Ziemia utracona

PROSTA BABA
SPOD KRAKOWA

z fikcyjnego cyklu “Dziecko na szosie”
w fikcyjnym zbiorze “Głos z Widowni”

Ziemia utracona

Na utraconej ziemi odzyskanej
uwolnionej od drzew i domów
obudzonej i czekającej
rosły nasze rzodkiewki i szczypior
otoczone wojskiem perzu

szliśmy do nich okopami soboty
podzielonej na pół obiadem
w znoszonych sandałkach
zapięci na szelki
mijaliśmy bezbożne kościoły
dźwigaliśmy na ramionach broń
aby bronić naszej porcji Ziemi
przed chwastami co chciały tu wrócić

a Natalka i jej barany
wyrastały na kresach łąki
obce siewki które przyniósł pożar
i czekały w cieniu bruzd
wypełnionych szklanymi łzami
wylanymi przez płonące okna
i rozstrzelanymi talerzami
z resztkami niezapominajek

zbierałyśmy te kwiatki
składałyśmy w nową całość
bawiłyśmy się w domy
kuchnie sienie pokoje
schody okna dachy i kominy
według naszych pomysłów
a było ich kilka

Stasiu i Jerzyk orali naszą Ziemię
porzuconą i zdobytą
dziecinnymi szpadelkami
bronili nas od perzu
który czekał aby porosnąć
a barany kudłate obłoki
znikały w trawie
a potem sami zniknęliśmy
stamtąd
z naszej przez chwilę Ziemi

ukryci w dorosłych ubraniach
może dzisiaj mijamy się w świecie
trącamy łokciem
i ranimy niedbałym spojrzeniem
może się ścigamy w kolejce
do piekarza do lekarza
zachodzimy drogę w aptece
siedzimy obok w autobusie

nie ma baranów natalczynych
zjedzone stały się nami
tylko perz jest wiekuisty
jak męczennik skazany na Ziemię