nam się zdarzyć. Niewinne zdanie wypowiedziane dla prasy staje się stanowiskiem politycznym albo zwykłą pomyłką w druku. Mówimy potem nieskładnie, że zacytowano nas niedokładnie czy cytowano wyjęte z kontekstu zdania. Tak może być, ale zazwyczaj nic z tym nie da się zrobić. Najlepszym lekarstwem jest nie dopuszczać do takich sytuacji.
Postaw się w sytuacji dziennikarza. Siedzi po drugiej stronie linii telefonicznej ze słuchawką przyciśniętą do ucha, zapamiętale wypisując coś na komputerze, podczas gdy ty opowiadasz bajki o tym, co się dzieje z całym światem. Z pewnością pojawią się błędy.
Mów powoli. Upewnij się, że reporter ma czas zapisać, co powiedziałeś albo przynajmniej nadąża za tobą, jeśli mówisz za szybko. Wielu dziennikarzy odczyta to, co zapisali z twoich wypowiedzi, jeśli ich poprosisz. Proś ich więc o to.
Wstępne określenie kierunku wywiadu pomoże uniknąć ci tematów, o których nie chcesz rozmawiać albo nie masz wystarczających do tego kwalifikacji. Z góry pytaj, o jakie informacje chodzi dziennikarzowi albo jakiego rodzaju pytań można się spodziewać. Zazwyczaj ci powiedzą. Pamiętaj, że zupełnie naturalna jest odpowiedź "nie wiem, ale sprawdzę to dla pana". Lepiej zawsze jest przyznać się do niewiedzy, niż strzelać i pudłować.
Twoje odpowiedzi muszą być krótkie, a myśli jasne. Ustal sobie z góry 2-3 najważniejsze rzeczy, o których chcesz powiedzieć i trzymaj się ich, jak tylko możesz. Pamiętaj, że tylko 5-10 sekund twojej wypowiedzi trafi na antenę, więc przygotuj właśnie "pigułkę": 5-10 sekund najważniejszych uwag.
OFF THE RECORD - prywatnie - Jeśli chcesz, żeby dziennikarz nie przypisał ci pewnej informacji czy wypowiedzi, zapowiedz, że nie jest ona do druku pod twoim nazwiskiem. Pod względem technicznym poprzedź swoje uwagi stwierdzeniem, że to, co powiesz, mówisz prywatnie i nie może być wiązane z twoim nazwiskiem (czy organizacją). Niektórzy dziennikarze odmawiają wykorzystania takiej informacji, której nie mogą nikomu przypisać. Jeśli nie chcesz wziąć odpowiedzialności za swoje słowa, to nie oznacza to, że dziennikarz nie może potwierdzić tej informacji u innego źródła i przekazać jej czytelnikom/widzom itd. Rozmowa prywatna z reporterem pozwala ci na szczerość, ale są tego złe strony. Jeśli cały czas zmieniasz charakter rozmowy z prywatnej na oficjalną, rosną szanse, że dziennikarz może się nie połapać i przypisze ci zdanie, którego nie chciałeś powiedzieć publicznie. To może być niebezpieczne.
EMBARGO - ograniczenie - Jeśli podajesz informację z embargiem, to oznacza, że gazeta czy radio nie mogą wykorzystać tematu do chwili, kiedy nie zniesiesz tego embarga. Data i czas embarga powinny zostać wyraźnie określone w czasie rozmowy z dziennikarzem, w informacji dla prasy - zaznaczone drukowanymi literami na samym początku informacji. Podanie delikatnej informacji obłożonej embargiem może być nieostrożne, bo każda gazeta i stacja radiowa czy telewizyjna inaczej je rozumie. Embargo jest dobre przy publikacji raportów: daje dziennikarzom możliwość zapoznania się z nimi zanim zostaną oficjalnie opublikowane.
WYŁĄCZNOŚĆ - znowu definicja różni się i musisz wyrażać się bardzo jasno. Zgoda na wyłączność może być sposobem na zapewnienie informacji o wydarzeniu, pozwalając jednemu środkowi przekazu na przedstawienie danego problemu jako pierwszemu. Dając wyłączność stacji TV czy gazecie - możemy sobie od razu zrobić wrogów wśród konkurencyjnych mediów. Tym niemniej, czasem sytuacja narzuca konieczność ograniczonego dostępu do wydarzenia - a musisz zapewnić, że będą przy nim media. Oferowanie wyłączności zaufanemu dziennikarzowi to dobry sposób na zapewnienie, że jego stacja/gazeta będzie relacjonować nasze wydarzenie.
Działacze często prowadzą protesty czy akcje, aby przekazać to, co mają do powiedzenia. Media mogą być nośnikiem tych przekazów. Jeśli nie piszą o tobie gazety i nie mówi radio i telewizja, twój przekaz trafia donikąd.
Nie ma gwarancji, że o akcji ktoś napisze, ale istnieją sposoby, aby zwiększyć tego szanse. Musisz myśleć jak redaktorzy prowadzący. Zadaj sobie pytanie, po co wysyłasz swoich dziennikarzy na miejsce akcji i co spodziewasz się, że przyniosą z powrotem.
Kiedy planujesz protest, zastanów się, jakie problemy logistyczne powinny zostać rozwiązane na poszczególnych etapach planowania, np. czy będzie dość światła dla kamer, czy dziennikarze będą mogli obserwować wydarzenie bez ryzyka aresztowania. Jeśli to jest konferencja prasowa, to czy nagłośnienie jest dostateczne, aby dziennikarze słyszeli przemawiających? Pamiętaj o czasie akcji - kiedy zaczniesz akcję o 4 po południu, to raczej nie trafisz do wieczornych wiadomości telewizyjnych. Pamiętaj o godzinach zamknięcia wydań i ograniczeniach, które muszą znosić dziennikarze i nie dokładaj im cierpień.
Dowiedz się, jaki jest zasięg mediów. Jeśli miejsce wydarzenia leży poza ich zasięgiem, to czeka cię ciężka walka, aby sprzedać im temat.
Najważniejszą sprawą nie jest ściągnięcie mediów na akcję, ale współpraca z nimi na miejscu akcji. Zbyt często działacze w gorączce wydarzeń zapominają spędzić kilku chwil z dziennikarzami. Ktoś powinien zostać wyznaczony do kontaktu z prasą i służyć jako łącznik organizatorów. Rzecznik prasowy powinien zająć się rozdaniem materiałów dla prasy. Powinien zapewnić, że prasa będzie wiedziała, kim są kampanierzy i że będzie rozmawiała bezpośrednio z nimi. Ponadto zawsze trzeba notować, kim są dziennikarze obsługujący wasze wydarzenie i dla jakich mediów pracują, aby można się było z nimi skontaktować i podać dodatkowe informacje po wydarzeniu.
To samo zróbcie ze stacjami telewizyjnymi, jeśli na miejscu macie własnego kamerzystę z materiałem, a jakaś stacja nie przysłała ekipy.
Informacja dla prasy jest rozsyłana do mediów aby przedstawić podstawowe wyznaczniki akcji - kto, co, gdzie, kiedy, dlaczego i jak. Notka powinna być krótka, zwięzła i podawać informacje, których szuka dziennikarz.
Przede wszystkim, informacja dla prasy powinna być krótka i dokładna. Zawsze dwie inne osoby powinny ją przeczytać. Redaktorzy i dziennikarze nie lubią przekopywać wszystkich stron, żeby dotrzeć do najistotniejszych. Powinno się ją czytać jak informację gazetową, zbudowaną na zasadzie odwróconej piramidy - najważniejsze, najoczywistsze informacje na górze, następnie cytaty i informacje dodatkowe.
Podstawowa formuła informacji dla prasy zawiera datę, nagłówek, osoby kontaktowe z numerami telefonów, kto, co, kiedy, gdzie, dlaczego i jak, niekiedy jeden czy dwa cytaty; wszystko na jednej czy dwóch stronach. Najlepsza jest jedna strona. Pisz mocny akapit wprowadzający, ponieważ dalej zazwyczaj redaktor miejski nie czyta.
Żaden dobry dziennikarz nie skróci informacji dla prasy. Tak, jak w każdym przypadku współpracy z mediami, musisz spróbować przewidzieć, czego dziennikarze szukają. Im lepiej ci się to uda, tym bardziej prawdopodobne, że informacja dla prasy lub jej część pojawi się w mediach jako wiadomość.
W zasadzie istnieją trzy rodzaje informacji dla prasy (patrz: przykłady na końcu podręcznika):
ad. 1. Informacja o wydarzeniu w pierwszym akapicie powinna koncentrować się na tym, co zrobiliście i dlaczego. Podaj szczegóły, takie jak liczba uczestników, adres i inne.
Dołącz informacje dodatkowe, które wzmacniają twoje stanowisko oraz wymień wcześniejsze wysiłki grupy przed demonstracją (tj. lobbying, skargi itd.). Próbuj wykorzystać niezależną informację. Podawaj również rozwiązania (np. nasza grupa wzywa firmę X do zmniejszenia ilości odpadów przez zastosowanie istniejącej czystej technologii itd.).
ad. 2. Informacja o reakcji jest dobrym sposobem na dostanie się do mediów w sprawie, na którą reagujesz. Jeśli wydarzenie dotyczy jednego z twoich tematów działań, musisz być gotowy na natychmiastową odpowiedź.
Ta informacja jest zazwyczaj bardzo krótka i przedstawia odpowiednie cytaty. Musi zostać wysłana NAJSZYBCIEJ, JAK TYLKO MOŻLIWE, żeby w ogóle miała jakieś znaczenie. W zasadzie żadne informacje dodatkowe nie są potrzebne; reakcja jest potrzebna dziennikarzom, aby zrównoważyć przedstawiany problem.
Ta sama zasada obowiązuje w przypadku reakcji na prace ustawodawcze; w tym wypadku możesz zazwyczaj przygotować stanowisko zawczasu.
Wysyłając informację dla prasy natychmiast albo jeszcze przed danym wydarzeniem, dajesz dziennikarzowi to, czego z pewnością będzie potrzebował. Jeśli dziennikarz ma w ręku wasze oświadczenie, to ma z głowy poszukiwanie jeszcze jednego elementu do materiału.
ad. 3. Informacja o wynikach badań itd. jest dokumentem, który rozpowszechniasz wraz z raportem czy studium. Powinna streszczać najważniejsze punkty raportu, aby dziennikarz, który może nie mieć czasu (a zazwyczaj nie ma), nie musiał czytać całego dokumentu. Streszczenie raportu jest również niezwykle użyteczne dla reporterów, którzy mają mało czasu na przeczytanie całego dokumentu. Znowu, embargo na opublikowanie raportu może dać mediom więcej czasu na zapoznanie się ze skomplikowanym raportem zanim zostanie opublikowany (patrz POJĘCIA powyżej).
Konferencje prasowe są jednym z najtrudniejszych, ryzykownych, ale potencjalnie użytecznych środków współpracy z mediami. Są również jedną z najbardziej nadużywanych strategii wobec mediów. Konferencje prasowe organizuje się, aby przedstawić ważny raport albo zająć stanowisko wobec rozwoju sytuacji w danej, interesującej was dziedzinie. Najważniejsze sprawy przy organizowaniu konferencji prasowej to:
Często działacze skarżą się, że nawet, kiedy media informują o ich działalności, to dziennikarze nie trafiają w sedno i nie przedstawiają rzeczywistego stanowiska ich grupy. Jednym z najlepszych sposobów ominięcia tego problemu jest opowiedzenie o sobie i o problemie samemu.
We wszystkich gazetach jest kolumna, gdzie pojawiają się komentarze, opinie oraz listy dotyczące spraw, przedstawianych w gazetach. Ta kolumna jest jednym z najczęściej czytanych miejsc w gazetach i źródłem inspiracji dla redaktorów prowadzących oraz dziennikarzy.
W zasadzie opinie są formułowane bardzo dokładnie i na tematy i są pisane przez kogoś, kogo gazeta uznaje za wiarygodny autorytet w danej dziedzinie. Komentarze i opinie zazwyczaj liczą 500-800 słów. Powinny wyrażać opinię, ale najlepsze z nich zawierają wystarczająco wiele informacji, aby uczynić opinię przekonywującą dla czytelnika. Dla kręgów establishmentu komentarz jest dobrym sposobem na tworzenie wiarygodności i może służyć jako wartościowy dokument dla każdej kampanii.
Komentarze zazwyczaj są przesyłane do odpowiedniego redaktora albo zespołu, a czas ich publikacji może się różnić znacznie.
Zdecyduj, gdzie chcesz skierować komentarz, po pierwsze biorąc pod uwagę grupę celową, do której chcesz dotrzeć. Wiele gazet współpracuje ze sobą i jeżeli list zostanie przyjęty przez wielki dziennik, to może w końcu dotrzeć też do gazet w całym kraju.
Wszystkie gazety wydają swoje komentarze codziennie. Alternatywą do wysyłania twojej własnej pracy jest prośba o spotkanie z redakcją albo odpowiednim redaktorem i poinformowanie ich o problemie. Dostarczając informacji i pokazując logikę, która stoi za twoimi działaniami, możesz przekonać ich do napisania własnego komentarza na dany temat. Często komentarze pisane przez pracownika gazety trafiają do szerszego grona czytelników, nie zawsze przygotowanych na "zielone" czy "liberalne" (lewicowe w USA) przesłanie.
Innym elementem kolumny opinii w gazecie są "listy do redakcji". Są zazwyczaj krótkie i dotyczą czegoś, co zostało przedstawione w gazecie, np. bieżącego wydarzenia czy debaty. Jeśli chcesz zbadać puls twojego społeczeństwa, czytaj jego listy do redakcji.
Talk show - program radiowy lub telewizyjny z udziałem zaproszonych gości, a często słuchaczy i publiczności - jest okazją, aby porozmawiać o szczegółach, których zazwyczaj nie mamy okazji poruszyć. To może brzmieć atrakcyjnie, ale niesie ze sobą zagrożenia, o których trzeba wiedzieć.
Programy radiowe na przykład są prowadzone przez znane osobistości, które jasno określają swoje stanowiska polityczne. Słuchacze czy widzowie najczęściej podzielają poglądy prowadzącego i zwykle się z nim zgadzają. Wiele prowadzących takie programy osób odgrywa rolę "adwokata diabła" i ośmiesza osobę zaproszoną, aby utrzymać zainteresowanie publiczności.
Zanim zgodzisz się wziąć udział w takiej audycji, dowiedz się jak najwięcej o stylu prowadzącego i formule programu. Czy program jest prowadzony na żywo? Czy występuje w nim przeciwnik? Czy będziesz mógł rozmawiać bezpośrednio z przeciwnikiem? Czy słuchacze/widzowie mogą dzwonić w czasie programu i zadawać pytania?
Tak, jak w przypadku każdego wywiadu, ważne jest znać najistotniejsze rzeczy, dotyczące waszej organizacji: liczbę członków, liczbę biur i gdzie one się mieszczą, roczny budżet, źródła finansowania. Trzeba też umieć wyjaśnić "co organizacja robi".
W trakcie programu na żywo margines błędu jest mały. Upewnij się, że dobrze znasz wszystkie materiały. Jeśli jest to radio, trzymaj przed sobą kartkę z zapisanymi faktami. Programy z udziałem słuchaczy mogą być szczególnie denerwujące, ponieważ często zadawane pytania nie mają nic wspólnego z tematem, o których miałeś mówić. Mogą się również zdarzyć telefony obraźliwe. Musisz zachować zimną krew i być przygotowany na taką publiczność.
Ogłoszenia publiczne są dobrym sposobem na rozpropagowanie wydarzenia lub poinformowanie o jakiejś sprawie, jeśli w waszej okolicy działa współpracujące z wami radio (TV i ogłoszenia prasowe również są dobre, ale zazwyczaj droższe). Wiele krajów uważa fale radiowe za własność społeczną i zachęca do publikowania ogłoszeń o lokalnych wydarzeniach czy organizacjach. Ogłoszenia te są darmowe, ale to, czy zostaną nadane, zależy od stacji radiowej, a nawet od poszczególnych dziennikarzy. Jeśli wspierasz wiele działań społecznych w okolicy, opłaca się znać odpowiedniego dyrektora lokalnej radiostacji.
Dowiedz się, jaki styl, długość i formuła obowiązuje ogłoszenia i dostosuj się do nich. Dwie typowe długości to 30 i 60 sekund. Możesz przedstawić swoje ogłoszenie w formie tekstu (najczęściej) albo jako uprzednio nagrany materiał. Jeśli ogłoszenie przedstawiasz w formie tekstu, sprawdź, ile czasu zajmuje jego odczytanie. Jeśli jest za długie, nie wejdzie na antenę. Jest duża konkurencja o darmowy czas antenowy. Bądź kreatywny.
Upewnij się, że tekst zawiera datę, po której nie należy go czytać. Tekst powinien być rozbity na linijki w podwójnych odstępach i zawierać nazwisko i telefon osoby kontaktowej. Jak zawsze w przypadku tekstu, który idzie do prasy, ktoś inny musi go przeczytać i sprawdzić.
PO ANGIELSKU (poleca także tłumacz)
Blair Palese
Chief Press Officer, Greenpeace Communications
kierownik prasowy działu informacji Greenpeace
(przykład zawiadomienia dla prasy)
GREENPEACE OPUBLIKUJE RAPORT O KRYZYSIE ŁOWISK ŚWIATOWYCH
PODCZAS ROZPOCZĘCIA POSIEDZENIA
ORGANIZACJI NARODÓW ZJEDNOCZONYCH
NOWY JORK, 2 czerwca 1993 - Podczas gdy Organizacja Narodów Zjednoczonych dzisiaj, w poniedziałek, 2 czerwca, będzie otwierać pierwsze posiedzenie, dotyczące narastających zagrożeń światowych łowisk, Greenpeace opublikuje na konferencji prasowej swój raport na ten temat.
Raport pt. "TO NIE MOŻE TRWAĆ WIECZNIE. Wpływ światowej grabieży na zmniejszające się zasoby ryb" zostanie przedstawiony publicznie w pomieszczeniu Savoy Room w centrum prasowym.
ONZ o godz. 10:00. Na konferencji przemawiać będą między innymi Mark Gianni, koordynator kampanii Greenpeace nt. ochrony łowisk oraz rybacy z północno-wschodniego Atlantyku, Zatoki Meksykańskiej i północno - zachodniego Pacyfiku.
Dostępne będą kopie raportu, zdjęcia oraz informacja na wideo.
*************************
CO: KONFERENCJA PRASOWA GREENPEACE
Publikacja "To nie może trwać wiecznie. Wpływ światowej grabieży na zmniejszające się zasoby ryb".
KIEDY: 10:00 rano, poniedziałek, 2 czerwca 1993.
GDZIE: Savoy Room, Centrum Prasowe Organizacji Narodów Zjednoczonych.
####
Aby uzyskać dalsze informacje, kopie raportu, video lub zdjęcia:
(zawiadomienie dla prasy)
GREENPEACE OKUPUJE TARTAK NAJWIĘKSZEGO EKSPORTERA
AMAZOŃSKIEGO MAHONIU
RIO MARIA, Stan Para, Brazylia - 17 grudnia 1992 - Podczas swojej pierwszej akcji protestacyjnej przeciw niszczeniu lasów tropikalnych, powodowanemu przez przemysł drzewny w brazylijskiej Amazonii, Greenpeace rozpoczął okupację jednego z największych tartaków mahoniu w rejonie.
Akcja, która rozpoczyna kampanię Greenpeace przeciw rabunkowemu wyrębowi lasów w Amazonii, jest wymierzona w wyniszczające pozyskiwanie mahoniu, zmonopolizowane w regionie przez dwanaście dużych tartaków w stanie Para (południowo-wschodnia Amazonia).
"To dopiero początek" - powiedział Jose Augusto Padua, południowoamerykański kampanier Greenpeace ds. lasów tropikalnych. "Protestujemy przeciwko rabunkowemu pozyskiwaniu mahoniu, które nie tylko zagraża cennym i ginącym gatunkom, ale stwarza warunki dla całkowitego zniszczenia lasów. Wyrąb drzew mahoniowych prowadzi również do społecznego i kulturowego wyniszczenia tubylczych wspólnot w regionie."
Firmy pozyskujące mahoń obecnie działają w Amazonii bezkarnie, czerpiąc duże korzyści kosztem ekosystemów leśnych i wszystkich tych, których byt zależy od dziewiczych lasów. W całej południowej Amazonii drwale mahoniu są pierwszymi, którzy w pierwotnych lasach budują drogi, umożliwiając dostęp hodowcom bydła, poszukiwaczom złota i bezdomnym chłopom, karczującym las.
"Gdziekolwiek nie pójdą drwale mahoniu, tam zaraz następuje wylesienie" - powiedział Padua.
Pierwsza akcja Greenpeace w lasach Amazonii zaczęła się o świcie, kiedy ubrani w białe kombinezony działacze wkroczyli na teren tartaku Maginco - największej w Brazylii firmy handlującej mahoniem. Maginco jest własnością pana Danilo Remor, który jest również prezesem AIMEX - Stowarzyszenia Eksporterów Drewna Stanów Para i Amapa.
Kiedy działacze zablokowali główną bramę tartaku i zatrzymali ciężarówki z mahoniem, rozwinęli transparent, potępiający wyrąb mahoniu i wskazujący na niszczycielskie skutki tej działalności. Działacze Greenpeace przykuli się do pił tartaku, aby zatrzymać cięcie pni mahoniowych i pracę zakładu.
Akcja Greenpeace miała poparcie Indian Nambikwara, którzy na próżno usiłowali powstrzymać drwali, od wielu lat najeżdżających ich terytoria. Członkowie chłopskiego związku zawodowego, w tym prezes Narodowego Związku Pozyskiwaczy Kauczuku, również włączyli się w akcję. Wraz z innymi grupami, popierającymi akcję Greenpeace, ustawili się przed tartakiem, aby zaprotestować przeciw niszczycielskiej działalności przedsiębiorstw drzewiarskich w Amazonii i nieprzestrzeganiu przez nie przepisów ochrony środowiska, zwłaszcza na południu Para, gdzie miała miejsce akcja.
W mieście Rio Mara, gdzie znajduje się tartak, w ostatnich latach zamordowano kilku przywódców związkowych, co wiąże się z własnością ziemi. Hodowcy bydła wypierają biednych właścicieli ziemi, aby rozszerzyć własną działalność.
"Przemysł mahoniowy jest przyczyną nielegalnej inwazji na rejony tubylcze i rezerwaty przyrody i zasobów" - powiedział Padua. "Wielkie tartaki z centrum pozyskiwania mahoniu w Para eksportują prawie całe drewno do Wielkiej Brytanii i USA". W zeszłym tygodniu brazylijska koalicja organizacji pozarządowych, obejmująca obecnie 70 grup, pokazała w stolicy Brazylii film dokumentujący skutki wyrębu mahoniu, który pokazuje, jak wyrąb ten niszczy ekosystemy leśne, gospodarkę pozyskiwaczy kauczuku oraz tubylcze społeczności.
Grupa przedstawiła także Manifest i dossier parlamentowi Brazylii, Prokuratorowi Generalnemu, agencji rządowej do spraw ludności tubylczej Funai oraz nowemu ministrowi ochrony środowiska, p. Coutinho Jorge. Tego ostatniego wiele artykułów prasowych oskarża o wspieranie handlarzy drewnem i wyrębu mahoniu.
W Europie Greenpeace wzywa do zakazu używania mahoniu. Greenpeace prosi firmy o powstrzymanie się od handlu mahoniem i domaga się od rządów ograniczenia jego importu do czasu, kiedy w Brazylii prawo zacznie regulować działalność przemysłu tak, jak żąda tego Brazylijska Koalicja Przeciw Rabunkowemu Wyrębowi Lasów w Amazonii.
###
Więcej informacji lub kopię filmu wideo, Manifest i zdjęcia można otrzymać od:
(przykład oświadczenia)
"WYPADEK W PETERSBURGU MÓGŁ BYĆ POCAŁUNKIEM ŚMIERCI
DLA ZACHODNICH REAKTORÓW" - twierdzi GREENPEACE.
Londyn, 24 marca 1992 (GP) - Dzisiejszy wypadek w reaktorze numer trzy elektrowni atomowej w Petersburgu powinien zapoczątkować falę zamknięć reaktorów atomowych zarówno na Wschodzie, jak i na Zachodzie - twierdzi Greenpeace.
W Związku Sowieckim istnieje 25 reaktorów o konstrukcji podobnej do petersburskiego reaktora RBMK 1000, a na świecie jest około 20 dalszych reaktorów o poważnych zaniedbaniach bezpieczeństwa, które powinny zostać natychmiast zamknięte.
Maurice Strong, przewodniczący Konferencji ONZ ds. Środowiska i Rozwoju, napisał w New York Times w ubiegłym tygodniu, że natychmiast trzeba przedsięwziąć kroki wobec niebezpiecznych reaktorów i wezwał do międzynarodowej pomocy w tej dziedzinie.
"Ten wypadek jest jeszcze jednym przykładem, jak starzejące się reaktory zagrażają światu" - stwierdził ekspert Greenpeace ds. energetyki atomowej, John Willis.
Do najniebezpieczniejszych reaktorów świata należą 22 reaktory Magnox w Wielkiej Brytanii i wiele reaktorów typu VVER w Europie Środkowej i Wschodniej. Niedawno opublikowany raport Greenpeace stwierdza, że istnieje szansa większa niż jeden do czterech, że w przeciągu najbliższych pięciu lat w najstarszych reaktorach VVER nastąpi stopienie rdzenia.
Wypadek w Petersburgu jest ostatnim z serii kryzysów, jakie dotykają przemysł nuklearny. Doniesienia mówią, że do atmosfery przedostał się radioaktywny obłok jodu o mocy do 3 tys. kiurów.
"Jeśli doniesienia te są dokładne, ludzie mieszkający w rejonie skażenia, a zwłaszcza dzieci, są narażeni na bezpośrednie zagrożenie zdrowia. Ponieważ jod jest substancją lotną, schronienie przed opadem radioaktywnym przyniesie tylko częściowe rezultaty" - powiedział John Willis.
Radioaktywny jod jest wchłaniany u ludzi przez tarczycę i może prowadzić do nowotworów. Najskuteczniejszą obroną jest nasycenie tarczycy zwykłym jodkiem potasu.
"Niestety, jeśli okoliczni mieszkańcy nie otrzymali jodu przed wypadkiem, to teraz jest prawdopodobnie za późno, aby zapobiec wchłonięciu większych dawek" - powiedział Willis. "Ale nadal zagrożonych jest setki tysięcy ludzi, mieszkających dalej od Petersburga, np. w Moskwie, Helsinkach czy krajach bałtyckich - zależnie od kierunku wiatrów".
ABY UZYSKAĆ WIĘCEJ INFORMACJI:
John Willis, Greenpeace w Londynie: tel. 071 - 354 5100