Konkurs POROZMAWIAJ Z NIĄ

Projekt Porozmawiaj z Nią stanowi kontynuację pracy podjętej w projekcie Kobiety Wędrowne, gdzie rozmowy z kobietami dotyczące doświadczeń wygnania, przesiedlenia, ucieczki prowadzone były przez realizatorki projektu. Wszystkie te doświadczenia nazwane zostały wędrówką.
Otrzymywałyśmy wówczas listy od kobiet, które chciały podzielić się wspomnieniami dotyczącymi losów swoich przodkiń. Zwróciło to uwagę na relacje łączące ze sobą kobiety, przekazujące sobie nawzajem opowieści o swoich losach, poszukujące odkrycia przemyśleń i doświadczeń bliskich sobie kobiet. Tak zrodził się projekt Porozmawiaj z Nią. Mamy nadzieję, że prace konkursowe będą źródłem wiedzy nie tylko o losach kobiet wędrownych ale i o relacjach pomiędzy kobietami i procesie kształtowania pamięci historycznej w międzypokoleniowym dialogu kobiet.

Konkurs Porozmawiaj z Nią skierowany jest do kobiet – krewnych (córek, wnuczek, siostrzenic...), powinowatych (synowych, żon wnuków, siostrzeńców, bratanków...) i przyjaciółek, zainteresowanych dialogiem z bliskimi sobie kobietami, które były przesiedlone, wysiedlone, deportowane, wygnane, przymusowo osiedlone, były uchodźczyniami i migrantkami a także widziały na własne oczy wysiedlenie, wygnanie, deportację grup innych niż własna. Rozmowa czy wspomnienie dotyczy więc zarówno traumatycznej wędrówki naszej rozmówczyni jak i tego co utkwiło jej w pamięci gdy była świadkiem zagłady, wygnania, deportacji ludzi zagrożonych prześladowaniami i zmuszonych do porzucenia swoich stron rodzinnych.

Prosimy o przeprowadzenie, nagranie i spisanie rozmów z bliskimi kobietami a wówczas, gdy nie jest to już możliwe, zapis wspomnień z rozmów, wysłuchiwania rodzinnych historii, których tematem były losy kobiet przesiedlonych, wygnanych, wypędzonych.

Istotne jest sporządzenie wiernych zapisów z rozmowy lub cyklu rozmów pomiędzy bliskimi sobie kobietami rozmawiającymi o losach i doświadczeniach jednej z nich, a także dołączenie komentarza kobiety wysłuchującej historii – czym dla niej samej była ta rozmowa, czym dla niej samej jest historia wędrówki tej bliskiej jej kobiety.
Rozmowy powinny być nagrywane na dyktafon a następnie spisane. Nie należy cenzurować, poprawiać, upiększać tych rozmów. Przed wykorzystaniem zapisu rozmowy w publikacji czy na stronie www Towarzystwa Interwencji Kryzysowej poprosimy autorkę o autoryzację.

Wówczas gdy przesyłane będzie wspomnienie, prosimy o dołączenie informacji o tym, w jakich okolicznościach opowieść o losach i doświadczeniach bliskich kobiet została wysłuchana oraz komentarz, dotyczący tego, czy i w jaki sposób opowieść ta wywarła wpływ na wspominającą.

Do prac należy dołączyć informację o rozmówczyniach i łączącej je relacji, np. rozmawiała wnuczka, uczennica liceum, mająca 17 lat z babcią, lekarką na emeryturze, mającą 71 lat, wspominała synowa, mająca lat 50 swoją teściową, która zmarła w roku 2000 w wieku lat 88.

Tekst powinien być napisany na maszynie lub przy użyciu komputera, wtedy prosimy o dołączenie do wydruku dyskietki lub CD-ROM. Jeżeli to możliwe, prosimy dołączyć wspólną fotografię rozmówczyń.

Prosimy o przesyłanie prac do 15 września 2008 roku na adres
Towarzystwo Interwencji Kryzysowej, 31 062 Kraków, Krakowska 19.
Konkurs zostanie rozstrzygnięty do 1 października 2008 roku.

Nagrody
Komisja konkursowa przyzna po 3 nagrody rzeczowe (kamera, dyktafony cyfrowe) w dwóch kategoriach – dialogów międzypokoleniowych i wspomnień. Autorki prac wyróżnionych otrzymają książki. Zaprosimy 20 autorek prac nagrodzonych i wyróżnionych do udziału w spotkaniu roboczym (połączonym z wręczeniem nagród), które będzie okazją do spotkania i wspólnej pracy z uczestniczkami projektu „Kobiety wędrowne”. Chodzi tu o zastanowienie się, w jaki sposób zwiększyć udział kobiet w budowaniu pamięci historycznej i w życiu społecznym, w tym - w organizowaniu i realizowaniu spotkań międzypokoleniowych, pozwalających dzielić się swymi doświadczeniami i przemyśleniami

Ocena prac
Nadsyłane prace będą rekomendowane członkiniom Komisji Konkursowej na podstawie analizy treści, przy czym istotny będzie autentyzm dialogów, bogactwo wspomnień, dotarcie do słabo rozpoznawanych i nie nazwanych doświadczeń kobiet zmuszonych do opuszczenia swych rodzinnych stron jak również zapis doświadczeń i refleksji związanych z byciem świadkiem traumatycznej wędrówki innych grup niż własna. Istotne są też komentarze i refleksje kobiet wysłuchujących historii – czym dla niej samej była ta rozmowa, czym dla niej samej jest historia wędrówki tej bliskiej jej kobiety.

Przeznaczenie prac
Zapisane dialogi i wspomnienia zostaną umieszczone na stronie www Towarzystwa Interwencji Kryzysowej i wykorzystane w publikacji książkowej. Towarzystwo Interwencji Kryzysowej może tłumaczyć i upowszechniać nadesłane prace we fragmentach lub całości, przy czym autorki zachowują prawo do samodzielnej publikacji swojej pracy z podaniem informacji o przygotowaniu pracy na konkurs w ramach projektu Porozmawiaj z nią.

Jak rozmawiać – wskazówki do dialogu
Najważniejsze wydaje się to, by sytuacja nagrywania rozmowy na dyktafon i perspektywa wysłania zapisu rozmowy czy cyklu rozmów na konkurs nie zakłóciła relacji między rozmówczyniami, nie spowodowała zniekształceń opowieści.
Oczywiście trzeba przedstawić rozmówczyni cel konkursu, perspektywę wykorzystania w publikacji jej relacji oraz uzyskać jej zgodę na nagrywanie rozmowy.
Ważne jest by rozmowa płynęła swobodnie, by podążać za tokiem myśli naszej rozmówczyni, akceptować dygresje, zmiany tematu, odchodzenie od głównego wątku rozmowy – relacji o własnych traumatycznych wędrówkach i obserwacjach dotyczących losów innych ludzi zmuszonych prześladowaniami do ucieczki, deportowanych, przesiedlanych, wygnanych.

Podążając za tokiem wypowiedzi rozmówczyni można czasami dopytywać, czasami wracać do poruszonych już wątków, tak by uzupełnić opowieść. Ważne jest to, by pojawiły się sceny najlepiej zapamiętane, najważniejsze dla samej rozmówczyni.
Po to, by opowieść objęła historię wędrówki naszej rozmówczyni oraz jej refleksje i obserwacje dotyczące podobnych losów innych ludzi można zgłębiać wymienione poniżej wątki, jednak unikając zadawania pytań, przeprowadzania wywiadu.

Jak wyglądało Jej życie przed wędrówką? Gdzie i z kim mieszkała, czym się zajmowała, w jakich warunkach i środowisku żyła?
Jak i od kogo dowiedziała się, że musi opuścić swe rodzinne strony? Czy informacje o tym pojawiały się nagle czy stopniowo?
Kto podejmował decyzje związane z koniecznością opuszczenia rodzinnych stron? Jak przygotowywano się do drogi? Co zabrano ze sobą? Jakie były ostatnie chwile w rodzinnych stronach?
Którędy biegła trasa wędrówki? Co zdarzyło się w czasie wędrówki? Skąd płynęła pomoc, skąd pojawiało się zagrożenie? Jak wędrówka wpłynęła na nią samą, czy i jak ją zmieniła?
Jak zakończyła się wędrówka – jakie miała dla niej znaczenie? Jaką przyniosła wiedzę? Jak to doświadczenie wpłynęło na Jej dalsze życie?
Biorąc pod uwagę to, czym było dla Niej doświadczenie wędrówki - jaką radę chciałaby przekazać rozmówczyni?
Jak zapamiętała ludzi z innych niż własna grup (np. Żydów przesiedlanych do getta, wywożonych z getta do obozów zagłady, Ukraińców i Łemków wysiedlanych w czasie Akcji Wisła, Polaków - repatriantów, Niemców usuwanych z terenów tak zwanych Ziem Odzyskanych) którzy musieli opuścić swe rodzinne strony? Co widziała? Co słyszała? Co czuła? Co myślała? Co wiedziała wtedy o sytuacji tych ludzi?

Oczekujemy na Wasze prace i mamy nadzieję, że wakacyjne i urlopowe wędrówki pozwolą dotrzeć do bliskich kobiet i porozmawiać z Nimi.