POROZUMIENIE DLA DZIKIEJ PRZYRODY

Dzika przyroda jest macierzą wszelkiego życia. Życie w oderwaniu od przyrody prowadzi do degeneracji i wszystkich złych konsekwencji, charakterystycznych dla cywilizacji poddanej hegemonii rynku i polityki, której celem jest wzrost i dobro wyłącznie człowieka. Człowiek jest nieodłączną częścią przyrody i żadne kulturowe lub gospodarcze wartości nie mogą być realizowane kosztem pomniejszania zachowanych jeszcze zasobów dzikiej przyrody.

Organizacje zrzeszone w „Porozumieniu dla Dzikiej Przyrody” deklarują, że głównym celem ich działalności jest ochrona przyrody w jej naturalnych i zbliżonych do naturalnych formach.

Sygnatariusze tego porozumienia stoją na stanowisku, że pozostałe w Polsce fragmenty dzikiej przyrody (precyzyjne określenie tego terminu zależy od wielu czynników i może być różne dla różnych miejsc) należy bezwzględnie chronić. Przyroda nie może być poświęcana dla celów merkantylnych. Współczesna cywilizacja doprowadziła do tak wielkich zniszczeń przyrody, że obecnie powinna się zająć naprawianiem tych zniszczeń.

Przyroda nie może być przedmiotem handlu: polityka poświęcania jednych obszarów dla ratowania innych jest krótkowzroczna i prowadzi do katastrofy. Sygnatariusze porozumienia nie akceptują „ekologii” traktującej dobra przyrodnicze jako elementy służące kontynuacji obecnych trendów maksymalizacji w światowej i krajowej polityce, nauce, gospodarce.

Człowiek powinien być partnerem dla przyrody, a nie jej panem. Żadna żywa istota nie jest obiektem dla ludzkiej eksploatacji, rozrywki, zniewolenia, eksperymentów naukowych – z wyjątkiem konieczności życiowych człowieka.

Prawo własności, aczkolwiek wymaga uszanowania, nie może jednak być usprawiedliwieniem dla dowolnej formy użytkowania przyrody. Przyroda jest dobrem wspólnym, wyższym od gwarancji dowolności użytkowania „swojego” terenu. Człowiek nie może być „właścicie¬lem” ani obszaru przyrodniczego, ani gatunku – może czerpać z nich korzyści dla realizacji potrzeb życiowych pod warunkiem, że nie narusza to dobra wyższego, jakim jest zachowanie całego życia w harmonii.

Sygnatariusze porozumienia sprzeciwiają się wszelkim formom gospodarki, której nie towarzyszy zachowanie i odtwarzanie środowiska naturalnego. Dotyczy to zarówno planowania przestrzennego, gospodarki leśnej, jak i rolnictwa. Niedopuszczalna jest dalsza fragmentacja naturalnej przyrody, niszczenie naturalnych terenów wodnych i prowadzenie polityki zmierzającej do likwidacji małych gospodarstw rodzinnych i zastąpienia ich przez wielkoobszarowe farmy.