RZĄD NORWEGII UPADŁ

Stało się to 9 marca. Premier mniejszościowego rządu chadeckiego Kjell Magne Bondevik złożył na ręce króla Haralda V Oldenburga-Sonderburga-Gluecksburga dymisję swego gabinetu, gdy Storting (parlament norweski) uchwalił ustawę idącą nie po jego myśli. A konkretnie rozeszło się o to, że kraj ten przeżywa kłopoty związane z niedoborem prądu, który musi importować. W związku z tym od pewnego czasu trwały w parlamencie ożywione debaty, czy lepiej zbudować w zachodniej części kraju 2 elektrownie na węgiel, czy na gaz ziemny.

Jedni eksperci twierdzili, że dla środowiska mniej niebezpieczne są gazowe, inni (których zdanie podzielał rząd), że węglowe. W końcu Storting stosunkiem głosów 81:71 przy 13 wstrzymujących się zdecydował, że wybiera elektrownie gazowe. Premier potraktował to jako wotum nieufności dla rządu i podał się do dymisji. Król Harald nazajutrz ogłosił, że przyjmuje jego rezygnację i mianował nowym premierem (najmłodszym w historii Norwegii) 41-letniego Jensa Stoltenberga, przywódcę frakcji parlamentarnej socjaldemokratów.

Oczekuje się, że stworzy on albo gabinet mniejszościowy, albo też w dość egzotycznej koalicji z konserwatystami. Jens Stoltenberg bywał już niegdyś ministrem różnych resortów (przemysłu naftowego i finansów). Jego 69-letni dziś ojciec Thorvald dwukrotnie sprawował funkcję ministra spraw zagranicznych, raz ministra obrony, był też wysokim komisarzem ONZ do spraw uchodźców i mediatorem w wojnie domowej w b. Jugosławii.