BZB nr 1 - Ekorozwój 2020

ZDROWIE - ALTERNATYWA - KONSPEKT

Koncepcje reformowania medycyny współczesnej winny zmierzać do nadania jej holistycznego charakteru. Oznacza to konieczność stworzenia i upowszechnienia nowej wizji człowieka, wkomponowanego w otaczającą go Naturę, żyjącego zgodnie z jej rytmem i prawami.

Konsekwencją takiej wizji jest zanegowanie celowości wielu tzw. zdobyczy cywilizacyjnych, zmiana aspiracji, oczekiwań, motywacji ludzi, wyrzeczenie się eksploatatorskiego stosunku do świata nieożywionego, świata roślin, zwierząt, ludzi innych ras.

Z holistycznego charakteru medycyny wynika, że powinna ona być:

• profilaktyczna;
• leczenie powinno być przyczynowe;
• środki do leczenia pochodzenia naturalnego.

W tych aspektach problem zdrowia będzie rozważany poniżej.

I. Profilaktyka. Sposób życia.

1. Właściwy rozkład czasu aktywności i wypoczynku:
   • sen rozłożony symetrycznie przed i po północy, aktywność poranna.
2. Odpowiedni poziom aktywności ruchowej, np.:
   • szkoła: wpojenie nawyków codziennego treningu fizycznego jako elementu higieny.
3. Ochrona przed hałasem, np.:
   • reorganizacja szkolnictwa (zagęszczenie rodzi hałas);
   • właściwa izolacja dźwiękowa w budownictwie;
   • ograniczenie komunikacji, wytwórczości.
4. Ochrona infosfery, np.:
   • ochrona sfery psychicznej poprzez kontrolę ilości audiowizualnej informacji;
   • wyeliminowanie destrukcyjnych psychicznie form informacji, jakinformacja zniekształcona, fragmentowana, przerywana (np. teledyski).
5. Ochrona miejsca życia, np.:
   • deglomeracja: życie w zagęszczeniu, w wielkich skupiskach rodzi zagrożenie, społeczne patologie, deformuje więzi między ludźmi;
   • rygorystyczne przestrzeganie rozpoznawania oddziaływań geopatycznych jako warunku lokalizacji domów mieszkalnych, szkół, innych obiektów publicznych, nawet jakichkolwiek obiektów;
   • zmiana norm budownictwa mieszkaniowego co do: powierzchni, typu mieszkań, szczelności akustycznej, ekspozycji na światło;
   • przestawienie budownictwa na materiały zdrowe jak glina i jej produkty;
   • zakaz technologii "wzbogacania" cementu radioaktywnym odpadem wielkopiecowym (stosowane od ok. 1970r.);
   • ochrona atmosfery, wód, gleby przed zanieczyszczeniem chemicznym, biologicznym, promieniotwórczym;
   • ochrona jonosfery przed emisjami mikrofalowymi, pochodzącymi z urządzeń telekomunikacyjnych, radarów, nadajników RTV i innych przemysłowych urządzeń.
6. Właściwa jakość życia duchowego, uwzględniająca potrzeby człowieka, jak:
   • religia;
   • życie rodzinne;
   • życie kulturalne;
   • inne formy kultywowania więzi między ludźmi (przykładem może być życie towarzyskie, które 2 - 3 pokolenia wstecz było traktowane jako konieczny element higieny psychicznej, a obecnie uległo zanikowi).
7. Eliminacja społecznych nałogów, np.:
   • alkoholizmu;
   • nikotynizmu;
   • narkomanii;
   • lekomanii;
   • ograniczenie użycia chemicznych środków higieny i syntetycznych kosmetyków.
8. Odżywianie, np.:
   • wprowadzenie wegetariańskiego modelu odżywiania w kształcie dostosowanym do klimatu;
   • rolnictwo biologiczne (bez chemii rolniczej);
   • oparcie odżywiania na produktach uzyskanych z upraw lokalnej strefy geograficznej;
   • wyeliminowanie rafinacji żywności;
   • wyeliminowanie szkodliwych technik utrwalania żywności: chemiczna konserwacja, koloryzanty, emulganty, głębokie mrożenie, radiacja, kuchnie mikrofalowe;
   • wyeliminowanie reaktywnych opakowań z tworzyw sztucznych i aluminium z kontaktu z żywnością;
   • wyeliminowanie detergentów kuchennych.

II. Leczenie

Kierunek rozwoju współczesnej medycyny w ostatnich dziesięcioleciach spowodował, że w zakresie jej działań prawie nie istnieje zjawisko leczenia przyczynowego.

Praktyka leczenia przyczynowego wymaga rewolucji pojęć w zakresie fizjologii i diagnostyki. Wiąże się to z koniecznością zapoznania świata medycyny zachodniej z medycyną Wschodu, która w swych 3 głównych nurtach pochodzących ze wspólnego źródła - chińskim, tybetańskim, indyjskim, nie utraciła ciągłości przekazu doświadczeń przez ok. 5000 lat.

Najodpowiedniejszym dla potrzeb medycyny europejskiej uzupełnieniem wydaje się kierunek tradycyjnej medycyny chińskiej, który prawdopodobnie jest systemem najbardziej rozwiniętym, dojrzałym i odpowiada potrzebom klimatu Europy. To klimat, między innymi, determinuje powszechne typy schorzeń i zarazem odpowiednie drogi ich naturalnego leczenia. Diagnostyka tradycyjnej medycyny chińskiej umożliwia rozpoznawanie chorób z wyprzedzeniem do 10 lat w porównaniu z diagnostyką zachodnią. Jest nieinwazyjna i nie wymaga żadnej aparatury. Jej aspektem ograniczającym jest ogrom wiedzy, jaką praktykujący lekarz musi posiąść oraz świadomość, że edukacja taka nie ma końca.

Biorąc pod uwagę samowystarczalność diagnostyki tradycyjnej medycyny chińskiej, rozległość jej repertuaru terapii, oraz paradygmat fizjologiczny umożliwiający postępowanie głęboko przyczynowe, można uznać ją za dobry wzorzec medycyny holistycznej. Jednak bezwzględnie należy łączyć ją z doświadczeniami medycyny zachodniej oraz medycyny naturalnej naszej kultury. Przykładem niech będzie możliwość adaptacji niezwykle rozwiniętego ziołolecznictwa chińskiego (opartego o nieznaną u nas energetyczną klasyfikację ziół), które w wydaniu europejskim musi być oparte na ziołach naszej strefy, ale sklasyfikowanych według systemu chińskiego.

Drugim, obok przyczynowości parametrem medycyny holistycznej, jest kompleksowość. Leczenie kompleksowe istnieje w wysoce niezadawalającym wymiarze w praktyce medycyny zachodniej.

Poniższy schemat jest propozycją działań kompleksowych.

1. Leczenie dietetyczne.
2. Ziołolecznictwo.
3. Homeopatia.
4. Techniki organizujące obieg energii w kanałach energetycznych:
   • akupunktura;
   • akupresura;
   • QI GONG;
   • masaż, inne terapie manualne.
5. Leczenie ruchem.
   • TAIJI;
   • JOGA;
   • inne formy gimnastyk leczniczych.
6. Leczenie przez pracę, np. rolną, twórczą pracę artystyczną (różne formy rękodzieła) lub inne formy twórczości, jak muzyka, zajęcia plastyczne.
7. Psychoterapia.
8. Chromoterapia.
9. Bioenergoterapia.
10. Receptoryka.
11. Kontakt ze zwierzętami, np. jazda konna.

Należy jasno określić negatywny stosunek medycyny naturalnej do takich zjawisk, jak farmakoterapia syntetyczna jako rutynowe postępowanie w leczeniu chorób przewlekłych a w szczególności:

• antybiotykoterapia;
• hormonoterapia;
• hemoterapia w większości jej aspektów.

W zakresie medycyny zabiegowej zjawiskiem negatywnym jest taktyka leczenia chirurgicznego przez częściowe lub całkowite usunięcie narządów z powodu zaburzeń ich funkcji. Ten zakres chirurgii winien być w miarę możliwości zastąpiony przez istniejące metody leczenia naturalnego zmierzające do przywrócenia funkcji prawidłowych.

Krzysztof Romanowski
Krasińskiego 38/72
01-779 Warszawa