GOSPODARKA RYNKOWA BEZ KAPITALIZMU
|
Ogólny zarys pojęcia,
jego historycznych źródeł i obecnego stanu rozwoju; informacje
o organizacjach promujących "wolną ekonomię" i propozycje
dalszych lektur na ten temat. |
OD WŁADCY RYNKÓW...
W 1891 r. Silvio Gesell (1862-1930), urodzony w Niemczech,
mieszkający w Buenos Aires przedsiębiorca, opublikował krótką
broszurę zatytułowaną Die Reformation im Münzwesen als Brücke
zum sozialen Staat (Reforma walutowa jako pomost ku państwu
socjalnemu), pierwszą z serii broszurek prezentujących krytyczną
analizę systemu monetarnego. Stworzyła ona podstawę dla szeroko
zakrojonego dzieła badającego przyczyny problemów społecznych
i proponującego konkretne sposoby naprawy sytuacji. Doświadczenia
Gesella podczas ówczesnego kryzysu ekonomicznego w Argentynie
doprowadziły go do stanowiska zasadniczo różnego od marksistowskiej
analizy problemu społecznego: wyzysk ludzkiej pracy nie ma swoich
źródeł w prywatnej własności środków produkcji, ale raczej istnieje
przede wszystkim w sferze dystrybucji jako rezultat wad w strukturze
systemu monetarnego. Podobnie jak grecki filozof Arystoteles,
Gesell dostrzegał wewnętrznie sprzeczną dwoistą rolę pieniądza
jako środka wymiany ułatwiającego aktywność gospodarczą z jednej
strony i narzędzia siły będącego w stanie zdominować rynek z
drugiej. Punktem wyjścia dla badań Gesella było następujące
pytanie: Jak można przezwyciężyć charakterystyczną cechę pieniądza
jako lichwiarskiego narzędzia siły, nie eliminując przy tym
jego pozytywnych właściwości jako neutralnego środka wymiany?
Tę zdolność do dominowania rynku przypisywał Gesell dwóm podstawowych
cechom konwencjonalnego pieniądza: po pierwsze, pieniądz jako
środek popytu może być gromadzony, w przeciwieństwie do ludzkiej
pracy czy dóbr i usług po przeciwnej stronie ekonomicznego równania.
Może on przez jakiś okres czasu być w celach spekulacyjnych
utrzymywany poza rynkiem, podczas gdy jego właściciel nie jest
narażony na znaczące straty. Po drugie, pieniądz posiada zaletę
wyższej płynności w stosunku do dóbr i usług. Innymi słowy,
może zostać wykorzystany prawie w dowolnym czasie i miejscu
i w ten sposób może być równie dowolnie rozlokowywany jak dżoker
w grze karcianej. Te dwie cechy pieniądza dają jego właścicielom
uprzywilejowaną pozycję w stosunku do dostawców dóbr i usług.
Jest tak zwłaszcza, jeśli bierzemy pod uwagę tych, którzy posiadają
lub kontrolują duże ilości pieniędzy. Mogą oni zakłócić dynamiczny
przepływ aktywności ekonomicznej, kupna i sprzedaży, oszczędności
i inwestycji. Ten wpływ umożliwia posiadaczom pieniędzy domaganie
się wypłacania odsetek jako wynagrodzenia za powstrzymywanie
się od spekulacyjnego gromadzenia pieniędzy i, tym samym, za
pozwolenie pieniądzowi na krążenie w gospodarce.
Ta wewnętrzna moc pieniądza nie zależy od tego, czy rzeczywiście
jest gromadzony, ale raczej od jego potencjału zakłócania aktywności
ekonomicznej, który pozwala na ściąganie daniny w postaci odsetek
w zamian za pozwolenie na "metaboliczną wymianę" dóbr i usług
w "organizmie społecznym". Zyskowi kapitałowemu przyznaje się
pierwszeństwo przed szerszymi ekonomicznymi czynnikami i produkcja
jest dostosowywana raczej do monetarnej stopy procentowej niż
do rzeczywistych potrzeb ludzi. Długoterminowe pozytywne stopy
procentowe zakłócają równowagę zysków i strat niezbędną dla
zdecentralizowanej samoregulacji rynku. Gesell był zdania, że
prowadzi to do dysfunkcji systemu społecznego posiadającej bardzo
złożone objawy: brak neutralności pieniądza przynoszącego odsetki
daje w rezultacie niesprawiedliwe rozmieszczenie dochodów, które
nie odpowiada już rzeczywistym różnicom w wydajności pracy.
To, z kolei, prowadzi do koncentracji zarówno monetarnego, jak
i nie-monetarnego kapitału i, tym samym, do przewagi monopolistycznych
struktur w gospodarce.
Ponieważ to właściciele pieniądza ostatecznie decydują, czy
on krąży czy stoi w miejscu, pieniądz nie może "automatycznie"
przepływać tak, jak krew w ludzkim ciele. Krążenie i odpowiednie
dozowanie monetarnej podaży nie mogą się znaleźć pod efektywną
publiczną kontrolą; deflacyjne i inflacyjne zmiany ogólnego
poziomu cen są nie do uniknięcia. Wewnątrz cyklu gospodarczego,
kiedy zmniejszające się odsetki sprawiają, że znaczne ilości
pieniędzy utrzymywane są poza rynkiem do czasu, kiedy poprawią
się widoki na zyskowne inwestycje, skutkiem jest ekonomiczna
stagnacja i bezrobocie.
... DO NEUTRALNEGO PIENIĄDZA SŁUŻĄCEGO AKTYWNOŚCI EKONOMICZNEJ
Gesell nie był zwolennikiem uciekania się do środków skierowanych
na zakazanie pobierania odsetek, jak w kanonicznym zakazie średniowiecza,
w celu po-zbawienia pieniądza jego siły. Wręcz prze-ciwnie,
proponował strukturalne zmiany w systemie monetarnym obejmujące
nałożenie opłat za używanie tego środka wymiany, tym samym przeciwdziałając
tendencji do gromadzenia i neutralizujących zalety płynności
konwencjonalnego pieniądza. Nałożenie takich opłat na płynne
aktywa pieniężne - porównywal-nych do opłat przestojowych na
pojemniki załadunkowe w obszarze ekonomii transportu - pozbawiłoby
pieniądz potęgi dominowania rynku a jednocześnie pozwoliłoby
mu na spełnienie swej funkcji środka wymiany ułatwiającego
aktywność ekonomiczną. Przeciwdziałanie zakłóceniom w krążeniu
tego środka wymiany powodo-wanym spekulacyjnym gromadzeniem
pieniądza pozwoliłoby na okresowe dosto-sowywanie ilości i szybkości
podaży pieniądza tak, aby odpowiadała ona ilości produkcji
i ogólnej aktywności gospodar-czej w sposób, który mógłby sprawić,
aby można było sprawić, żeby siła nabywcza jednostki monetarnej
posiadała tą samą długoterminową stabilność jak inne miary i
wagi.
W swoich wcześniejszych pracach Gesell odnosił się zwłaszcza
do "rdzewiejących banknotów" jako metody wprowadzenia "organicznej
reformy" systemu monetarnego. Pieniądz, który do tej pory był
"martwą obcą substancją" w odniesieniu zarówno do systemu społecznego
jak i do naturalnego świata, zostałby w ten sposób zintegrowany
z wiecznym cyklem życia i śmierci, stając się przemijającym
i tracąc możliwość nieograniczonego samopomnażania się przy
pomocy prostych i składanych odsetków. Taka reforma systemu
monetarnego stanowiłaby regulującą całościową terapię. Gesell
przewidywał, że poprzez usunięcie przyczyny zakłóceń w krążeniu
pieniądza, samouzdrawiające moce dysfunkcjonalnego społecznego
"organizmu" stopniowo zwiększałyby się, pozwalając mu na wyleczenie
się z różnorodnych ekonomicznych i strukturalnych objawów kryzysu,
ostatecznie osiągając stan równowagi, w harmonii z resztą naturalnego
porządku.
W swojej głównej pracy, Die Natürliche Wirtschaftsordnung durch
Freiland und Freigeld (Naturalny porządek ekonomiczny dzięki
wolnej ziemi i wolnemu pieniądzowi), wydanej w Berlinie i Brnie
w 1916 r., Gesell szczegółowo wyjaśniał jak popyt i podaż kapitału
zrównoważyłyby się w przypadku niezakłóconego obiegu monety
tak, że możliwe byłoby obniżenie realnej stopy procentowej poniżej
obecnie istniejącej granicy 3-4%. Gesell używał terminu "podstawowy
procent" (Urzins) do określenia czysto monetarnej stopy procentowej
wynoszącej około 3-4%, której wysokość mało zmieniała się wraz
z biegiem historii. Stopa ta przedstawia wkład ludzi pracujących
w siłę pieniądza i jest źródłem nie zarobionych dochodów o wiele
przewyższających poziom sugerowany przez wysokość tego wkładu.
Gesell przewidywał, że proponowana przez niego reforma monetarna
stopniowo spowoduje, że element "podstawowego procentu" zniknie
z oprocentowania pożyczek pozostawiając jedynie opłatę za ryzyko
i opłaty administracyjne pozwalające instytucjom pożyczającym
na pokrycie kosztów własnych. Wahania rynkowej stopy procentowej
wokół nowego punktu równowagi bliskiego zeru pozwoliłyby na
bardziej efektywnie zdecentralizowane kierowanie oszczędności
na odpowiednie inwestycje. Wolny pieniądz (Freigeld), środek
wymiany uwolniony od historycznej daniny "podstawowego procentu"
byłby neutralny w swoim wpływie na dystrybucję i nie mógłby
już ze szkodą dla producentów i konsumentów określać rodzaju
i ilości produkcji. Gesell przewidywał, że dostęp do całkowitych
zysków z pracy, możliwy dzięki wyeliminowaniu "podstawowego
procentu", dałby dużym częściom społeczeństwa szansę na zrezygnowanie
z zatrudnienia ukierunkowanego na zarobek i pensję i podjęcie
bardziej niezależnej pracy w prywatnych i spółdzielczych jednostkach
gospodarczych.
ZIEMIA: PODSTAWOWE BOGACTWO NATURALNE WINNO BYĆ RACZEJ
ZARZĄDZANE POWIERNICZO NIŻ POZOSTAWAĆ TOWAREM ZBYWALNYM I PRZEDMIOTEM
SPEKULACJI
Pod koniec XIX wieku Gesell rozszerzył swoją wizję społeczno-ekonomicznej
reformy o reformę systemu własności ziemi. Inspiracją była dla
niego praca północno-amerykańskiego reformatora ziemskiego Henry
Georgea (1839-1897), autora Postępu i biedy, którego idee jedynego
podatku od czynszowej wartości ziemi stały się znane w Niemczech
dzięki działalności reformatorów ziemskich takich jak Michael
Flurscheim (1844-1912) i Adolf Damaschke (1865-1935). W przeciwieństwie
do Damaschkego, według którego jedynie wzrost wartości powinien
dla dobra społeczności być opodatkowany, natomiast utrzymana
by była zasady prywatnej własności ziemi, propozycje reform
Gesella szły za propozycjami Flurscheima, który nawoływał do
wprowadzenia publicznej własności ziemi, wypłacenia odszkodowań
poprzednim właścicielom i następnie do wydzierżawienia ziemi
na użytek prywatny osobom oferującym najwyższą cenę. Gesell
argumentował, że dopóki ziemia pozostaje towarem zbywalnym i
przedmiotem spekulacyjnych zysków, zaburzony zostaje naturalny
związek pomiędzy ludźmi a ziemią. W przeciwieństwie do orędowników
nacjonalistycznych czy zorientowanych na rasę ideologii Blut
und Boden, Gesell odrzucał skojarzenia między "krwią" i "ziemią".
Jako wiele podróżujący obywatel świata uważał całą ziemię za
integralny organ każdego człowieka. Według niego wszyscy ludzie
powinni móc bez przeszkód podróżować po całej powierzchni ziemi
i osiedlić się w dowolnym miejscu bez względu na miejsce urodzenia,
kolor skóry czy religię.
EKONOMICZNA RÓWNOŚĆ MĘŻCZYZN I KOBIET
Podobnie jak reformatorzy-zwolennicy jedynego podatku, Gesell
był zdania, że dochody z czynszu dzierżawnego za ziemię powinny
umożliwiać państwu samofinansowanie się bez konieczności nakładania
kolejnych podatków. Próby znalezienia prawowitych właścicieli
dochodów z dzierżawy w zgodzie z zasadą przyczynowości, doprowadziły
go do wniosku, że ilość dochodów z dzierżawy zależy od gęstości
zaludnienia i w związku z tym ostatecznie od chęci kobiet do
rodzenia i wychowywania dzieci. Z tego powodu Gesell proponował
rozprowadzanie dochodów z dzierżawy ziemi w postaci comiesięcznych
wypłat, aby wynagrodzić matkom pracę wychowywania dzieci proporcjonalnie
do ilości ich niepełnoletniego potomstwa. Opowiadał się za rozszerzeniem
tego systemu tak, aby obejmował matki dzieci nieślubnych i obcych
matek mieszkających w Niemczech, ponieważ jego zamiarem było,
żeby wszystkie matki były uwolnione od ekonomicznej zależności
od pracujących ojców i, żeby związek między płciami oparty był
na miłości uwolnionej od czynników siły i ekonomicznej zależności.
W eseju zatytułowanym Der Aufstieg des Abendlandes (Podnoszenie
się Zachodu), napisanym jako wyzwanie dla kulturowego pesymizmu
Der Untergang des Abendlandes (Upadek Zachodu) Oswalda Sprenglera,
Gesell wyraża nadzieję, że rasa ludzka, która w kapitalizmie
została fizycznie, umysłowo i duchowo zdegradowana, będzie w
stanie stopniowo zregenerować się w zmienionym porządku ekonomicznym
i przeżyć nowy kulturowy renesans.
INNI PIONIERZY GOSPODARKI RYNKOWEJ BEZ KAPITALIZMU
Teoria Gesella dotycząca wolnej ekonomii opartej na reformie
ziemskiej i monetarnej może być rozumiana jako reakcja zarówno
na zasadę laissez-faire klasycznego liberalizmu jak i na marksistowskie
wizje gospodarki centralnie planowanej. Nie należy uważać jej
za trzecią drogę obok kapitalizmu i komunizmu w sensie późniejszych
"teorii zbieżności" czy tak zwanych modeli "gospodarki mieszanej",
tzn. kapitalistycznych gospodarek rynkowych z globalnym nadzorem
państwa, ale raczej jako alternatywę ponad dotychczas realizowanymi
systemami ekonomicznymi. W terminologii politycznej może ona
zostać opisana jako "gospodarka rynkowa bez kapitalizmu". W
ten sposób Gesell, który później uświadomił to sobie i potwierdził,
nieświadomie rozwinął i rozszerzył krytykę kapitalizmu sformułowaną
przez Pierre Josepha Proudhona (1809-1865), francuskiego współczesnego
Marksowi społecznego reformatora, który w połowie XIX wieku
mówił o prywatnym przywłaszczeniu ziemi i potędze przynoszącego
odsetki pieniądza jako głównej przyczynie faktu, że po upadku
feudalnego absolutyzmu nie wykształciło się bardziej egalitarne
społeczeństwo. Proudhon potępił prywatne zawłaszczenie czynszu
z dzierżawy jako kradzież, a odsetki od kapitału jako rakotwórczą
lichwę. Te formy nie zarobionego dochodu oparte na wyzysku prowadziły
do pojawienia się haute bourgeoisie jako nowej klasy rządzącej,
która uformowała państwo i kościół jako narzędzia dominacji
nad petit bourgeoisie i klasą robotniczą. Alternatywny model
ekonomiczny Gesella jest powiązany z liberalnym socjalizmem
filozofa kultury Gustava Landauera (1870-1919), który także
był pod wpływem Proudhona i, który ze swojej strony wywarł duży
wpływ na Martina Bubera (1878-1965). Istnieje też intelektualne
podobieństwo do liberalnego socjalizmu lekarza i socjologa Franza
Oppenheimera (1861-1943) oraz do społecznej filozofii Rudolfa
Steinera (1861-1925), założyciela ruchu antropozoficznego.
ORGANIZACJE WOLNEJ EKONOMII W NIEMCZECH I W SZWAJCARII
PODCZAS PIERWSZEJ WOJNY ŚWIATOWEJ
Pierwszy współpracownik Gesella, Georg Blumenthal (1879-1929),
połączył propozycje reformy ziemskiej i monetarnej z ideą droit
naturel, czy naturalnego porządku społecznego, przy pomocy którego
Francois Quesnay (1694-1774) i jego koledzy Fizjokraci przeciwstawiali
się feudalnemu absolutyzmowi w czasie francuskiego oświecenia.
W 1909 r. założył Physiokratische Vereinigung (Stowarzyszenie
Fizjokratyczne), pierwszą formalną organizację zwolenników teorii
nowej ekonomii Gesella, której członkowie pochodzili z szeregów
reformatorów ziemskich, anarchistów-indywidualistów i syndykalistów
w Berlinie oraz w Hamburgu. Kiedy czasopismo stowarzyszenia,
Der Physiokrat (Fizjokrata), padło ofiarą cenzury podczas I
wojny światowej, Gesell przeniósł się do Szwajcarii, gdzie znalazł
zwolenników wśród lokalnych reformatorów ziemskich, edukacyjnych
i innych postępowych kół. Zorganizowali się w Schweizer Freiland-Freigeld-Bund
(Szwajcarską Federację Wolnej Ziemi - Wolnego Pieniądza). W
dwóch wykładach Gold oder Frieden? (Złoto czy pokój?) i Freiland
die eherne Forderung des Friedens (Wolna ziemia - konieczny
warunek pokoju) Gesell szczegółowo wyjaśnia znaczenie swoich
propozycji reform jako drogi do społecznej sprawiedliwości i
pokoju pomiędzy narodami.
W OKRESIE MIĘDZYWOJENNYM
Po zakończeniu w Niemczech I wojny światowej a po niej rewolucji
listopadowej, powiązania Gesella z Gustavem Landauerem doprowadziły
do krótkotrwałego mianowania tego pierwszego na Komisarza Ludowego
ds. Finansów w pierwszej bawarskiej Republice Rad. Po obaleniu
Republiki Rad Gesell został oskarżony o zdradę stanu, ale następnie
uwolniony od zarzutów. Później osiedlił się on niedaleko Berlina
skąd obserwował i komentował rozwój Republiki Weimarskiej w
licznych traktatach i broszurach. Sugerował, żeby przy pomocy
podatku majątkowego stopniowanego do wysokości 75% sprawić,
aby posiadacze wielkich posiadłości ziemskich i dużych przedsiębiorstw
gospodarczych należycie przyczynili się do uporania się z gospodarczymi
konsekwencjami wojny. Jednocześnie proponował, żeby rozpocząć
akumulację kapitału poprzez program reform ziemskich i monetarnych,
co umożliwiłoby Niemcom spełnienie wymagań reparacyjnych zwycięskich
sił sprzymierzonych. Krytykował katastrofalne, jego zdaniem,
błędy w polityce gospodarczej szybko po sobie następujących
nietrwałych rządów. Te błędy obejmowały skuteczne wywłaszczenie
dużych grup średnich i niższych klas społecznych przez ogromną
inflację zamiast wprowadzenia skutecznej reformy walutowej,
przedłużanie opłat reparacyjnych, co sprawiło, że Niemcy stały
się zależne od napływu obcego kapitału oraz oparcie stabilnej
marki rentowej*) na podatnym na kryzysy parytecie złota.
Już w swoich pierwszych pismach Gesell dystansował się od ideologii
rasistowskich, starając się stworzyć obiektywną krytykę strukturalnych
defektów w porządku ekonomicznym, wolną od subiektywnych uprzedzeń
rasowych antysemickich demagogów, których polemikę przeciw tak
zwanym "żydowskim" lichwiarzom krytykował jako "kolosalną niesprawiedliwość".
Podobnie jak wielu mu współczesnych był pod ogromnym wpływem
darwinowskiej teorii ewolucji i uważał swój program reform za
sposób pobudzenia społeczeństwa do zdrowszej ewolucji. Jednakże
nie należy klasyfikować Gesella jako "społecznego darwinisty",
ponieważ uważał, że skrajności bogactwa i biedy są odbiciem
raczej strukturalnych wad w porządku gospodarczym niż prawdziwych
różnic w uzdolnieniach i wydajności. Sprzeciwiając się ultranacjonalistycznemu
triumfalizmowi opowiadał się za wspieraniem wzajemnego zrozumienia
pomiędzy Niemcami a ich wschodnimi i zachodnimi sąsiadami. Nawoływał
do porzucenia polityki ekspansjonistycznej i stworzenia dobrowolnej
konfederacji państw europejskich w celu promowania międzynarodowej
współpracy. Gesell sporządził też propozycje międzynarodowego
postkapitalistycznego porządku monetarnego, popierające otwarty
rynek światowy bez kapitalistycznych monopoli, granic celnych,
protekcjonizmu handlowego i kolonialnych podbojów. Inaczej niż
później założone instytucje takie jak Międzynarodowy Fundusz
Walutowy i Bank Światowy, które działają w imieniu silnych w
ramach istniejących niesprawiedliwych struktur, Gesell nawoływał
do stworzenia Międzynarodowego Stowarzyszenia Valuta, które
emitowałoby i zarządzało neutralną międzynarodową jednostką
monetarną swobodnie wymienialną na narodowe jednostki monetarne
państw członkowskich, działającego w sposób umożliwiający ustanowienie
sprawiedliwych międzynarodowych stosunków gospodarczych na podstawie
globalnego wolnego handlu.
Jakkolwiek nie sposób dokładnie ustalić mocy oddziaływania
Gesella, interesującym jest zauważyć, że echa idei Gesella dotyczących
Międzynarodowego Stowarzyszenia Valuta dają się odnaleźć w oryginalnych
Propozycjach dla Międzynarodowej Unii Rozrachunkowej J. M. Keynesa
przedstawionych w imieniu brytyjskiej delegacji, ale odrzuconych
przez ich amerykańskich odpowiedników podczas konferencji w
Bretton Woods.
Ogromna inflacja początkowych lat po pierwszej wojnie światowej
doprowadziła do gwałtownego wzrostu zainteresowania i poparcia
dla propozycji reform Gesella, liczba członków organizacji wolnej
ekonomii wzrosła do około 15 000 osób. W 1924 r. nastąpił rozłam
wśród zwolenników Gesella, który doprowadził do powstania bardziej
liberalnego Stowarzyszenia Wolnej Ekonomii i bardziej radykalnych
indywidualistyczno-anarchistycznych i bojowo brzmiących Fysiokratische
Kampfbund (Fizjokratycznych Oddziałów Specjalnych). Rozłam spowodował
zagorzały spór, wywołany przez traktat Gesella Der Abgebaute
Staat, szeroko zakrojoną polemikę popierającą "zredukowane państwo".
Wewnętrzne walki o władzę osłabiły ruch wolnej ekonomii, któremu
nie udało się przekształcić w ruch masowy, ale który stale czynił
wysiłki zabiegania o poparcie wśród Partii Socjalno-Demokratycznej
i ruchu Związków Zawodowych, jak również wśród różnych pokojowych,
młodzieżowych i kobiecych ruchów, które rozwijały się w Republice
Weimarskiej. W czasie Wielkiej Depresji Stowarzyszenie Wolnej
Ekonomii (Freiwirtschaftsbund) skierowało memoranda do wszystkich
partii reprezentowanych w parlamencie, ostrzegające przed konsekwencjami
polityki deflacyjnej przyjętej w tym czasie i przedstawiające
propozycje pokonania kryzysu. Te noty nie wywołały żadnej lub
tylko niewielką odpowiedź. Kiedy tylko sukces praktycznych eksperymentów
z wolnym pieniądzem zorganizowanych przez Fysiokratische Kampfbund,
takich jak ponowne uruchomienie nie używanej kopalni w Schwanenkirchen,
zaczął przyciągać publiczne zainteresowanie, eksperymenty te
zostały zakazane w 1931 r. przez niemieckie Ministerstwo Finansów
na mocy Dekretów Wyjątkowych rządu Brüninga.
Stronnictwo Wolnej Ekonomii bez powodzenia podważało ważność
wyborów do Reichstagu w 1932 r. Po przejęciu władzy przez Partię
Faszystowską w 1933 r., wielu zwolenników wolnej ekonomii stłumiło
swoje obawy co do prawdziwego charakteru ideologii nazistowskiej
i uległo złudnej nadziei, że Hitler będzie naprawdę działać
zgodnie z wcześniejszą retoryką Gottfrieda Federa mówiącą o
"zniszczeniu niewolnictwa odsetek". Próbowali wpływać na czołowych
funkcjonariuszy z hierarchii partii faszystowskiej w nadziei
na zmianę kierunku działania w sprawach ekonomicznych. Pomimo
raczej kontro-wersyjnych starań taktycznych spełnienia wymagań
nowego porządku, na wiosnę 1934 r. rozmaite organizacje i publikacje
Wolnej Ekonomii, które do tej pory nie rozwiązały się dobrowolnie,
zostały osta-tecznie zakazane.
Początkowym mylnym ocenom reżimu totalitarnego sprzyjały nie
tylko bolesne wspomnienia odrzucenia przez partie polityczne
w erze weimarskiej, ale także niepewność co do najbardziej odpowiedniego
sposobu przeprowadzenia reform ziemskiej i monetarnej. Stowarzyszenia
wolnej ekonomii w Austrii (do 1938 r.) i w Szwajcarii kontynuowały
pracę. Opublikowane zostały angielskie, francuskie i hiszpańskie
tłumaczenia głównych pism Gesella. Wprowadzające broszury powstały
w wielu językach: duńskim, portugalskim, czeskim, rumuńskim
i serbsko-chorwackim a także esperanto i ido, będąc odbiciem
pracy mniejszych grup w Anglii, Francji, Holandii, Belgii, Czechosłowacji,
Rumunii i Jugosławii. W Północnej i Południowej Ameryce, Australii
i Nowej Zelandii niemieccy emigranci nadal zakładali stowarzyszenia
wolnej ekonomii.
PO R. 1945: NOWY POCZĄTEK, ZAPOMNIENIE I POWRÓT ZAINTERESOWANIA
POD KONIEC LAT 1970-TYCH
Organizacje wolnej ekonomii odradzały się w całych powojennych
Niemczech. W radzieckiej strefie okupacyjnej zostały zakazane
w 1948 r.: radzieckie władze uważały Gesella albo za "apologetę
mo-nopolu burżuazji", albo, w ten sam sposób, w jaki Marks odrzucał
Proudhona, za "socjalistę z petit bourgeoisie", którego cele
są niezgodne z "naukowym socjalizmem". W zachodnich Niemczech
większość ocalałych zwolenników Gesella zdecydowała się na utworzenie
własnej partii politycznej, która miała kwestionować wybory
z powodu negatywnych doświad-czeń z uznanymi partiami ery weimarskiej.
Założyli Radikalsoziale Freiheitspartei (Radykalną Partię Socjalno-Liberalną),
która otrzymała niewiele po-nad 1% głosów w pierwszych wyborach
do niższej izby niemieckiego parlamentu w 1949 r. Nazwa partii
została potem zmieniona na Freisoziale Union (Unia Li-beralno-Socjalna),
ale poparcie dla partii w kolejnych wyborach pozostało na rów-nie
znikomym poziomie. Dom Silvio-Gesell-Haus położony pomiędzy
Wupper-tal i Neviges został później przyjęty na miejsce spotkań,
gdzie nadal regularnie odbywają się seminaria i konferencje
doty-czące wolnej ekonomii i powiązanych te-matów.
Pomimo iż wybitni ekonomiści jak Irving Fisher czy John Maynard
Keynes uznali w okresie międzywojennym znaczenie prac Gesella,
to zachodnioniemiecki cud gospodarczy z lat 1950-tych i 60-tych
sprawił, że zamarło zainteresowanie dla rozmów o alternatywnych
modelach ekonomicznych. Dopiero pod koniec lat 70-tych masowe
bezrobocie, zniszczenie środowiska i kryzys z powodu rosnącego
długu międzynarodowego doprowadziły do stopniowego wzrostu zainteresowania
dla idei Gesella, które prawie całkowicie poszły w zapomnienie.
W ten sposób możliwe stało się przekazanie idei wolnej ekonomii
nowemu pokoleniu.
W Szwajcarii w Narodowym Archiwum Ekonomicznym w Bazylei można
znaleźć znaczącą kolekcję literatury o wolnej ekonomii. W Niemczech
Stiftung für Reform der Geld- und Bodenordnung, fundacja promująca
reformę porządku monetarnego i ziemskiego, rozpoczęła zakładanie
Niemieckiej Biblioteki Wolnej Ekonomii w 1983 r. Aby zapewnić
podstawę dla naukowych badań życia i twórczości Gesella, zamówiła
ona także w 1988 r. 18-tomowe wydanie jego dzieł zebranych.
Ponadto powstaje seria dodatkowej literatury zatytułowana Studien
zur natürlichen Wirtschaftsordnung (Studia nad naturalnym porządkiem
ekonomicznym); dwa tomy opublikowane jako pierwsze to: przegląd
stuletniej historii ruchu wolnej ekonomii i wydanie pism wybranych
Karla Walkera, najważniejszego ucznia Gesella. Fundacja promuje
także inne publikacje dotyczące reformy ziemskiej i monetarnej
oraz we współpracy z Sozialwissenschaftliche Gesellschaft (Stowarzyszenie
Nauk Społecznych) wydaje kwartalnik Zeitschrift für Sozialökonomie,
poruszający kwestie społeczne i ekonomiczne. Przyznała także
nagrodę Karla Walkera za prace naukowe dotyczące problemów wynikających
ze wzrastającego odłączenia rynków finansowych od prawdziwej
ekonomii (1988) i propozycji przezwyciężenia bezrobocia (1995).
Seminar für freiheitliche Ordnung (Seminarium dla porządku liberalnego)
wydaje serię publikacji zatytułowaną Fragen der Freiheit (Zagadnienia
wolności). Initiative für eine Natürliche Wirtschaftsordnung
(Inicjatywa dla naturalnego porządku ekonomicznego) stara się
promować powszechną znajomość idei Gesella we współpracy z powiązanymi
organizacjami w Szwajcarii i Austrii. Stowarzyszenie pod nazwą
Christen für gerechte Wirtschaftsordnung (Chrześcijanie dla
sprawiedliwego porządku ekonomicznego) działa na rzecz badania
teorii reformy ziemskiej i monetarnej w świetle żydowskich,
chrześcijańskich i islamskich doktryn religijnych krytycznych
wobec spekulacji ziemią i pobierania odsetek. Margrit Kennedy,
Helmut Creutz i inni autorzy zajmowali się znaczeniem modelu
ekonomicznego Gesella we współczesnym świecie i próbowali uaktualnić
jego idee. Pod tym względem szczególnie ważne okazały się różnorodne
wysiłki Gesella dla zbadania współzależności między gwałtownym
wzrostem aktywów finansowych i długów a niszczącą środowisko
"nakazem wzrostu" - koniecznością postępu napędzającą prawdziwą
ekonomię, jak również sugestie przezwyciężenia nakazu wzrostu
i próby połączenia idei reform ziemskiej i monetarnej z propozycjami
opartego na ekologii systemu podatkowego. Książka zatytułowana
Gerechtes Geld - Gerechte Welt (Uczciwe pieniądze - uczciwy
świat) prezentuje przegląd obecnej sytuacji teoretycznych rozważań.
Jest to zbiór esejów i rozpraw badających społeczno-ekonomiczne
implikacje porządku monetarnego przedstawione podczas kongresu
upamiętniającego stulecie pierwszych publikacji Gesella dotyczących
reformy monetarnej, który odbył się w 1991 r. w Konstancji pod
tytułem: 100 Jahre Gedanken zu einer natürlichen Wirtschaftsordnung
- Auswege aus Wachstumszwang und Schuldenkatastrophe (100 lat
myśli poświęconej naturalnemu porządkowi ekonomicznemu - drogi
odejścia od konieczności postępu i kryzysu zadłużenia).
Upadek państwowego socjalizmu w środkowej i wschodniej Europie
doprowa-dził do tymczasowego triumfu zachodnie-go kapitalizmu
w ideologicznej walce pomiędzy współzawodniczącymi modelami
ekonomicznymi. Jednakże tak długo jak powiększają się różnice
między bogatymi i biednymi krajami, gwałtowny wzrost go-spodarczy
coraz szybciej niszczy środowi-sko, a "rozwinięte" kraje północnej
półkuli bezwzględnie wyzyskują swoich "rozwija-jących się" sąsiadów,
tak długo konieczne jest szukanie alternatyw dla dominującego
porządku ekonomicznego. W tych oko-licznościach model wolnej
ekonomii Si-lvio Gesella zachowuje swoją wartość i może jeszcze
doczekać się uznania, na które zasługuje.
PROPOZYCJE DALSZYCH LEKTUR
Silvio Gesell, The Natural Economic Order (translation
by Philip Pye). London: Peter Owen Ltd., 1958.
Irving Fisher, Stamp Scrip, New York: Adelphi Company,
1933.
John Maynard Keynes, The General Theory of Employment, Interest
and Mo-ney. London: Macmillan & Co. Ltd., 1935, Chap. 16,
23 and 24.
Dudley Dillard, Proudhon, Gesell and Keynes - An Investigation
of some "Anti-Marxian-Socialist" Antecedents of Keynes General
Theory, University of California: Dr.-Thesis, 1949. Hackbarth
Verlag St.Georgen/Germany 1997. ISBN 3-929741-14-8.
Dudley Dillard, Gesells Monetary Theory of Social Reform, in:
American Economic Review(AER) Vol. 32 (1942), Nr. 2, p. 348
- 352.
Roy Harrod, Towards a Dynamic Economics - Some Recent
Developments of Economic Theory and their Application to Policy.
London: Macmillan & Co., 1948, Chap. "Is Interest out of
Date?"
Leonard Wise, Great Money Reformers - Silvio Gesell,
Arthur Kitson, Frederic Soddy. London: Holborn Publish-ing,
1949.
Lawrence Klein, The Keynesian Revolution. London: Macmillan
Press Ltd., 1966 and 1980, Chap. 5, p. 124 - 152.
International Association for a Natural Economic Order, The
Future of Econ-omy - A Memoir for Economists. Lütjen-burg: Fachverlag
für Sozialökonomie, 1984/1989. (P.O. Box 1320, D-24319 Lüt-jenburg)
Dieter Suhr, The Capitalistic Cost-Benefit Structure
of Money, New York and Berlin: Springer Verlag, 1989.
Margrit Kennedy, Interest and Inflation Free Money
- Creating an Exchange Medium That Works for Everybody and Protects
the Earth. Okemos/Michigan, 1995 (wydanie polskie przygotowywane
przez ZB).
William Darity jr., Keynes Political Philosophy:
The Gesell Connection, in: Eastern Economic Journal Vol. 21,
No. 1, Winter 1995, p. 27 - 41.
Mario Seccareccia, Early Twentieth-Century Heterodox
Monetary Thought and the Law of Entropy, in: A. Cohen, H. Hagemann
and J. Smithin, Money, Finan-cial Institutions and Macroeconomics.
Bo-ston: Kluwer Academic Publishers, 1997.
Marvin Goodfriend, Overcoming the Zero Bound Interest
Rate Policy, in: Journal of Money, Credit, and Banking Vol.
32, No. 4 (November 2000, Part 2), p. 1007 - 1035.
Werner Onken
tłum. Justyna Tkaczyk
[ English version
]
Opublikowane w: American
Journal of Economics and Sociology tom 59, nr 4 (październik
2000 r.), str. 609 - 622.
*) Wprowadzona w 1923 r. nowa waluta - po dewaluacji marki niemieckiej;
1 marka rentowa - 1 bilion dawnych marek (przypis tłumacza).
Jeśli chcesz dowiedzieć się więcej o alternatywnej ekonomii
(pieniądz lokalny, bezodset-kowy, deprecjacyjny, LETS,
CMN, kredyt społeczny, obrót bezgotówkowy, barter itd.)
oraz wziąć udział w realizacji tych idei wejdź na stronę
www.neoeconomicus.eco.pl
i zapisz się na listę dyskusyjną Neoeconomicus. |
|