RJANA ŁUžICA (PIĘKNE ŁUŻYCE)

RJANA ŁUžICA
kotru horu
kajke rozwaliny
přećelo čas ma swoje
wuspěšne premjery

Łužica je wuměrjena
přeworana rozrězana
tysac króć tysac
w běłej płachće
čornych dźerow

a hora njebě hora
dźěra njebě dźěra
proch złoty wudobyty
mortwych njetłóči
a cuze rany nichtónjepomni

marche funebre

pišćele stonachu
podarmo šěre powědki
zo žiwe so wróći

woclowa kula
so dawno smiliwši
zmjeće do křinje
slědy kaž wotpadki
za časy přichodne

PIĘKNE ŁUŻYCE
jakie wzgórza
jakie rozwaliska
przyjacielu widziałeś
każdy czas udane ma premiery

Łużyce są wymierzone
podzielone przekopane
w białym płótnie
tysiące tysięcy
czarnych dziur

a wzgórze nie było wzgórzem
dziura nie była dziurą
proch złoty wydobyty
a obcych ran
nikt nie pamięta

march funebre

organy stękały
daremnie szare wieści
że żywe się zgubi
a zgubione powróci

kula stalowa
zlitowawszy się już dawno
zmiotła do skrzynki
ślady jak odpadki
na przyszłe czasy


Tytuł wiersza jest aluzją do utworu H. Zejlera. Sielski obraz dawnych Łużyc z wiersza Zejlera kontrastuje ze współczesną wizją Nawki.


za: Łużyczanie. Słowiański naród w Niemczech, Wydawnictwo ENERGEIA, Warszawa