Był to sędziwy wiąz limak rosnący u wrót gestapowskiego więzienia, a po wyzwoleniu - obok Muzeum Więzienia Pawiak, przy ul. Dzielnej w Warszawie. Był świadkiem gehenny licznych patriotów podczas okupacji hitlerowskiej. Był, ale dawno - na skutek braku troski - usechł. Teraz sterczy jego zaimpregnowany kikut. A przecież gdyby ludzie odpowiedzialni za pomniki pamięci narodowej i za ochronę przyrody miejskiej zadbali w porę o jego kondycję, mógł żyć jeszcze wiele lat!

To liczący 600-1000 lat dąb przy ul. Nowoursynowskiej w Warszawie, ostaniec Puszczy Mazowieckiej, najstarsze drzewo Mazowsza, niemy świadek naszych dziejów. Niestety, powoli, lecz z roku na rok coraz bardziej dostrzegalnie kona. Obecnie tylko jeden konar zieleni się jeszcze w porze wiosenno-letniej. Pozostałe konary i większa część pnia uschły i zmurszały. Na skutek ewidentnego braku opieki ze strony instytucji i ludzi, którzy biorą pieniądze za opiekę nad pomnikami przyrody. A to konanie drzewa seniora dokonuje się u wrót należącego do naczelnej instytucji rządowej zespołu pałacowo-parkowego usytuowanego w otoczeniu Rezerwatu Przyrody "Lasek Natoliński", w pobliżu Urzędu Gminy Ursynów, w pobliżu SGGW - uczelni szczycącej się kadrą naukową wyspecjalizowaną w problematyce ekologii i kształtowania krajobrazu!

...400-letni dąb w Grabnie (gmina Ustka, woj. słupskie) spłonął kilka lat temu na skutek podpalenia. Sprawców nie ustalono. W Kolonii Rdzuchów (gmina Potworów, woj. radomskie) spłonął inny dąb - także na skutek podpalenia (sprawców również nie wykryto).

Tego roku, jakby cudem i na urągowisko złoczyńcom, zazieleniła się jeszcze jedna jego gałąź. W Rusinowie (woj. radomskie) runął jeden z wielowiekowych dębów-bliźniaków. Odpowiednio i w porę zabezpieczony mógł nadal opowiadać swoim szumem starodawne dzieje. Jego brat-bliźniak (prawdopodobnie najstarsze obecnie drzewo na Radomszczyźnie) został po tym fakcie i na skutek moich interwencji częściowo zabezpieczony przed zwaleniem przez wicher: obcięto i zabezpieczono niektóre konary - i to wszystko.

Jedyny zabytek tego typu na terenie gminy Rusinów, został wzniesiony w końcu XVIII w. przez Urszulę z Morsztynów Dembińską według projektu J. F. Naxa (styl barokowo-klasycystyczny). Był otoczony 9,5-hektarowym parkiem - lipy, jesiony, dęby, modrzewie. Przebywali tu m.in. zięciowie budowniczyni: generał Józef Wielhorski - jeden z twórców i dowódców legionów polskich we Włoszech, zastępca i następca ks. Józefa Poniatowskiego na stanowisku ministra wojny Księstwa Warszawskiego, minister wojny Królewska Polskiego (zmarł w Rusinowie) i Tadeusz Czacki - polityk, genialny samouk, twórca Liceum Krzemienieckiego. Kilkakrotnie stacjonował tu oddział powstańczy D. Czachowskiego (1863). Stąd wywodził się Stanisław Wotowski - współorganizator torów wyścigowych w Polsce, sędzia sportowy, hipolog, dziennikarz, pisarz, założyciel i wydawca pierwszego pisma sportowego "Jeździec i Myśliwy". W 1913 r. zorganizowano tu - pierwszy w zaborze rosyjskim - obóz instruktorek skautingu, mający istotne znaczenie dla rozwoju harcerstwa w Polsce. Posiadłość po powstaniu styczniowym przechodziła różne koleje, była wielokroć sprzedawana. W latach 1905-1984 pozostała po niej 36-hektarowa resztka; należała do rodziny Kobylańskich - właścicieli Fabryki Wyrobów Ostrych w Drzewicy. Po kolejnych sprzedażach ziemi uprawnej i znacznej części parku, w 1984 r. pałac i pozostałą część nabył Ryszard Fruba zamieszkały w Złotokłosie k. Warszawy. W latach 1948-1984 wycięto 200-letnie drzewa na ponad 2/3 powierzchni parku, a teren wyprzedano na działki budowlane (dom spółdzielczy z wyszynkiem, zabudowania 7 gospodarstw wiejskich).