Nowe regulacje prawne w zakresie odpadów na tle dyrektyw Unii Europejskiej

---

 

DYREKTYWA 2000/76/WE W SPRAWIE SPALANIA ODPADÓW

 

Parlament Europejski i Rada Unii Europejskiej

Mając na względzie Traktat ustanawiający Unię Europejską a zwłaszcza jego art. 175(1),

Mając na względzie projekt Komisji^[1],

Mając na względzie opinię Komitetu Społeczno-Ekonomicznego^[2],

Mając na względzie opinię Komitetu Regionów^[3],

Działając zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 251 Traktatu^[4] oraz biorąc pod uwagę wspólny tekst zatwierdzony przez Komitet Rozjemczy w dniu 11 października 2000 roku,

Zważywszy, że:

1. w piątym Programie Działań w Ochronie Środowiska: "Ku zrównoważonemu rozwojowi - Program polityki i działań Wspólnoty Europejskiej w odniesieniu do ochrony środowiska i zrównoważonego rozwoju, uzupełnionym po przeglądzie Decyzją Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2179/98/WE, przyjęto jako cel nieprzekraczanie ładunków i poziomów krytycznych niektórych substancji zanieczyszczających, takich jak tlenki azotu (NO_X), dwutlenek siarki (SO₂), metale ciężkie i dioksyny, przy czym w zakresie jakości powietrza jako cel przyjęto skuteczną ochronę wszystkich ludzi przed rozpoznanymi rodzajami ryzyka dla zdrowia, wynikającego z zanieczyszczenia powietrza. Ponadto, program ten wyznaczył jako cel 90-procentowe obniżenie do roku 2005 (wobec poziomu z roku 1985) emisji dioksyn ze zidentyfikowanych źródeł i co najmniej 70-procentowe obniżenie pochodzącego ze wszystkich dróg emisji poziomu kadmu (Cd), rtęci (Hg) i ołowiu (Pb) w stosunku do roku 1995;
2. Protokół dotyczący trwałych zanieczyszczeń organicznych podpisany przez Wspólnotę w ramach Konwencji Europejskiej Komisji Gospodarczej Organizacji Narodów Zjednoczonych (EKG/ONZ) w sprawie transgranicznego zanieczyszczania powietrza na dalekie odległości ustala prawnie obowiązujące wartości dopuszczalne emisji dioksyn i furanów na 0,1 ng/m³ TE (toxicity equivalents - równoważniki toksyczności) dla instalacji spalających ponad trzy tony komunalnych odpadów stałych na godzinę, na 0,5 ng/m³ TE dla instalacji spalających ponad jedną tonę odpadów medycznych na godzinę oraz na 0,2 ng/m³ TE dla instalacji spalających ponad jedną tonę odpadów niebezpiecznych na godzinę;
3. Protokół dotyczący metali ciężkich podpisany przez Wspólnotę w ramach Konwencji EGK/ONZ w sprawie transgranicznego zanieczyszczania powietrza na dalekie odległości ustala prawnie obowiązujące wartości dopuszczalne emisji pyłów na 10 mg/m3 dla spalania odpadów niebezpiecznych i medycznych, a w przypadku emisji rtęci 0,05 mg/m3 dla spalania odpadów niebezpiecznych i 0,08 mg/m3 dla spalania odpadów komunalnych;
4. Międzynarodowa Agencja Badań nad Nowotworami i Światowa Organizacja Zdrowia wskazują, że niektóre wielopierścieniowe węglowodory aromatyczne (WWA) są rakotwórcze. Dlatego Państwa Członkowskie mogą ustalać dopuszczalne wartości emisji dla WWA pośród innych substancji zanieczyszczających;
5. zgodnie z zasadami pomocniczości i proporcjonalności ustanowionymi w art. 5 Traktatu, istnieje potrzeba podjęcia działań na szczeblu Wspólnoty. Podstawę do podejmowania dalszych środków stanowi zasada przezorności. Niniejsza Dyrektywa ogranicza się do minimalnych wymagań dotyczących zakładów spalających i współspalających odpady;
6. ponadto, art. 174 stanowi, iż polityka Wspólnoty w dziedzinie środowiska ma przyczyniać się do ochrony zdrowia ludzkiego;
7. dlatego wysoki stopień ochrony środowiska i zdrowia ludzkiego wymaga określenia i utrzymywania rygorystycznych warunków eksploatacyjnych, wymagań technicznych i dopuszczalnych wartości emisji w przypadku zakładów spalających i współspalających odpady w obrębie Wspólnoty. Ustalone wartości dopuszczalne powinny zapobiegać lub w możliwie największym stopniu ograniczać negatywne skutki dla środowiska oraz wynikające stad zagrożenia dla zdrowia ludzkiego;
8. wydany przez Komisję Komunikat w sprawie przeglądu Wspólnotowej strategii gospodarki odpadami nadaje najwyższy priorytet zapobieganiu wytwarzania odpadów, a po nim wtórnemu wykorzystaniu i odzyskowi, i na koniec bezpiecznemu unieszkodliwianiu odpadów; w swojej Uchwale z dnia 24 lutego 1997 roku w sprawie Wspólnotowej strategii gospodarki odpadami^[6], Rada ponownie wyraziła przekonanie, że zapobieganie wytwarzaniu odpadów powinno stanowić najwyższy priorytet we wszelkiej racjonalnej polityce gospodarowania odpadami, mającej na celu minimalizowanie zarówno wytwarzania odpadów, jak i niebezpiecznych własności odpadów;
9. w swojej Uchwale z dnia 24 lutego 1997 roku, Rada podkreśla także wagę Wspólnotowych kryteriów dotyczących wykorzystywania odpadów, potrzebą właściwych norm emisji stosujących się do urządzeń spalających, potrzebę środków monitoringowych, które należy przewidzieć dla istniejących zakładów spalających oraz potrzebę rozważenia przez Komisję zmian przepisów Wspólnoty dotyczących spalania odpadów z jednoczesnym odzyskiem energii, pozwalających uniknąć przemieszczeń odpadów na wielką skalę w celu ich spalenia lub współspalenia w obrębie Wspólnoty;
10. istnieje potrzeba ustalenia ścisłych reguł dla wszystkich zakładów spalających lub współspalających odpady, po to aby unikać ich transgranicznych przemieszczeń do zakładów o niższych kosztach eksploatacji wynikających z mniej rygorystycznych norm ochrony środowiska;
11. Komunikat Wspólnoty - "Energia dla przyszłości: odnawialne źródła energii - Biała Księga ustanawiająca strategię i plan działań Wspólnoty", bierze pod uwagę zwłaszcza wykorzystanie biomasy dla potrzeb energetycznych;
12. Dyrektywa Rady 96/61/WE^[7] określa zintegrowane podejście do zapobiegania i kontroli zanieczyszczeń, w którym wszystkie aspekty wpływu instalacji na środowisko rozwiązane są w sposób zintegrowany. W zakres obowiązywania powyższej Dyrektywy wchodzą instalacje do spalania odpadów komunalnych o przepustowości powyżej trzech ton na godzinę oraz instalacje do unieszkodliwiania lub odzysku odpadów niebezpiecznych o przepustowości powyżej dziesięciu ton na dobę;
13. zgodność z dopuszczalnymi wartościami emisji ustanowionymi przez niniejszą Dyrektywę należy traktować jako konieczny, ale niedostateczny warunek uzyskania zgodności z wymaganiami Dyrektywy 96/61/WE. Taka zgodność może wymagać bardziej rygorystycznych dopuszczalnych wartości emisji dla substancji zanieczyszczających przewidzianych w niniejszej Dyrektywie, dopuszczalnych wartości emisji dla innych substancji i innych rodzajów środowiska oraz innych właściwych warunków;
14. przemysł już od ponad dziesięciu lat zdobywa doświadczenie we wdrażaniu technik służących do obniżania emisji zanieczyszczeń z zakładów spalających;
15. Dyrektywy Rady 89/369/EWG^[8] i 89/429/EWG^[9] w sprawie zapobiegania i kontroli emisji zanieczyszczeń powietrza z zakładów spalających odpady komunalne przyczyniły się do obniżenia i kontroli emisji do atmosfery ze spalarni. Obecnie trzeba przyjąć bardziej rygorystyczne przepisy, a w związku z tym owe Dyrektywy powinny zostać uchylone;
16. różnica pomiędzy odpadami niebezpiecznymi i odpadami innymi niż niebezpieczne polega głównie na własnościach, jakimi charakteryzują się odpady przed spaleniem, nie zaś na różnicy emisji. Do spalania lub współspalania odpadów niebezpiecznych oraz odpadów innych niż niebezpieczne powinny stosować się jednakowe dopuszczalne wartości emisji, ale należy utrzymać odmienne techniki i warunki spalania i współspalania oraz inne środki monitorowania po dokonaniu odbioru odpadów;
17. wdrażając niniejszą Dyrektywę Państwa Członkowskie powinny uwzględnić Dyrektywy Rady 1999/30/WE z dnia 22 kwietnia 1999 roku dotyczącą wartości dopuszczalnych dla dwutlenku siarki, dwutlenku azotu i tlenków azotu, pyłów oraz ołowiu w powietrzu otoczenia^[10];
18. spalanie odpadów niebezpiecznych zawierających ponad 1% substancji chlorowcoorganicznych, wyrażonych poprzez zawartość chloru, powinno spełniać pewne warunki eksploatacyjne zapewniające zniszczenie w możliwie największym stopniu zanieczyszczeń organicznych, takich jak dioksyny;
19. spalanie odpadów zawierających chlor prowadzi do powstania pozostałości ze spalin. Pozostałości te należy zagospodarować w sposób minimalizujący ich ilość i szkodliwość;
20. w przypadku niektórych substancji zanieczyszczających w określonych ramach czasowych i pod pewnymi warunkami mogą istnieć powody uzasadniające przyjcie określonych wyłączeń z dopuszczalnych wartości emisji;
21. pozwolenie na zmniejszenie częstotliwości pomiarów okresowych wymaga opracowania kryteriów dla pewnych wysortowanych frakcji odpadów innych niż niebezpieczne, nadających się do spalenia i zarazem nie nadających się do recyklingu;
22. jednolity zapis dotyczący spalania odpadów poprawi prawna czytelność i możliwości egzekwowania. Należy przyjąć jedna dyrektyw w sprawie spalania i współspalania odpadów niebezpiecznych oraz odpadów innych niż niebezpieczne, w pełni uwzględniająca treść i strukturę Dyrektywy Rady 94/67/WE z dnia 16 grudnia 1994 roku w sprawie spalania odpadów niebezpiecznych^[11]. Z tej przyczyny należy także uchylić Dyrektywę 94/67/WE;
23. art. 4 Dyrektywy Rady 75/442/EWG z dnia 15 lipca 1975 r. w sprawie odpadów^[12] wymaga od Państw Członkowskich podjęcia potrzebnych środków w celu zapewnienia odzysku lub unieszkodliwiania odpadów bez zagrożenia dla zdrowia ludzkiego i szkodliwego wpływu na środowisko. W tym celu, zgodnie z art. 9 i 10 tejże Dyrektywy, każdy zakład lub przedsiębiorstwo przekształcające odpady musi uzyskać pozwolenie od właściwych organów, obejmujące, między innymi, podejmowane środki bezpieczeństwa;
24. w osiągnięciu celów w zakresie hierarchii gospodarki odpadami, określonych w art. 3 Dyrektywy 75/442/EWG, pomocne mogą. okazać się wymagania dotyczące odzysku ciepła wytwarzanego w czasie procesu spalania lub współspalania oraz minimalizowania i recyklingu pozostałości powstających w wyniku działalności zakładów spalających i współpalających;
25. zakłady spalające lub współspaląjce tylko odpady zwierzęce objęte przepisami Dyrektywy 90/667/EWG są wyłączone z zakresu obowiązywania niniejszej Dyrektywy. Komisja zamierza zaproponować zmianę wymagań Dyrektywy 90/667/EWG^[13] w celu zapewnienia wyższych norm ochrony środowiska w odniesieniu do spalania i współspalania odpadów zwierzęcych;
26. pozwolenie dla zakładu spalającego lub współspalającego ma również spełniać wszelkie stosowne wymagania ustanowione w Dyrektywach 91/271/EWG^[14], 96/61/WE, 96/62/WE^[15],76/464/EWG^[16] i 1999/3I/WE^[17];
27. nie należy dopuścić, aby współspalanie odpadów w zakładach, które nie były pierwotnie przeznaczone do spalania odpadów, powodowało wyższy poziom emisji substancji zanieczyszczających w części objętości gazów odlotowych wynikających z takiego współspalania niż poziom emisji dopuszczony w przypadku zakładów spalających wyłącznie odpady i dlatego powinno ono podlegać odpowiednim ograniczeniom;
28. monitorowanie emisji zapewniające zgodność z dopuszczalnymi wartościami emisji substancji zanieczyszczających wymaga wysokiego standardu technik pomiarowych;
29. wprowadzenie dopuszczalnych wartości emisji dla ścieków z oczyszczania gazów odlotowych odprowadzanych z zakładów spalających lub współspalających ograniczy przenoszenie się substancji zanieczyszczających z powietrza do wód;
30. należy ustanowić przepisy dla przypadków, w których przekraczane są dopuszczalne wartości emisji, jak również dla technicznie nieuniknionych postojów, zakłóceń w pracy lub awarii urządzeń oczyszczających, bądź sprzętu pomiarowego;
31. w celu zapewnienia w całej Wspólnocie przejrzystości procesu udzielania pozwoleń, społeczeństwo powinno mieć dostęp do informacji, umożliwiających mu włączenie się w proces podejmowania decyzji w sprawie wniosków o nowe pozwolenia oraz ich kolejnych aktualizacji. Społeczeństwo powinno mieć dostęp do raportów w sprawie funkcjonowania i monitorowania zakładów spalających ponad trzy tony na godzinę, w celu informowania go o potencjalnych skutkach tych zakładów dla środowiska i zdrowia ludzkiego;
32. Komisja powinna przedstawić raport zarówno Parlamentowi Europejskiemu jak i Radzie, oparty o doświadczenia w zakresie stosowania niniejszej Dyrektywy, nowo pozyskaną wiedzę naukową rozwój stanu technologii, postęp osiągnięty w technikach kontroli emisji oraz o doświadczenie uzyskane w gospodarce odpadami i eksploatacji zakładów spalających, jak też o rozwój wymagań ochrony środowiska, proponując, jeśli to stosowne, odpowiednie zmiany postanowień niniejszej Dyrektywy;
33. środki potrzebne do wdrożenia niniejszej Dyrektywy powinny zostać przyjęte zgodnie z Decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 roku ustanawiającą procedury wykonywania przyznanych Komisji uprawnień wdrożeniowych^[18];
34. Państwa Członkowskie powinny ustanowić zasady stosowania kar za naruszenie postanowień niniejszej Dyrektywy oraz zapewnić ich wdrożenie; kary te powinny być skuteczne proporcjonalne i odstręczające;

    PRZYJĘŁA NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ,

Artykuł 1
Cele

Celem niniejszej Dyrektywy jest zapobieganie lub ograniczenie w największym możliwym w praktyce stopniu negatywnych skutków dla środowiska, zwłaszcza zanieczyszczenia emisjami do powietrza, gleb, wód powierzchniowych i wód podziemnych oraz wynikających z nich zagrożeń dla zdrowia ludzkiego powodowanych przez spalanie i współspalanie odpadów.

Cel ten zostanie osiągnięty za pomocą rygorystycznych warunków eksploatacyjnych i wymagań technicznych, poprzez ustalenie dopuszczalnych wartości emisji dla zakładów spalających i współspalających odpady we Wspólnocie, a także drogą spełnienia wymagań Dyrektywy 75/442/EWG.

Artykuł 2
Zakres

1. Niniejsza Dyrektywa obejmuje zakłady spalające i współspalające odpady.
2. Jednakże, następujące zakłady wyłącza się z zakresu niniejszej Dyrektywy:
   1. Zakłady przerabiające tylko następujące rodzaje odpadów:
      1. odpady roślinne z rolnictwa i leśnictwa;
      2. odpady roślinne z przemysłu rolno-spożywczego, jeśli odzyskuje się wytwarzane ciepło;
      3. włókniste odpady roślinne z produkcji pierwotnej masy celulozowej i z produkcji papieru z masy celulozowej, jeśli są współspalane na miejscu produkcji i odzyskuje się wytwarzane ciepło;
      4. odpady drewna. z wyjątkiem odpadów drewna, które w wyniku zastosowania środków do konserwacji drewna i impregnacji lub powłok ochronnych mogą zawierać związki chlorowcoorganiczne lub metale ciężkie, oraz odpady drewna pochodzące z odpadów budowlanych lub z rozbiórki;
      5. odpady korka;
      6. odpady promieniotwórcze;
      7. padlinę zwierzęcą. regulowaną Dyrektywa 90/667/EWG, bez naruszania mocy prawnej zmian wprowadzonych w niej w przyszłości;
      8. odpady pochodzące z poszukiwań i eksploatacji zasobów ropy naftowej i gazu ziemnego z instalacji przybrzeżnych oraz spalane na platformach tych instalacji;
   2. zakłady doświadczalne wykorzystywane do prac badawczo-rozwojowych i prób mających na celu usprawnienie procesu spalania, które przetwarzają poniżej 50 ton odpadów rocznie.

Artykuł 3
Definicje

Dla potrzeb niniejszej Dyrektywy:

1. odpady oznaczają wszystkie odpady stale lub ciekłe w rozumieniu art. 1(a) Dyrektywy 75/442/EWG;
2. odpady niebezpieczne oznaczają wszystkie odpady stałe lub ciekłe w rozumieniu art. 1(4) Dyrektywy 91/6892/EWG z dnia 12 grudnia 1991 roku w sprawie odpadów niebezpiecznych; Szczególne postanowienia niniejszej Dyrektywy dotyczące odpadów niebezpiecznych nie stosują się do następujących rodzajów odpadów niebezpiecznych^[19]:
   1. nadające się do spalenia odpady ciekłe, w tym oleje odpadowe określone w art. 1 Dyrektywy Rady 75/439/EWG z dnia 16 czerwca 1975 roku w sprawie unieszkodliwiania olejów odpadowych^[20], pod warunkiem, że spełniają one następujące kryteria:
      1. zawartość masy polichlorowanych węglowodorów aromatycznych, np. polichlorowanych dwufenyli (PCB) lub pięciochlorofenolu (PCP), powoduje stężenia, które nie są wyższe niż stężenia określone w przedmiotowych przepisach Wspólnoty;
      2. odpady te nie stają się niebezpieczne na skutek zawartości innych składników wymienionych w Aneksie II do Dyrektywy 91/689/EWG w ilościach lub stężeniach niezgodnych z dążeniem do celów ustalonych w art.4 Dyrektywy 75/442/EWG; oraz
      3. wartość opałowa netto wynosi co najmniej 30 MJ/kg,
   2. wszelkie nadające się do spalenia odpady ciekłe, które nie spowodują emisji w gazach odlotowych tworzących się bezpośrednio z ich spalania, innych niż emisje z oleju gazowego, określone w art. 1(1) Dyrektywy 93/12/EWG^[21], lub wyższych stężeń emisji niż określone tamże stężenia wynikające ze spalania oleju gazowego;
3. mieszane odpady komunalne oznaczają odpady z gospodarstw domowych, jak również odpady z działalności handlowej i przemysłowej oraz odpady z instytucji, które ze względu na ich charakter i skład są podobne do odpadów z gospodarstw domowych, lecz z wyłączeniem frakcji opatrzonych w Aneksie do Decyzji 94/3/WE^[22] kodem 20 01, gromadzonych oddzielnie u źródła oraz z wyłączeniem innych odpadów opatrzonych w tymże Aneksie kodem 20 02;
4. zakład spalający oznacza każdą stacjonarną lub ruchomą jednostką techniczną i urządzenie przeznaczone do termicznego przekształcania odpadów z odzyskiem lub bez odzysku ciepła wytwarzanego w procesie spalania. Obejmuje to spalanie przez utlenianie odpadów, jak również inne procesy przekształcania termicznego, takiego jak piroliza, zgazowanie lub procesy plazmowe, o ile substancje tworzące się w trakcie przekształcania zostają następnie spalone.
   Definicja ta obejmuje dany teren i cały zakład spalający, w tym wszystkie linie spalania, odbiór odpadów, ich składowanie, urządzenia do wstępnej obróbki na miejscu, systemy dostarczania odpadów wykorzystywanych jako paliwa i powietrza, kotłownię, urządzenia do oczyszczania gazów odlotowych, znajdujące się na miejscu urządzenia do oczyszczania i składowania pozostałości i ścieków, urządzenia kominowe oraz urządzenia i układy do kontrolowania operacji spalania, a także do rejestrowania i monitorowania warunków spalania;
5. zakład współspalający oznacza każdy stacjonarny lub ruchomy zakład, którego głównym celem jest wytwarzanie energii lub produktów materialnych oraz:
   - w którym stosuje się odpady jako paliwo podstawowe lub dodatkowe, albo
   - w którym odpady przekształca się termicznie w celu ich unieszkodliwienia.
   Jeżeli współspalanie przebiega w taki sposób, że głównym celem zakładu nie jest wytwarzanie energii lub produktów materialnych lecz termiczne przekształcanie odpadów, zakład traktuje się jako zakład spalający w rozumieniu punktu 4.
   Definicja ta obejmuje dany teren i cały zakład spalający, w tym wszystkie linie spalania, odbiór odpadów, ich składowanie, urządzenia do wstępnej obróbki na miejscu, systemy dostarczania odpadów wykorzystywanych jako paliwa i powietrza, kotłownię, urządzenia do oczyszczania gazów odlotowych, znajdujące się na miejscu urządzenia do oczyszczania i składowania pozostałości i ścieków, urządzenia kominowe oraz urządzenia i układy do kontrolowania operacji spalania, a także do rejestrowania i monitorowania warunków spalania;
6. istniejący zakład spalający lub współspalający oznacza zakład spalający lub współspalający:
   1. który jest w trakcie eksploatacji i posiada pozwolenie wydane przed dniem 28 grudnia 2002 roku, zgodnie z obowiązującymi przepisami Wspólnoty, lub
   2. który jest dopuszczony lub został zarejestrowany jako zakład spalający lub współspalający odpady i posiada pozwolenie wydane przed dniem 28 grudnia 2202 roku, zgodnie z obowiązującymi przepisami Wspólnoty, pod warunkiem, że zakład ten zostanie oddany do eksploatacji nie później niż w dniu 28 grudnia 2003 roku; lub
   3. który, zdaniem właściwego organu, podlega obowiązkowi wystąpienia w pełnym zakresie z wnioskiem o pozwolenie przed dniem 28 grudnia 2002 roku, pod warunkiem, że zakład ten zostanie oddany do eksploatacji nie później niż w dniu 28 grudnia 2003 roku;
7. przepustowość nominalna oznacza sumę przepustowości spalania pieców, z których składa się zakład spalający, określona przez konstruktora i potwierdzona przez operatora, przy właściwym uwzględnieniu zwłaszcza wartości opalowej danych odpadów, wyrażonej jako ilość odpadów spalanych w ciągu godziny;
8. emisja oznacza bezpośrednie lub pośrednie uwolnienie substancji, wibracji, ciepła lub hałasu ze źródeł indywidualnych lub rozproszonych w zakładzie do powietrza, wód lub gleby;
9. dopuszczalne wartości emisji oznaczają masę, wyrażona w kategoriach pewnych konkretnych parametrów stężenia i/lub poziomu emisji, których nie wolno przekraczać w ciągu jednego lub więcej okresów czasu;
10. dioksyny i furany oznaczają wszystkie polichlorowane dwubenzo-p-dioksyny i dwubenzofurany wyszczególnione w Aneksie I;
11. operator oznacza każda osobę fizyczną lub prawną, która eksploatuje zakład lub zarządza nim, lub, jeśli tak przewidziano w przepisach krajowych, której przekazano uprawnienia do podejmowania decyzji gospodarczych w zakresie technicznego funkcjonowania zakładu;
12. pozwolenie oznacza pisemną decyzję (lub kilka takich decyzji) wydaną przez właściwy organ udzielający pozwolenia na eksploatowanie zakładu, zawierającą pewne warunki, które gwarantują, że zakład ten spełnia wszystkie wymagania niniejszej dyrektywy. Pozwolenie może obejmować jeden zakład lub większa liczbę zakładów albo części zakładu na tym samym terenie, które eksploatuje ten sam operator;
13. pozostałość oznacza każdy materiał w stanie ciekłym lub stałym (w tym popioły denne i żużel, popioły lotne i pyl kotłowy, stale produkty reakcji pozostałe z oczyszczania gazów odlotowych, osady z oczyszczania ścieków, zużyte katalizatory i zużyty węgiel aktywny) określony jako odpad w art. 1(a) Dyrektywy 75/442/EWG, który jest wytwarzany w procesie spalania i współspalania oraz w procesach oczyszczania gazów odlotowych lub ścieków albo w innych procesach prowadzonych w zakładzie spalającym lub współspalającym.

Artykuł 4
Wniosek i pozwolenie

1. Bez naruszania mocy prawnej art. 11 Dyrektywy 75/442/EWG, ani art. 3 Dyrektywy 91/689/EWG, żaden zakład spalający lub współspalający nie będzie eksploatowany bez pozwolenia na prowadzenie takiej działalności.
2. Bez naruszania mocy prawnej postanowień Dyrektywy 96/61/EWG, wniosek o pozwolenie dla zakładu spalającego lub współspalajcego, skierowany do właściwego organu, będzie zawierał opis środków, które przewiduje się, aby zagwarantować:
   1. zaprojektowanie, wyposażenie i eksploatację zakładu w sposób zapewniający spełnienie wymagań niniejszej Dyrektywy, z uwzględnieniem kategorii odpadów, które mają być spalone;
   2. odzysk ciepła wytworzonego w toku procesów spalania i współspalania w praktycznie najwyższym możliwym stopniu, np. w drodze skojarzonego wytwarzania ciepła i energii elektrycznej, do wytwarzania pary technologicznej lub ogrzewania rejonowego;
   3. zminimalizowanie pozostałości pod względem ich ilości i szkodliwości oraz - gdzie to możliwe - poddanie ich recyklingowi;
   4. unieszkodliwienie pozostałości, których powstaniu nie udało się zapobiec, których ilości nie można było zmniejszyć, lub których nie można było poddać recyklingowi, w sposób zgodny z przepisami krajowymi i Wspólnotowymi.
3. Pozwolenie zostanie wydane tylko wówczas, gdy wniosek wykaże, iż proponowane techniki pomiaru emisji do powietrza są zgodne z Aneksem III oraz, odnośnie wody, są zgodne z Aneksem III ust. 1 i 2.
4. Poza spełnieniem wszelkich stosownych wymagań określonych przez Dyrektywy 91/271/EWG, 96/61/WE, 96/62/WE, 96/62/WE, 76/446/EWG i 1999/31/WE, pozwolenie wydane przez właściwy organ dla zakładu spalającego lub współspalającego będzie:
   1. wyraźnie wymieniać kategorie odpadów podlegających przerobowi. Wyszczególnienie to będzie uwzględniać co najmniej kategorie odpadów określone w europejskim katalogu odpadów (EKO), jeśli to możliwe, a także, w stosownych przypadkach, będzie zawierało informację o ilości odpadów;
   2. podawać ogólną przepustowość spalania lub współspalania odpadów w zakładzie;
   3. wyszczególniać procedury pobierania próbek i przeprowadzania pomiarów stosowane w celu wypełnienia zobowiązań nałożonych odnośnie pomiarów okresowych każdego z zanieczyszczeń powietrza i wody.
5. Poza spełnieniem postanowień ust. 4, pozwolenie wydane przez właściwy organ dla zakładu spalającego lub współspalającego, który stosuje odpady niebezpieczne, będzie:
   1. wyszczególniać ilości różnych kategorii odpadów niebezpiecznych, które mogą być przekształcane;
   2. wyszczególniać minimalne i maksymalne przepływy mas tych odpadów niebezpiecznych, ich najniższą i najwyższą wartość opałową oraz maksymalną zawartość w nich substancji zanieczyszczających, np. PCB, PCP, chloru, fluoru, siarki i metali ciężkich.
6. Bez naruszania mocy prawnej postanowień Traktatu, Państwa Członkowskie mogą wyszczególnić kategorie odpadów wymienione w pozwoleniu, które mogą być współspalane w określonych kategoriach zakładów współspalających.
7. Bez naruszania mocy prawnej postanowień Dyrektywy 96/61/WE, właściwy organ okresowo podda przeglądowi i jeżeli potrzeba, zaktualizuje warunki pozwolenia.
8. W przypadku, gdy operator zakładu spalającego lub współspalającego odpady inne niż niebezpieczne przewiduje zmianę sposobu eksploatacji, która wprowadziłaby spalanie lub współspalanie odpadów niebezpiecznych, będzie ona traktowana jako znaczna zmiana w rozumieniu art. 2(10)(b) Dyrektywy 96/61/WE i stosować się wówczas będzie art. 12(2) tejże Dyrektywy.
9. Jeśli zakład spalający lub współspalający nie spełnia warunków pozwolenia, zwłaszcza w zakresie dopuszczalnych wartości emisji do powietrza i wód, właściwy organ podejmie środki egzekwowania zgodności z pozwoleniem.

Artykuł 5
Dostawa i odbiór odpadów

1. Operator zakładu spalającego lub współspalającego zastosuje wszystkie niezbędne środki zabezpieczające w czasie dostawy i odbioru odpadów w celu zapobieżenia lub ograniczenia w praktycznie najwyższym możliwym stopniu negatywnych skutków dla środowiska, a zwłaszcza zanieczyszczenia powietrza, gleby, wód powierzchniowych i wód podziemnych, a także odorów i hałasu oraz zagrożeń dla zdrowia ludzkiego. Środki te będą spełniać co najmniej wymagania ustalone w ust. 3 i 4.
2. Przed przyjęciem odpadów do zakładu spalającego lub współspalającego operator określi masę każdej kategorii odpadów, jeśli to możliwe zgodnie z EKO.
3. Przed przyjęciem odpadów niebezpiecznych do zakładu spalającego lub współspalającego operator będzie posiadał dostępną informację o tych odpadach w celu zweryfikowania, między innymi, zgodności z wymaganiami dotyczącymi pozwolenia, wyszczególnionymi w art. 4(5). Informacje te obejmą:
   1. wszystkie informacje administracyjne o procesie wytworzenia odpadów, zawarte w dokumentacji, o której mowa w ust. 4(a);
   2. fizyczny i, na ile jest to możliwe w praktyce, chemiczny skład odpadów oraz wszelkie inne informacje potrzebne do oceny, czy odpowiadają one zamierzonemu procesowi spalania;
   3. niebezpieczne cechy odpadów, substancje, z którymi nie należy ich mieszać oraz środki bezpieczeństwa. które należy podjąć podczas postępowania z odpadami.
4. Przed przyjęciem odpadów niebezpiecznych do zakładu spalającego lub współspalającego operator wykona co najmniej następujące elementy procedury przyjęcia:
   1. sprawdzenie dokumentacji wymaganej w Dyrektywie 91/689/EWG oraz, jeżeli jest to praktycznie możliwe, dokumentacji wymaganej w Rozporządzeniu Rady (EWG) Nr 259/93 z dnia 1 lutego 1993 roku w sprawie nadzoru i kontroli transportu odpadów we Wspólnocie Europejskiej oraz do i ze Wspólnoty^[23], a także w przepisach o transporcie towarów niebezpiecznych;
   2. pobranie reprezentatywnych próbek, chyba że nie jest to właściwe, np. w przypadku zakaźnych odpadów klinicznych, na ile jest możliwe, przed rozładowaniem, w celu zweryfikowania zgodności z informacjami, o których mowa w ust. 3, poprzez przeprowadzenie kontroli oraz w celu umożliwienia właściwym organom zidentyfikowania charakteru przekształcanych odpadów. Próbki te będą przechowywane przez co najmniej jeden miesiąc po spaleniu.
5. Właściwe organy mogą zwolnić z obowiązku spełnienia postanowień ust. 2, 3 i 4 przedsiębiorstwa przemysłowe i zakłady spalające lub współspalające tylko własne odpady na miejscu ich wytworzenia, pod warunkiem, że spełnione są wymagania niniejszej Dyrektywy.

Artykuł 6
Warunki eksploatacyjne

1. Zakłady spalające będą eksploatowane w sposób zapewniający osiągnięcie takiego poziomu spalenia, aby całkowita zawartość węgla organicznego w żużlu i popiołach dennych była mniejsza niż 3% albo, aby strata po zapłonie wynosiła poniżej 5% wagi suchego materiału. W razie potrzeby, należy zastosować właściwe techniki wstępnej obróbki odpadów.

   Zakłady spalające będą zaprojektowane, wyposażone, zbudowane i eksploatowane tak, aby gaz powstający w tym procesie został podgrzany na dwie sekundy, po ostatnim wtrysku powietrza podawanego do spalania, w sposób kontrolowany i równomierny, nawet w najbardziej niekorzystnych warunkach, do temperatury 850°C, zmierzonej w pobliżu wewnętrznej ściany lub w innym reprezentatywnym punkcie komory spalania, uprawnionym przez właściwy organ.

   W przypadku spalania odpadów niebezpiecznych o zawartości ponad 1% substancji chlorowcoorganicznych, w przeliczeniu na chlor, temperaturę tę należy podnieść do 1100°C na co najmniej dwie sekundy.

   Każda linia zakładu spalającego będzie wyposażona w co najmniej jeden palnik pomocniczy. Palnik ten musi włączać się automatycznie wówczas, gdy temperatura w komorze spalania po ostatnim wtrysku powietrza podawanego do spalania, spadnie poniżej 850°C lub 1100°C, zależnie od danego przypadku. Będzie on stosowany także podczas operacji rozruchu i wyłączania, w celu zapewnienia utrzymywania temperatury 850°C lub 1100°C, zależnie od danego przypadku, przez cały czas tych operacji, tak długo, jak w komorze spalania odpady pozostają nie spalone.

   Podczas operacji rozruchu i wyłączania, gdy temperatura spalania spadnie poniżej 850°C lub 1100°C, zależnie od danego przypadku, palnik pomocniczy nie będzie zasilany paliwami, które mogą spowodować wyższy poziom emisji niż wynikający ze spalania oleju gazowego, określony w art. 1(1) Dyrektywy Rady 75/716/EWG, gazu skroplonego lub gazu ziemnego.

2. Zakłady współspalające będą zaprojektowane, wyposażone, zbudowane i eksploatowane tak, aby gaz powstający podczas współspalania odpadów został na dwie sekundy podgrzany, w sposób kontrolowany i równomierny, nawet w najbardziej niekorzystnych warunkach, do temperatury 850°C. W przypadku współspalania odpadów niebezpiecznych o zawartości ponad 1% substancji chlorowcoorganicznych, w przeliczeniu na chlor, temperatury te należy podnieść do 1100°C.
3. Zakłady spalające i współspalające będą posiadać i eksploatować automatyczny system zapobiegania zasilaniu odpadami:
   1. podczas rozruchu, aż do osiagnięcia temperatury 850°C lub 1100°C, zależnie od danego przypadku, lub do temperatury określonej zgodnie z ust. 4;
   2. zawsze w przypadku, gdy nie jest utrzymana temperatura 850°C lub 1100°C, zależnie od danego przypadku, lub temperatura określona zgodnie z ust. 4;
   3. zawsze w przypadku, gdy z powodu zakłóceń lub awarii urządzeń oczyszczających, pomiar ciągły wymagany w niniejszej Dyrektywie wykazał przekroczenie jakiejkolwiek dopuszczalnej wartości emisji.
4. Właściwy organ może zezwolić na inne warunki niż określone w ust. 1, a w odniesieniu do temperatury - w ust. 3 oraz ustalone w pozwoleniu dla niektórych kategorii odpadów lub niektórych procesów termicznych, pod warunkiem zgodności z wymaganiami niniejszej Dyrektywy. Państwa Członkowskie mogą ustanowić zasady regulujące takie zezwolenie. Zmiana warunków eksploatacyjnych nie spowoduje powstania większej ilości pozostałości lub pozostałości o wyższej zawartości organicznych substancji zanieczyszczających w porównaniu do takich pozostałości, których można spodziewać się przy warunkach określonych w ust. 1.

   Właściwy organ może zezwolić na inne warunki niż określone w ust. 2, a w odniesieniu do temperatury - w ust. 3 oraz ustalone w pozwoleniu dla niektórych kategorii odpadów lub niektórych procesów termicznych, pod warunkiem zgodności z wymaganiami niniejszej Dyrektywy. Państwa Członkowskie mogą ustanowić zasady regulujące takie zezwolenie. Zezwolenie takie wydaje się pod warunkiem spełnienia przynajmniej przepisów określających w Aneksie V dopuszczalne wartości emisji dla całkowitej zawartości węgla organicznego i CO.

   W zakładach celulozowo-papiernicznych, w przypadku współspalania własnych odpadów na miejscu ich wytworzenia, w istniejących kotłowniach opalanych korą drzewną takie zezwolenie wydaje się pod warunkiem spełnienia przynajmniej przepisów określających w Aneksie V dopuszczalne wartości emisji dla całkowitego węgla organicznego.

   Wszystkie warunki eksploatacyjne określone w niniejszym ustępie oraz wyniki przeprowadzonych weryfikacji zostaną przez Państwo Członkowskie przekazane Komisji jako część informacji dostarczanych w związku z zobowiązaniami sprawozdawczymi.

5. Zakłady spalające i współspalające będą zaprojektowane, wyposażone, zbudowane i eksploatowane w taki sposób, aby zapobiec emisjom do powietrza powodującym wzrost do znacznego poziomu zanieczyszczenia powietrza w przyziemnej warstwie atmosfery; w szczególności, gazy odlotowe będą. odprowadzane w sposób kontrolowany i zgodnie z odnośnymi Wspólnotowymi normami jakości powietrza, poprzez komin, którego wysokość będzie obliczona w taki sposób, aby zapewnić ochronę zdrowia ludzkiego i środowiska.
6. Wszelkie ciepło wytworzone w procesie spalania lub współspalania zostanie odzyskane w praktycznie największym możliwym stopniu.
7. Zakaźne odpady kliniczne powinny być kierowane wprost do pieca, bez ich uprzedniego zmieszania z odpadami innych kategorii i bez operowania nimi w sposób bezpośredni.
8. Zarządzanie zakładem spalającym lub współspalającym będzie znajdować się w gestii osoby fizycznej, która jest kompetentna w zakresie kierowania takim zakładem.

Artykuł 7
Dopuszczalne wartości emisji do powietrza

1. Zakłady spalające będą zaprojektowane, wyposażone, zbudowane i eksploatowane w taki sposób, aby nie zostały przekroczone ustalone w Aneksie V dopuszczalne wartości emisji w gazach odlotowych.
2. Zakłady współspalające będą zaprojektowane, wyposażone, zbudowane i eksploatowane w taki sposób, aby nie zostały przekroczone dopuszczalne wartości emisji w gazach odlotowych, ustalone w Aneksie II lub wyznaczone zgodnie z tym Aneksem.

   W przypadku, jeśli w zakładzie współspalającym ponad 40% wynikowego uwolnienia ciepła pochodzi z odpadów niebezpiecznych, stosują się dopuszczalne wartości emisji określone w Aneksie V.

3. Wyniki pomiarów wykonanych w celu zweryfikowania zgodności z dopuszczalnymi wartościami emisji będą znormalizowane dla warunków określonych w art. 11.
4. W przypadku współspalania nie poddanych przeróbce mieszanych odpadów komunalnych. dopuszczalne wartości emisji zostaną wyznaczone zgodnie z Aneksem V, zaś Aneks II się nie stosuje.
5. Bez naruszania postanowień Traktatu, Państwa Członkowskie mogą ustalić dopuszczalne wartości emisji dla wielopierścieniowych węglowodorów aromatycznych oraz dla innych substancji zanieczyszczających.

Artykuł 8
Odprowadzanie ścieków z oczyszczania gazów odlotowych

1. Odprowadzanie ścieków z oczyszczania gazów odlotowych z zakładu spalającego lub współspalającego wymaga pozwolenia wydanego przez właściwe organy.
2. Zrzuty do środowiska wodnego ścieków powstających w wyniku oczyszczania gazów odlotowych będą ograniczone w praktycznie największym możliwym stopniu, co najmniej zgodnie z dopuszczalnymi wartościami emisji ustalonymi w Aneksie IV.
3. Ścieki z oczyszczania gazów odlotowych, podlegające specjalnemu postanowieniu zawartemu w pozwoleniu, mogą być odprowadzane do środowiska wodnego po ich odrębnym oczyszczeniu, pod warunkiem, że:
   1. zostały spełnione wymagania zawarte w stosownych przepisach Wspólnotowych, krajowych i lokalnych dotyczące dopuszczalnych wartości emisji; oraz
   2. stężenia masowe substancji zanieczyszczających, o których mowa w Aneksie IV, nie przekraczają ustalonych tamże dopuszczalnych wartości emisji.
4. Dopuszczalne wartości emisji stosują się w tym punkcie, w którym z zakładu spalającego lub współspalającego są odprowadzane ścieki z oczyszczania gazów odlotowych zawierających substancje zanieczyszczające, o których mowa w Aneksie IV.
   Jeżeli ścieki z oczyszczania gazów odlotowych oczyszcza się na miejscu zbiorczo ze ściekami z innych źródeł miejscowych, operator wykona pomiary, o których mowa w Artykule 11:
   1. dla strumienia ścieków z procesów oczyszczania gazów odlotowych przed ich wprowadzeniem do zbiorczej oczyszczalni ścieków;
   2. dla strumienia lub strumieni innych ścieków przed ich wprowadzeniem do zbiorczej oczyszczalni ścieków;
   3. w punkcie ostatecznego odprowadzenia ścieków, po oczyszczeniu, z zakładu spalającego lub współspalającego.

      Operator przeprowadzi odpowiednie obliczenia bilansu masy w celu wyznaczenia w ostatecznie odprowadzanych ściekach poziomów emisji, jakie mogą zostać przypisane ściekom powstającym z oczyszczania gazów odlotowych, aby sprawdzić zgodność z dopuszczalnymi wartościami emisji ustalonymi w Aneksie IV dla strumienia ścieków z procesu oczyszczania gazów odlotowych.

      W żadnych okolicznościach ścieki nie będą rozcieńczane w celu osiągnięcia zgodności z ustalonymi w Aneksie IV dopuszczalnymi wartościami emisji.

5. Jeżeli ścieki z oczyszczania gazów odlotowych zawierających substancje zanieczyszczające, o których mowa w Aneksie IV, są oczyszczane na zewnątrz zakładu spalającego lub współspalającego w oczyszczalni przeznaczonej tylko do oczyszczania tego rodzaju ścieków. dopuszczalne wartości emisji z Aneksu IV powinny być stosowane w punkcie, w którym ścieki te opuszczają tą oczyszczalnię. Jeżeli ta zewnętrzna oczyszczalnia jest przeznaczona nie tylko do oczyszczania ścieków z procesu spalania, operator przeprowadzi odpowiednie obliczenia bilansu masy, jakie przewidziano w ust. 4(a), (b) i (c), aby określić w ostatecznie odprowadzanych ściekach poziomy emisji, jakie można przypisać ściekom powstającym z oczyszczania gazów odlotowych, w celu sprawdzenia zgodności z dopuszczalnymi wartościami emisji ustalonymi w Aneksie IV dla strumienia ścieków z procesu oczyszczania gazów odlotowych.

   W żadnych okolicznościach ścieki nie będą rozcieńczane w celu osiągnięcia zgodności z ustalonymi w Aneksie IV dopuszczalnymi wartościami emisji.

6. Pozwolenie:
   1. ustanowi dopuszczalne wartości emisji dla substancji zanieczyszczających, o których mowa w Aneksie IV, zgodnie z ust. 2 oraz w celu osiągnięcia zgodności z wymaganiami. o których mowa w ust. 3 (a);
   2. ustali eksploatacyjne parametry kontrolne dla ścieków, co najmniej dla pH, temperatury i przepływu.
7. Teren zakładu spalającego lub współspalającego, w tym związane z nim miejsca składowania odpadów, będzie zaprojektowany i eksploatowany w sposób zapobiegający nieuprawnionemu i przypadkowemu uwolnieniu jakichkolwiek substancji zanieczyszczających do gleby, wód powierzchniowych i wód gruntowych, zgodnie z postanowieniami zawartymi w stosownych przepisach Wspólnoty. Ponadto, zostanie zapewniony system gromadzenia skażonej wody deszczowej spływającej z terenu zakładu spalającego lub współspalającego albo skażonej wody powstającej na skutek rozlewów lub operacji gaśniczych.

   System gromadzenia będzie umożliwiał w razie potrzeby sprawdzenie i oczyszczenie tych wód przed ich odprowadzeniem.

8. Bez naruszania postanowień Traktatu, Państwa Członkowskie mogą ustalić dopuszczalne wartości emisji dla wielopierścieniowych węglowodorów aromatycznych lub dla innych substancji zanieczyszczających.

Artykuł 9
Pozostałości

Pozostałości wynikające z eksploatowania zakładu spalającego lub współspalającego będą minimalizowane pod względem ilości i szkodliwości. Pozostałości zostaną poddane recyklingowi, tam gdzie to stosowne, bezpośrednio w zakładzie, bądź poza nim, zgodnie z właściwymi przepisami Wspólnoty.

Transport i międzyoperacyjne składowanie suchych pozostałości w postaci pyłu, takiego jak pyl kotłowy i suchy pył z oczyszczania gazów spalinowych, będzie odbywać się w taki sposób, aby nie dopuścić do ich rozprzestrzenienia się w środowisku, np. w zamkniętych pojemnikach.

Przed określeniem tras do miejsc unieszkodliwiania lub recyklingu pozostałości z zakładów spalających lub współspalających, zostaną przeprowadzone właściwe badania mające na celu określenie właściwości fizycznych i chemicznych oraz potencjału zanieczyszczenia środowiska przez różne pozostałości ze spalania. Analiza ta obejmie całkowitą frakcję rozpuszczalna oraz frakcję rozpuszczalną metali ciężkich.

Artykuł 10
Kontrola i monitoring

1. W celu monitorowania parametrów, warunków i stężeń masowych ważnych dla procesu spalania lub współspalania zostanie zainstalowany sprzęt pomiarowy i będą stosowane techniki pomiarowe.
2. Wymagania pomiarowe zostaną ustanowione w pozwoleniu lub w warunkach dołączonych do pozwolenia wydanego przez właściwy organ.
3. Prawidłowość zainstalowania i funkcjonowania automatycznego sprzętu monitorowania emisji do powietrza i wód podlega kontroli i corocznym badaniom sprawdzającym. Kalibrację należy przeprowadzać co najmniej raz na trzy lata w drodze pomiarów analogicznych do metod odniesienia.
4. Właściwy organ określi lokalizację punktu pobierania próbek lub pomiarów.
5. Okresowe pomiary emisji do powietrza i wód będą prowadzone zgodnie z Aneksem III, punkt 1 i 2.

Artykuł 11
Wymagania pomiarowe

1. Państwa Członkowskie zapewnia bądź to poprzez wyszczególnienie w warunkach pozwolenia, bądź poprzez ogólnie obowiązujące reguły, zgodność z postanowieniami ust. od 2 do 12 i 17, w odniesieniu do powietrza, oraz z postanowieniami ust. 9 oraz od 14 do 17, w odniesieniu do wód.
2. W zakładzie spalającym i współspalającym będą prowadzone następujące pomiary zanieczyszczeń powietrza zgodnie z Aneksem III:
   1. ciągłe pomiary następujących substancji: NO_X, pod warunkiem, że są ustalone dopuszczalne wartości emisji, CO, całkowitego pyłu, całkowitej zawartości węgla organicznego, HCl, HF i SO₂;
   2. ciągłe pomiary następujących parametrów eksploatacyjnych procesu: temperatury w pobliżu wewnętrznej ściany lub w innym reprezentatywnym punkcie komory spalania zatwierdzonym przez właściwy organ, stężenia tlenu, ciśnienia, temperatury gazów odlotowych i zawartości w nich pary wodnej;
   3. co najmniej dwa pomiary rocznie metali ciężkich, dioksyn i furanów; z tym, że w ciągu pierwszych 12 miesięcy eksploatacji zostanie przeprowadzony co najmniej jeden pomiar raz na trzy miesiące. Państwa Członkowskie mogą ustalić okresy pomiarowe dla miejsc, dla których określiły dopuszczalne wartości emisji dotyczące wielopierścieniowych węglowodorów aromatycznych lub innych substancji zanieczyszczających.
3. Czas przebywania. jak również minimalna temperatura i zawartość tlenu w gazach odlotowych podlega właściwej weryfikacji, co najmniej przy oddawaniu zakładu spalającego lub współspalającego do eksploatacji oraz w przewidywanych najbardziej niekorzystnych warunkach eksploatacyjnych.
4. Ciągłych pomiarów HF można nie przeprowadzać, jeżeli stosuje się stopnie oczyszczania HCl, które zapewniają nieprzekraczanie wartości dopuszczalnej dla HCl. W takim przypadku emisja HF podlega okresowym pomiarom określonym w ust. 2(c).
5. Ciągły pomiar zawartości pary wodnej nie jest wymagany, jeżeli badany gaz odlotowy został osuszony przed wykonaniem analiz emisji,
6. Właściwy organ może dopuścić w pozwoleniu dla zakładów spalających i współspalających okresowe pomiary określone w ust. 2(c) dla HCl, HF i SO₂ zamiast pomiarów ciągłych, jeżeli operator jest w stanie wykazać, że emisje powyższych substancji zanieczyszczających w żadnych okolicznościach nie będą wyższe niż ustalone w przepisach dopuszczalne wartości ich emisji.
7. Właściwy organ może dopuścić w pozwoleniu zmniejszenie częstotliwości wykonywania okresowych pomiarów metali ciężkich z dwukrotnej w ciągu roku do jednorazowej w roku, pod warunkiem, że emisje wynikające ze współspalania lub spalania wynoszą mniej niż 50% dopuszczalnych wartości emisji wyznaczonych zgodnie z Aneksem II lub Aneksem V, oraz że dostępne są kryteria ustanowione zgodnie z procedurą określoną w art. 17 dla wymagań, które maja zostać spełnione. Kryteria te będą oparte co najmniej na postanowieniach zawartych w pkt. a i d w drugim akapicie poniżej.

   Do dnia 1 stycznia 2005 roku można dopuścić zmniejszenie częstotliwości pomiarów nawet wówczas, gdy takie kryteria nie są dostępne, pod warunkiem, że:

   1. odpady, które mają. zostać spalone lub współspalone, składają. się tylko z niektórych, wysortowanych, nadających się do spalenia frakcji odpadów innych niż odpady niebezpieczne, które nie nadają się do recyklingu i wykazują określone właściwości oraz które są dokładniej określone na podstawie oceny, o której mowa w punkcie d;
   2. dla tych odpadów dostępne są krajowe kryteria jakości, które zostały przedstawione Komisji;
   3. współspalanie lub spalanie tych odpadów jest zgodne z odpowiednimi planami gospodarki odpadami, o których mowa w art. 7 Dyrektywy 75/442/EWG;
   4. operator może wykazać wobec właściwego organu, że emisje we wszelkich okolicznościach są znacząco niższe niż dopuszczalne wartości emisji określone w Aneksie II i Aneksie V dla metali ciężkich, dioksyn i furanów; taka ocena będzie opierać się zarówno na informacjach o jakości przedmiotowych odpadów, jak i na pomiarach emisji powyższych substancji zanieczyszczających;
   5. kryteria jakości i nowy okres dla pomiarów okresowych ustalono w pozwoleniu; oraz
   6. wszystkie decyzje dotyczące częstotliwości pomiarów, o których mowa w niniejszym ustępie, uzupełnione informacjami o ilości i jakości przedmiotowych odpadów, będą corocznie przekazywane Komisji.
8. Wyniki pomiarów wykonanych w celu zweryfikowania zgodności z dopuszczalnymi wartościami emisji będą znormalizowane dla następujących warunków, a dla tlenu zgodnie ze wzorem podanym w Aneksie VI:
   1. temperatura w gazach odlotowych z zakładów spalających 273 K, ciśnienie 101,3 kPa, 11% tlenu, gaz suchy;
   2. temperatura 273 K w gazach odlotowych ze spalania olejów odpadowych określonych w Dyrektywie 75/439/EWG, ciśnienie 101,3 kPa, 11% tlenu, gaz suchy;
   3. w przypadku spalania i współspalania odpadów w atmosferze wzbogaconej w tlen, wyniki pomiarów można normalizować dla zawartości tlenu ustalonej przez właściwy organ, odzwierciedlającej specyficzne okoliczności indywidualnego przypadku;
   4. w przypadku współspalania wyniki pomiarów będą znormalizowane dla całkowitej zawartości tlenu, obliczonej jak w Aneksie II.

   Jeżeli emisje zanieczyszczeń są obniżane w wyniku oczyszczania gazów odlotowych w zakładach spalających lub współspalających odpady niebezpieczne, normalizacja dla zawartości tlenu, o której mowa w poprzednim punkcie będzie przeprowadzona tylko wówczas, gdy zawartość tlenu zmierzona w takim samym okresie jak dla przedmiotowej substancji zanieczyszczajacej przekracza odpowiednią. standardową zawartość tlenu.

9. Wszystkie wyniki pomiarów będą rejestrowane, przetwarzane i przedstawiane w odpowiedniej formie, w celu umożliwienia właściwym organom zweryfikowanie zgodności z dozwolonymi warunkami eksploatacyjnymi i dopuszczalnymi wartościami emisji ustanowionymi w niniejszej Dyrektywie, zgodnie z procedurami, o których organy te postanowią.
10. Dopuszczalne wartości emisji do powietrza będą uważane za spełnione, jeżeli:
    1. * żadna z dobowych wartości średnich nie przekracza żadnych dopuszczalnych wartości emisji określonych w Aneksie V (a) lub Aneksie II,
       * 97% dobowych wartości średnich w ciągu roku nie przekracza dopuszczalnej wartości emisji określonej w pierwszym akapicie w Aneksie V (e);
    2. albo żadna z półgodzinnych wartości średnich nie przekracza żadnych dopuszczalnych wartości emisji określonych w Aneksie V (b), kolumna A, albo tam gdzie to właściwe, 97% półgodzinnych wartości średnich w ciągu roku nie przekracza żadnych dopuszczalnych wartości emisji określonych w Aneksie V (b), kolumna B;
    3. żadna z wartości średnich w okresie pomiarowym ustalonym dla metali ciężkich oraz dioksyn i furanów nie przekracza dopuszczalnych wartości emisji określonych w Aneksie V (c) i (d) lub w Aneksie II;
    4. spełnione są postanowienia Aneksu V (e), drugi akapit, lub Aneksu II.
11. Półgodzinne wartości średnie i wartości średnie 10-minutowe zostaną wyznaczone podczas rzeczywistej eksploatacji (poza okresami rozruchu i wyłączania, jeżeli odpady nie są spalane) z wartości zmierzonych, po odjęciu od nich wartości przedziału ufności określonej w punkcie 3 Aneksu III. Z tak uzgodnionych wartości średnich zostaną wyznaczone dobowe wartości średnie.

    W celu uzyskania ważnej średniej wartości dobowej, z powodu awarii lub konserwacji systemu pomiarów ciągłych nie może zostać odrzuconych więcej niż pięć średnich wartości półgodzinnych w ciągu jednej doby. Nie może zostać odrzuconych więcej niż 10 dobowych wartości średnich w ciągu jednego roku z powodu awarii lub konserwacji systemu pomiarów ciągłych.

12. Średnie wartości w okresie pomiarowym oraz średnie wartości w przypadku pomiarów okresowych HF, HCl i SO₂ zostaną wyznaczone zgodnie z wymaganiami art. 10(2) i (4) oraz Aneksu III.
13. Komisja, działając zgodnie z procedurą ustanowiona w art. 17, określi, gdy tylko odpowiednie techniki pomiarowe staną się dostępne we Wspólnocie, termin, od którego będą prowadzone zgodnie z Aneksem III pomiary ciągłe dopuszczalnych wartości emisji metali ciężkich, dioksyn i furanów.
14. W punkcie zrzutu ścieków będą prowadzone następujące pomiary:
    1. ciągłe pomiary parametrów, o których mowa w art. 8(6)(b);
    2. pomiary całkowitych zawiesin stałych w punktach pobierania próbek dobowych; Państwa Członkowskie mogą podjąć odmienne postanowienie o pomiarach reprezentatywnej próbki, proporcjonalnych do przepływu w okresie 24 godzin;
    3. co najmniej comiesięczne pomiary reprezentatywnej próbki, proporcjonalne do przepływu, odprowadzanych w ciągu 24 godzin substancji zanieczyszczających, o których mowa w art. 8(3), w odniesieniu do punktów od 2 do 10 Aneksu IV;
    4. co najmniej cosześciomiesięczne pomiary dioksyn i furanów; jednakże, w ciągu pierwszych 12 miesięcy eksploatacji zostanie przeprowadzony co najmniej jeden pomiar raz na trzy miesiące. Państwa Członkowskie mogą ustalić okresy pomiarowe dla miejsc, dla których ustaliły dopuszczalne wartości emisji dotyczące wielopierścieniowych węglowodorów aromatycznych lub innych substancji zanieczyszczających.
15. Będzie prowadzony monitoring masy zanieczyszczeń w oczyszczonych ściekach zgodnie z przepisami Wspólnoty oraz będzie on określony w pozwoleniu, łącznie z częstotliwością pomiarów.
16. Dopuszczalne wartości emisji dla wód będą uważane za spełnione, jeżeli:
    1. w przypadku całkowitych zawiesin stałych (substancja zanieczyszczająca nr 1) 95% i 100% wartości zmierzonych nie przekracza odpowiednich dopuszczalnych wartości emisji ustalonych w Aneksie IV;
    2. w przypadku metali ciężkich (substancje zanieczyszczające nr 2 do 10), nie więcej niż jeden wynik pomiaru w ciągu roku przekracza dopuszczalne wartości emisji, ustalone w Aneksie IV; lub, jeżeli Państwa Członkowskie postanowią o pobraniu 20 próbek w ciągu roku, nie więcej niż 5% tych próbek przekracza dopuszczalne wartości emisji ustalone w Aneksie IV;
    3. w przypadku dioksyn i furanów (substancja zanieczyszczająca nr 11), wyniki dwukrotnych pomiarów w ciągu roku nie przekraczają dopuszczalnej wartości emisji ustalonej w Aneksie IV.
17. W przypadku, gdy wykonane pomiary wykażą przekroczenie ustalonych w niniejszej Dyrektywie dopuszczalnych wartości emisji do powietrza lub wód, właściwe organy zostaną o tym bezzwłocznie powiadomione.

Artykuł 12
Dostęp do informacji i udział społeczeństwa

1. Bez naruszania postanowień Dyrektywy Rady 90/313/EWG^[24] i Dyrektywy Rady 96/61/WE, w jednym lub więcej miejsc dostępnych dla społeczeństwa, np. w siedzibie władz lokalnych będą mu udostępnione wnioski o wydanie nowych pozwoleń na eksploatację zakładów spalających i współspalających, przez odpowiedni okres umożliwiający mu wyrażenie o nich opinii, zanim właściwy organ podejmie decyzję. Decyzja ta, łącznie z co najmniej jedna kopią pozwolenia i wszelkimi jego następnymi aktualizacjami, będzie również udostępniona społeczeństwu.
2. W przypadku zakładów spalających lub współspalajcych o nominalnej przepustowości co najmniej dwóch ton na godzinę oraz niezależnie od postanowienia art. 15(2) Dyrektywy 96/61/WE, społeczeństwu zostanie udostępniony roczny raport, który ma być przedstawiony właściwemu organowi przez operatora w sprawie funkcjonowania i monitorowania zakładu. Raport ten będzie spełniał co najmniej wymóg przedstawienia przebiegu procesu i emisji do powietrza i wód w porównaniu ze standardami emisji określonymi w niniejszej Dyrektywie. Właściwy organ sporządzi i udostępni społeczeństwu wykaz zakładów spalających lub współspalających o nominalnej przepustowości poniżej dwóch ton na godzinę.

Artykuł 13
Nienormalne warunki eksploatacyjne

1. Właściwy organ ustanowi w pozwoleniu maksymalnie dopuszczalny okres wszelkich technicznie nieuniknionych przestojów, zakłóceń lub awarii urządzeń oczyszczających lub sprzętu pomiarowego, podczas którego stężenia regulowanych substancji w emisjach do powietrza i w oczyszczonych ściekach mogą przekraczać ustalone w przepisach dopuszczalne wartości emisji.
2. W przypadku awarii zakładu, operator najszybciej jak to praktycznie możliwe zmniejszy skal? eksploatacji lub przerwie eksploatację, aż do czasu przywrócenia warunków normalnych.
3. Bez naruszania mocy prawnej art. 6(3)(c), w przypadku, gdy zostały przekroczone dopuszczalne wartości emisji, w zakładzie spalającym lub współspalającym, lub tez linii spalania w żadnych okolicznościach nie będzie kontynuowane ciągłe spalanie odpadów bez przerwy, przez okres dłuższy niż cztery godziny; ponadto, łączny okres eksploatacji w takich warunkach nie przekroczy 60 godzin w ciągu jednego roku. Okres 60 godzin stosuje się do takich linii w całym zakładzie, które są podłączone do jednego urządzenia oczyszczającego gazy spalinowe.
4. Całkowita zawartość pyłu w emisjach do powietrza z zakładu spalającego w żadnych okolicznościach nie przekroczy wartości 150 mg/m3 wyrażonej jako średnią półgodzinna; ponadto. nie będą przekroczone dopuszczalne wartości emisji CO i całkowitej zawartości węgla organicznego do powietrza. Zostaną także spełnione wszystkie pozostałe warunki, o których mowa w art. 6.

Artykuł 14
Klauzula przeglądu

Bez naruszania postanowień Dyrektywy 96/6I/WE, do dnia 13 grudnia 2008 roku Komisja przedłoży raport Parlamentowi Europejskiemu i Radzie, oparty o doświadczenia uzyskane w czasie wdrażania niniejszej Dyrektywy, zwłaszcza w nowych zakładach, oraz przedstawiający postęp osiągnięty w zakresie technik kontroli emisji i doświadczenia w dziedzinie gospodarki odpadami. Ponadto, raport ten będzie uwzględniał rozwój aktualnego stanu technologii, doświadczenia w zakresie eksploatacji zakładów i wymagania ochrony środowiska. Raport będzie zawierał odrębny rozdział dotyczący stosowania postanowień Aneksu II.1.1, a zwłaszcza ekonomicznej i technicznej możliwości dotrzymania w przypadku istniejących pieców cementowych, o których mowa w przypisie do Aneksu II.1.1, dopuszczalnych wartości NOX określonych w tymże Aneksie. Do raportu będą dołączone ewentualne propozycje zmian odpowiednich postanowień niniejszej Dyrektywy. Jednakże, jeśli to stosowne, przed złożeniem wspomnianego raportu Komisja zaproponuje poprawkę do Aneksu II.3, jeśli zasadnicze strumienie odpadów będą kierowane do innych rodzajów zakładów współspalających niż ujęte w Aneksie II. 1 i II. 2.

Artykuł 15
Sprawozdawczość

Zgodnie z procedurą określoną w art. 5 Dyrektywy Rady 91/692/EWG, ustanawia się raporty dotyczące wdrażania niniejszej Dyrektywy. Pierwszy raport obejmie co najmniej pierwszy pełny okres trzyletni od dnia 28 grudnia 2002 roku i będzie zgodny z okresami, o których mowa w art. 17 Dyrektywy 94/67/EWG i art. 16(3) Dyrektywy 96/6I/WE. W tym celu, Komisja we właściwym czasie opracuje stosowny kwestionariusz.

Artykuł 16
Przyszłe dostosowanie niniejszej Dyrektywy

Komisja, zgodnie z procedura ustanowioną. w art. 17(2), wprowadzi zmiany do art. 10, 11 i 13 oraz do Aneksów I i III. w celu dostosowania ich do postępu technicznego i nowych ustaleń w zakresie korzyści zdrowotnych wynikających z ograniczeń emisji.

Artykuł 17
Komitet regulacyjny

1. Komisja będzie wspomagana przez komitet regulacyjny.
2. Kiedykolwiek postanowienia niniejszej Dyrektywy odwołują się do niniejszego ustępu, to stosują się wtedy postanowienia art. 5 i 7 Decyzji 1999/468/WE, w związku z postanowieniami jej art. 8. Okres, o którym mowa w art. 5(6) Decyzji 1999/468/WE, ustala się jako okres trzech miesięcy.
3. Komitet przyjmie swoje własne reguły proceduralne.

Artykuł 18
Uchylenie

Z dniem 28 grudnia 2005 roku uchyla się następujące przepisy prawa:

1. art. 8(1) i Aneks do Dyrektywy 75/439/EWG;
2. Dyrektywę 89/369/EWG;
3. Dyrektywę 89/429/EWG;
4. Dyrektywę 94/67/EWG.

Artykuł 19
Kary

Państwa Członkowskie określą kary, które będą stosowane za naruszanie krajowych przepisów przyjętych na mocy niniejszej Dyrektywy. Ustalone kary będą skuteczne, proporcjonalne i odstręczające. Państwa Członkowskie powiadomią Komisje o tych przepisach najpóźniej do dnia 28 grudnia 2002 roku oraz bezzwłocznie powiadomią o wszelkich dalszych zmianach w tych przepisach.

Artykuł 20
Przepisy przejściowe

1. Bez naruszania szczególnych przepisów przejściowych ustanowionych w Aneksach do niniejszej Dyrektywy, postanowienia niniejszej Dyrektywy stosuje się do istniejących zakładów z dniem 28 grudnia 2005 roku
2. Do nowych zakładów, tj. zakładów nie mieszczących się w zakresie definicji "istniejących zakładów spalających lub współspalających podanej w art. 3(6) lub w ust. 3 niniejszego artykułu, niniejsza Dyrektywa stosuje się z dniem 28 grudnia 2002 roku, zastępując Dyrektywy wymienione w art. 18.
3. Stacjonarne lub ruchome zakłady, których celem jest wytwarzanie energii lub produktów materialnych, a które znajdują się w eksploatacji i posiadają wymagane pozwolenie zgodnie z obowiązującymi przepisami Wspólnoty i które rozpoczną współspalanie odpadów nie później niż w dniu 28 grudnia 2004 roku będą traktowane jako istniejące zakłady współspalające.

Artykuł 21
Wdrożenie

1. Państwa Członkowskie wprowadzą w życie ustawy, rozporządzenia i przepisy administracyjne niezbędne dla osiągnięcia zgodności z niniejszą Dyrektywą nie później niż do dnia 28 grudnia 2002 roku. Niezwłocznie poinformują o tym Komisję.

   Przyjmując powyższe środki prawne, Państwa Członkowskie odniosą się w nich do niniejszej Dyrektywy lub dołączą odpowiednie odniesienie do tych środków przy ich urzędowej publikacji. Sposób tego odniesienia pozostawia się do uznania Państw Członkowskich.

2. Państwa Członkowskie przekażą Komisji teksty głównych przepisów ich prawa krajowego, które przyjmą w dziedzinie objętej niniejsza Dyrektywy.

Artykuł 22
Wejście w życie

Niniejsza Dyrektywa wchodzi w życie z dniem jej opublikowania w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich.

Artykuł 23
Adresaci

Niniejsza Dyrektywa jest adresowana do Państw Członkowskich.

Podpisano w Brukseli w dniu 4 grudnia 2000 roku.

Za Parlament Europejski Przewodniczący N. FONTAINE

Za Radę Europy Przewodniczący F. VEDRINE

ANEKS I

WSPÓŁCZYNNIKI ROWNOWAŻNOŚCI DLA DWUBENZO-p-DIOKSYN I DWUBENZOFURANOW

W celu określenia całkowitego stężenia (TE) dioksyn i furanów, przed zsumowaniem, należy pomnożyć stężenie wagowe niżej wyszczególnionych dioksyn i dwubenzofuranów przez odpowiednie współczynniki równoważności:

Rodzaje dioksyn i dwubenzofuranów		Współczynnik równoważności toksycznej
2,3,7,8	Czterochlorodwubenzodioksyna (TCDD)	1
1,2,3,7,8	Pięciochlorodwubenzodioksyna (PeCDD)	0,5
1,2,3,4,7,8	Sześciochlorodwubenzodioksyna (HxCDD)	0,1
1,2,3,7,8,9	Sześciochlorodwubenzodioksyna (HxCDD)	0,1
1,2,3,6,7,8	Sześciochlorodwubenzodioksyna (HxCDD)	0,1
1,2,3,4,6,7,8	Siedmiochlorodwubezodioksyna (HpCDD)	0,01
	Ośmiochlorodwubenzodioksyna (OCDD)	0,001
2,3,7,8	Czterochlorodwubezofuran (TCDF)	0,1
2,3,4,7,8	Pięciochlorodwubezofuran (PeCDF)	0,5
1,2,3,7.8	Pięciochlorodwubezofuran (PeCDF)	0,05
1,2,3,4,7,8	Sześciochlorodwubezofuran (HxCDF)	0,1
1,2,3,7,8,9	Sześciochlorodwubezofuran (HXCDF)	0,1
1,2,3,6,7,8	Sześciochlorodwubezofuran (HxCDF)	0,1
2,3,4,6,7,8	Sześciochlorodwubezofuran (HxCDF)	0,1
1,2,3,4,6,7,8	Siedmiochlorodwubezofuran (HpCDF)	0,01
1,2,3,4,7,8,9	Siedmochlorodwubezofuran (HpCDF)	0,01
	Ośmiochlorodwubezofuran (OCDF)	0,001

ANEKS II

WYZNACZANIE DOPUSZCZALNYCH WARTOŚCI EMISJI DLA WSPÓŁSPALANIA ODPADÓW

Niżej podany wzór (regułę mieszania) należy stosować zawsze wówczas, gdy w którejkolwiek tabeli w niniejszym Aneksie nie ustalono specyficznej wartości całkowitej emisji dopuszczalnej 'C'.

Wartość dopuszczalną dla każdej danej substancji zanieczyszczającej i tlenku węgla w gazach odlotowych powstających ze współspalania odpadów oblicza się w następujący sposób:

Vodp * Codp + Vproc * C proc Vodp + Vproc

=

C

gdzie:

V_odp objętość gazów odlotowych powstających podczas spalania odpadów, wyznaczona tylko dla odpadów o najniższej wartości kalorycznej określonej w pozwoleniu oraz znormalizowana dla warunków podanych w niniejszej Dyrektywie.

Jeżeli wynikowe uwolnienie ciepła ze spalania odpadów niebezpiecznych wynosi poniżej 10% całkowitego ciepła uwolnionego z zakładu, V_odp należy wyznaczyć z (obliczeniowej) ilości odpadów, która podczas spalania odpowiadałaby 10-procentowemu uwolnieniu ciepła, przy ustalonym całkowitym uwolnieniu ciepła.

C_odp dopuszczalne wartości emisji dla zakładów spalających, ustalone w Aneksie V dla substancji zanieczyszczających i tlenku węgla.

V_proc objętość gazów odlotowych powstających podczas procesu prowadzonego w zakładzie, obejmującego spalanie dopuszczonych paliw normalnie stosowanych w zakładzie (z wyłączeniem odpadów), która została wyznaczona w oparciu o zawartość tlenu, dla której, według przepisów Wspólnotowych i krajowych, należy normalizować emisje. W przypadku braku regulacji dla tego rodzaju zakładów, należy przyjąć rzeczywistą zawartość tlenu w gazach odlotowych, nie rozrzedzonych dodatkiem powietrza niepotrzebnego w tym procesie. Normalizację dla innych warunków podano w niniejszej Dyrektywie.

C_proc dopuszczalne wartości emisji podane w tabelach niniejszego Aneksu dla pewnych sektorów przemysłu lub w przypadku braku takiej tabeli albo takich wartości, dopuszczalne wartości emisji dla danych substancji zanieczyszczających i tlenku węgla w gazach spalinowych z zakładów spełniających przepisy ustaw i rozporządzeń prawa krajowego oraz przepisy administracyjne dla takich zakładów, podczas spalania dopuszczonych paliw normalnie stosowanych w zakładzie (z wyłączeniem odpadów). W przypadku braku takich regulacji, przyjmuje się dopuszczalne wartości emisji ustanowione w pozwoleniu. W przypadku braku takich wartości w pozwoleniu, należy przyjąć rzeczywiste stężenia masowe.

C dopuszczalne wartości emisji całkowitej i zawartości tlenu, podane w tabelach niniejszego Aneksu dla niektórych sektorów przemysłu i niektórych substancji zanieczyszczających, lub w przypadku braku takich tabel albo takich wartości, wartości emisji całkowitej dla CO i danych substancji zanieczyszczających. zastępujące dopuszczalne wartości emisji ustanowione w odpowiednich Aneksach do niniejszej Dyrektywy. Całkowitą zawartość tlenu, która ma zastąpić zawartość tlenu dla normalizacji, oblicza się na podstawie powyższej zawartości z uwzględnieniem objętości cząstkowych.

Państwa Członkowskie mogą ustanowić reguły przyznawania wyłączeń przewidzianych w niniejszym Aneksie.

II.1. Szczególne postanowienia dotyczące pieców cementowych

Średnie wartości dobowe (dla pomiarów ciągłych), okresy pobierania próbek i inne wymagania pomiarowe - jak w art. 7. Wszystkie wartości w mg/m³ (dla dioksyn i furanów w ng/m³). Średnie wartości dobowe oblicza się tylko w oparciu o średnie wartości półgodzinne.

Wyniki pomiarów wykonanych w celu sprawdzenia zgodności z dopuszczalnymi wartościami emisji podlegają, normalizacji dla następujących warunków: temperatura 273 K, ciśnienie 101,3 kPa, 10% tlenu, gaz suchy.

II.1.1.C - dopuszczalne wartości emisji całkowitych:

Zanieczyszczenia	C
Pył całkowity	30
HCl	10
HF	1
NOX dla istniejących zakładów NOX dla nowych zakładów	800 500(1)
Cd + Tl	0,05
Hg	0,05
Sb + As + Pb + Cr + Co + Cu + Mn + Ni + V	0,5
Dioksyny i furany	0,1
(1) W zakresie wdrażania dopuszczalnych wartości emisji NOX, piece cementowe, które znajdują się, w eksploatacji i posiadają wymagane pozwolenie zgodnie z obowiązującymi przepisami Wspólnoty i które rozpoczną współspalanie odpadów po terminie, o którym mowa w art. 20(3), nie będą traktowane jako nowe zakłady

Do dnia 1 stycznia 2008 r., właściwy organ może przyznawać wyłączenia dla NO_X w przypadku istniejących mokrych procesów w piecach cementowych, lub dla pieców cementowych spalających poniżej trzech ton odpadów na godzinę, pod warunkiem, że pozwolenie przewiduje dopuszczalne wartości emisji całkowitej dla NO_X nie większe niż 1200 mg/m³.

Do dnia 1 stycznia 2008 r., właściwy organ może przyznawać wyłączenia dla pyłu w przypadku pieców cementowych spalających poniżej trzech ton odpadów na godzinę, pod warunkiem, że pozwolenie przewiduje dopuszczalne wartości emisji całkowitej nie większe niż 50 mg/m³.

II.1.2.C - dopuszczalne wartości emisji całkowitych dla SO₂ i całkowitego węgla organicznego (TOC):

Zanieczyszczenia	C
SO2	50
TOC	10

Właściwy organ może przyznać wyłączenia w przypadkach, gdy TOC i S02 nie powstają w wyniku spalania odpadów.

II.1.3. Dopuszczalna wartość emisji dla CO:

Dopuszczalne wartości emisji dla CO mogą być ustalane przez właściwy organ.

II. 2. Szczególne postanowienia dotyczące zakładów energetycznego spalania paliw, które współspalają odpady

II.2.1. Średnie wartości dobowe

Bez naruszenia postanowień Dyrektywy 88/609/EWG oraz w przypadku, gdy dla dużych zakładów energetycznego spalania paliw ustalono bardziej rygorystyczne dopuszczalne wartości emisji zgodnie z przyszłym ustawodawstwem Wspólnoty, te ostatnie zastąpią, dla danych zakładów i substancji zanieczyszczających, dopuszczalne wartości emisji ustanowione w poniższych tabelach (C_proc). W takim przypadku, podane niżej tabele zostaną bez zbędnej zwłoki dostosowane do tych bardziej rygorystycznych dopuszczalnych wartości emisji, zgodnie z procedurą ustanowiona w art. 17.

Średnie wartości dobowe oblicza się tylko na podstawie średnich wartości półgodzinnych.

C_proc
Wartości C _proc dla paliw stałych wyrażone w mg/Nm3 (zawartość O₂ 6%)

Zanieczyszczenia	< 50 MWt	50 do 100 MWt	100 do 300 MWt	> 300 MWt
SO2
Przypadek ogólny		850	850 do 200 (spadek liniowy ze 100 do 300 MWt)	200
Paliwa miejscowe		lub stopień odsiarczenia ł 90%	lub stopień odsiarczenia ł92%	lub stopień odsiarczenia ł 95%
NOX		400	300	200
Pył	50	50	30	30

Do dnia 1 stycznia 2007 roku i bez naruszenia mocy prawnej odpowiednich przepisów Wspólnoty, dopuszczalna wartość emisji dla NO_X nie stosuje się do zakładów tylko współspalających odpady niebezpieczne

Do dnia 1 stycznia 2008 roku właściwy organ może przyznać wyłączenia dla NO_X i SO₂ w przypadku istniejących zakładów współspalających o wydajności od 100 do 300 MWt, które stosują technologię złoża fluidalnego i spalają paliwa stałe, pod warunkiem, że pozwolenie przewiduje wartość C_proc nie większą niż 350 mg/Nm³ dla NO_X i nie większą niż 850 do 400 mg. Nm³ (spadek liniowy ze 100 do 300 MWt) dla SO₂.

Wartości C_proc dla biomasy wyrażone w mg/Nm³ (zawartość O₂ 6%):

"Biomasa" oznacza produkty składające się w całości lub części z materii roślinnej z rolnictwa lub leśnictwa, którą można stosować w celu odzyskania zawartej w niej energii, jak również rodzaje odpadów wymienione w art. 2(2)(a)(i) do (iv).

Zanieczyszczenia	< 50 MWt	50 do 100 MWt	100 do 300 MWt	> 300 MWt
SO2		200	200	200
NOX		350	300	300
Pył	50	50	30	30

Do dnia 1 stycznia 2008, właściwy organ może przyznawać wyłączenia dla NO_X w przypadku istniejących zakładów współspalających o wydajności od 100 do 300 MWt, które stosują technologię złoża fluidalnego i spalają biomasę, pod warunkiem, że pozwolenie przewiduje wartość C_proc nie większa, niż 350 mg/Nm³.

Wartości C_proc dla paliw ciekłych wyrażone w mg/Nm³ (zawartość O₂ 3%):

Zanieczyszczenia	< 50 MWt	50 do 100 MWt	100 do 300 MWt	> 300 MWt
SO2		850	850 do 200 (spadek liniowy ze 100 do 300 MWt)	200
NOX		400	300	200
Pył	50	50	30	30

II.2.2.C - dopuszczalne wartości emisji całkowitej:

C wyrażone w mg/Nm³ (zawartość O₂ 6%). Wszystkie wartości średnie dotyczą minimum 30-minutowego i maksimum ośmiogodzinnego okresu pobierania próbek:

Zanieczyszczenia	C
Cd + Tl	0,05
Hg	0,05
Sb + As + Pb + Cr + Co + Cu + Mn + Ni + V	0,5

C wyrażone w ng/Nm³ (zawartość O₂ 6%). Wszystkie wartości średnie mierzone w minimum sześciogodzinnym i maksimum ośmiogodzinnym okresie pobierania próbek:

Zanieczyszczenia	C
Dioksyny i furany	0,1

II.3. Szczególne postanowienia dotyczące innych sektorów przemysłu nie ujętych w II. 1 lub II. 2, współspalających odpady

II.3.1. C - dopuszczalne wartości emisji całkowitej:

C wyrażone w ng/Nm³. Wszystkie wartości średnie mierzone w minimum sześciogodzinnym i maksimum ośmiogodzinnym okresie pobierania próbek:

Zanieczyszczenia	C
Dioksyny i furany	0,1

C wyrażone w mg/Nm³. Wszystkie wartości średnie dotyczą minimum 30-minutowego i maksimum ośmiogodzinnego okresu pobierania próbek:

Zanieczyszczenia	C
Cd + Tl	0,05
Hg	0,05

ANEKS III

TECHNIKI POMIAROWE

1. Pomiary w celu określenia stężeń substancji zanieczyszczających powietrze i wodę należy przeprowadzać w sposób reprezentatywny.
2. Pobieranie próbek i analizę wszystkich zanieczyszczeń, w tym dioksyn i furanów, jak również metody odniesienia dla potrzeb kalibracji automatycznych systemów pomiarowych, przeprowadza się według norm CEN. W przypadku braku norm CEN stosują, się normy ISO, krajowe lub międzynarodowe, które zapewnia, dobór danych o równoważnej jakości naukowej.
3. Na poziomie dopuszczalnej wartości emisji dobowej, wartości 95-procentowego przedziału ufności dla indywidualnego wyniku pomiaru nie będą przekraczać następujących procentowych wartości emisji dopuszczalnych:

   Tlenek węgla 10%
   Dwutlenek siarki 20%
   Dwutlenek azotu 20%
   Pył całkowity 30 %
   Całkowity węgiel organiczny 30 %
   Chlorowodór 40%
   Fluorowodór 40%

ANEKS IV

DOPUSZCZALNE WARTOŚCI EMISJI DLA ŚCIEKOW
ODPROWADZANYCH Z OCZYSZCZANIA GAZÓW ODLOTOWYCH

Substancje zanieczyszczające		Dopuszczalne wartości emisji wyrażone w stężeniach wagowych w próbkach nie filtrowanych
1.	Zawiesiny stale ogólemogółem według Dyrektywy 91/271/EWG	95%/30mg/l 100%/45mg/l
2.	RtęcRtęć i jej związki w przeliczeniu na rtęć (Hg)	0,03 mg/1
3.	Kadm i jego związki w przeliczeniu na kadm (Cd)	0,05 mg/1
4.	Tal i jego związki w przeliczeniu na tal (Tl)	0,05 mg/1
5.	Arsen i jego związki w przeliczeniu na arsen (As)	0,1 5 mg/1
6.	Ołów i jego związki w przeliczeniu na ołów (Pb)	0,2 mg/1
7.	Chrom i jego związki w przeliczeniu na chrom (Cr)	0,5 mg/1
8.	Miedz i jej związki w przeliczeniu na miedz (Cu)	0,5 mg/1
9.	Nikiel i jego związki w przeliczeniu na nikiel (Ni)	0,5 mg/1
10.	Cynk i jego związki w przeliczeniu na cynk (Zn)	1,5 mg/1
11.	Dioksyny i furany, określone jako suma indywidualnych dioksyn i furanów oszacowanych zgodnie z Aneksem I	0,3 mg/1

Do dnia 1 stycznia 2008 roku właściwy organ może przyznawać wyłączenia dla zawiesin stałych ogółem w przypadku istniejących zakładów spalających, pod warunkiem, że pozwolenie przewiduje, iż 80% zmierzonych wartości nie przekracza 30 mg/l, a żadna z nich nie przekracza 45 mg/l.

Zanieczyszczenia	C
Dioksyny i furany	0,1 ng/m3

c) Wszystkie wartości średnie dla minimum 30-minutowego i maksimum ośmiogodzinnego okresu

Kadm i jego związki w przeliczeniu na kadm (Cd)	Ogółem 0,05 mg/m3	Ogółem 0,1 mg/m3(*)
Tal i jego związki w przeliczeniu na tal (Tl)
Rtęć i jej związki w przeliczeniu na rtęć (Hg)	0,05 mg/m3	0,1 mg/m3
Antymon i jego związki w przeliczeniu na antymon (Sb)	Ogółem 0,5 mg/m3	Ogółem 1 mg/m3
Arsen i jego związki w przeliczeniu na (As)
Ołów i jego związki w przeliczeniu na ołów (Pb)
Chrom i jego związki w przeliczeniu na chrom (Cr)
Kobalt i jego związki w przeliczeniu na kobalt (Co)
Miedź i jej związki w przeliczeniu na miedz (Cu)
Mangan i jego związki w przeliczeniu na mangan (Mn)
Nikiel i jego związki w przeliczeniu na nikiel (Ni)
Wanad i jego związki w przeliczeniu na wanad (V)
(*) Do dnia 1 stycznia 2007 roku, dopuszczalne wartości emisji dotyczące istniejących zakładów, którym wydano pozwolenie na eksploatacje przed 31 grudnia 1996 roku, a które spalają tylko odpady niebezpieczne.

Powyższe wartości średnie obejmują także emisje, metali ciężkich w postaci gazów i par, jak również ich związków.

d) Wartości średnie będą mierzone w okresie pobierania próbek trwającym minimum 6 godzin i maksimum 8 godzin. Dopuszczalna wartość emisji dotyczy całkowitego stężenia dioksyn i furanów, obliczonego z zastosowaniem koncepcji równoważności toksycznej, zgodnie z Aneksem I

Dioksyny i furany

0,1 ng/m3

e) W gazach spalinowych nie będą przekraczane następujące dopuszczalne wartości stężeń tlenku węgla (CO), (z wyłączeniem faz rozruchu i wyłączania):
- 50 mg/m³ gazów spalinowych, wyznaczone jako średnia wartość dobowa.

 

---

Przypisy

1. OJC 13, z dnia 17.01.1998 r., str. 6, i OJ C 372, z dnia 02.12.1998 r., str. 11.
2. OJ C 116, z dnia 28.04.1999 r., str. 40.
3. OJ C 198, z dnia 1.4.07.1999 r., str. 37.
4. Opinia Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 14.04.1999 r. (OJ C 219, z dnia 30.07.1999, str. 249), Wspólne Stanowisko Rady z dnia 25 listopada 1999 r. (OJ C 25, z dnia 28.01.2000 r., str. 17) oraz Decyzja Parlamentu Europejskiego z dnia 15.03.2000 r. (jeszcze nie opublikowana w Dzienniku Urzędowym). Decyzja Parlamentu Europejskiego z dnia 16 listopada 2000 r. i Decyzja Rady z dnia 20 listopada 2000 r.
5. OJC 138, z dnia 17.05.1993 r., str. 1, i OJ L 275, z dnia 10.10.1998 r., str. 1.
6. OJC76, z dnia 11.03.1997 r., str. 1.
7. OJ L 257, z dnia 10.10.1996 r., str. 26.
8. OJ L 163, z dnia 14.06.1989 r., str. 32. Dyrektywa zmieniona po raz ostatni Aktem Akcesyjnym z 1994 r.
9. OJ L 203, z dnia 15.07.1989 r., str. 32. Dyrektywa zmieniona po raz ostatni Aktem Akcesyjnym z 1994 r.
10. OJ L 163, z dnia 29.06.1999 r,. str. 41.
11. OJ L 365, z dnia 31.12.1994 r., str. 34.
12. OJ L 194, z dnia 25.07.1975 r., str. 32. Dyrektywa zmieniona po raz ostatni Decyzja Komisji 350/96/WE (OJ L 135, z dnia 06.06.1996 r., str. 32).
13. Dyrektywa Rady 90/667/EWG z dnia 27 listopada 1990 r. w sprawie określenia przepisów weterynaryjnych dotyczących unieszkodliwiania i przekształcania odpadów zwierzęcych, wprowadzania ich do obrotu i zapobiegania obecności patogenów w paszach pochodzących od zwierzaj; i ryb oraz zmieniająca Dyrektyw? 90/425/EWG (OJ L 362, z dnia 27.12.1990 r., str. 51). Dyrektywa zmieniona po raz ostatni Aktem Akcesji z 1994 r.
14. Dyrektywa Rady 91/271/EWG z dnia 21 maja 1991 roku w sprawie oczyszczania ścieków komunalnych (OJ L 135, z dnia 30.05.1991 r., str. 40). Dyrektywa zmieniona po raz ostatni Dyrektywa. 98/15/WE (OJ L 67, z dnia 7.03.1998 r., str. 29).
15. Dyrektywa Rady 96/62/WE z dnia 27 września 1996 roku w sprawie oceny i zarządzania jakością. powietrza otoczenia (OJ L 296, z dnia 21.11.1996 r., str. 55).
16. Dyrektywa Rady 76/464/EWG z dnia 4.05.1976 r. w sprawie zanieczyszczenia spowodowanego przez niektóre substancje niebezpieczne odprowadzane do środowiska wodnego Wspólnoty (OJ L 129, z dnia 18.05.1976 r., str. 23). Dyrektywa zmieniona po raz ostatni Aktem Akcesyjnym z 1994 r.
17. Dyrektywa 1999/3 I/WE z dnia 26 kwietnia 1999 roku w sprawie składowisk odpadów (OJ L 182, z dnia 16.07.1999 r., str. 1).
18. 7 OJ L 184, z dnia 17.07.1999 r., str. 23.
19. OJ L 377, z dnia 31.12.1991 r., str. 32. Dyrektywa zmieniona po raz ostatni Dyrektywy 94/3 I/WE (OJ L 168, z dnia 02.07.1994 r., str. 28).
20. OJ L 194, z dnia 25.07.1975 r., str. 23. Dyrektywa zmieniona po raz ostatni Aktem Akcesyjnym z 1994 r.
21. Dyrektywa Rady 93/12/EWG z dnia 23 marca 1993 r. dotycząca zawartości siarki w niektórych paliwach ciekłych (OJ L 74. z dnia 27.03.1993 r., str. 81). Dyrektywa zmieniona po raz ostatni Dyrektywą 1999/32/WE(OJ L 121, z dnia 11.05.1999 r., str. 13).
22. Decyzja Komisji 94/3/WE z dnia 20 grudnia 1993 r. ustanawiająca listę odpadów na mocy art. la Dyrektywy
23. OJ L 30, z dnia 06.02.1993 r., str. 1. Rozporządzenie zmienione po raz ostatni Rozporządzeniem Komisji (WE) Nr 2408/98 COJ L 298, z dnia 07.11.1998 r., str. 19).
24. Dyrektywa Rady 90/313/EWG z dnia 07 czerwca 1990 r. w sprawie swobodnego dostępu do informacji o środowisku (OJ L 158, z dnia 23.06.1990 r., str. 56) Dyrektywa zmieniona po raz ostatni Aktem Akcesji z 1994 roku.

 

---