Powtórne użycie i paliwo uranowo-plutonowe

Odpady radioaktywne nie nadają się do recyklingu. Przetwarzanie w fabryce w La Hague zadowala się oddzielaniem uranu (95%) i plutonu (1%) z paliw pochodzących z reakcji jądrowej. Inne elementy (4%) podlegają zeszkleniu i są składowane jako odpady końcowe.

• Reaktor mnożący (Superphenix), który miał używać plutonu pochodzącego z odzysku, został porzucony.
• Zapasy plutonu militarnego znacznie już przekraczają zapotrzebowanie (zresztą bardzo dyskusyjne) na potrzeby zbrojeń nuklearnych.
• Uran pochodzący z odzysku i mający być ponownie użyty, w rzeczywistości nie jest używany w żadnym reaktorze. Trzeba go składować tak jak i inne odpady nuklearne.
• Odzysk zwiększa ilość odpadów nuklearnych jeśli weźmie się pod uwagę odpady technologiczne tej operacji.
• Pluton pochodzący z odzysku może być mieszany z tlenkiem uranu dla uzyskania paliwa uranowo-plutonowego. Ten może być używany w reaktorach jądrowych, ale jest bardziej kosztowny od klasycznego paliwa i może go zastępować tylko częściowo (maksymalnie w 30%). W dodatku zużyte paliwo uranowo-plutonowe nie nadaje się do odzysku: ten pochodzący z recyklingu produkt stanowi więc odpad gorszy niż użyte do jego otrzymania składniki.

• Dodatkowo użycie paliwa uranowo-plutonowego wymaga większej precyzji: powoduje wzrost ryzyka osiągnięcia punktu krytycznego (niekontrolowana reakcja łańcuchowa w reaktorze).
• Odpady płynne i gazowe fabryki w La Hague są bardziej niebezpieczne dla środowiska i zdrowia ludzkiego niż łącznie odpady ze wszystkich reaktorów jądrowych na świecie.
• Działalność fabryki w La Hague, to w rzeczywistości żelazny pierścień centralizacji, autorytaryzmu, policji i wojska jak najmniej idący w parze z demokracją.
  

Jądrowy cykl produkcyjny powoduje mało znany ale znaczny ruch drogowy i kolejowy. Setki konwojów substancji radioaktywnych krążą każdego roku po terytorium Francji i po morzach, co stanowi ważny czynnik ryzyka wypadku i łatwy cel zamachów.