PACHA MAMA

Dla Indian południowoamerykańskich z obszaru andyjskiego typowym bóstwem żeńskim jest Pacha Mama, co w języku Indian Kiczua oznacza Matka Ziemia. Jej kult był bardzo rozpowszechniony na tym obszarze. Uważa się nawet, że kult Matki Ziemi był tam bardziej rozpowszechniony od kultu słońca czy też innych ciał niebieskich, gdyż pozostał on nietknięty w szeregu kulturach obszaru andyjskiego wchodzących w skład państwa Inków, podczas gdy inne bóstwa i ich kulty ulegały z czasem zapomnieniu. Inne tego typu bóstwa jak Matka Ziemniak czy Matka Kukurydza odgrywały już drugorzędną rolę w wierzeniach tych ludów i wyraźnie ustępowały miejsca Matce Ziemi.

Indianie nie nadają Matce Ziemi żadnej postaci; jest ona dla nich rodzącym polem, szczodrym plonem a także odbywającym się na jej cześć śpiewem, tańcem i tańczącymi. Jest ona też siłą mającą władzę nad ludzką duszą.

Gdy Indianin wyrusza w drogę, starannie wybiera na niej miejsce w którym wykopuje dołek składając do niego w ofierze dla Matki Ziemi przeżuty liść koki a czasem dodaje do tego też kilka kropel piwa lub wina. Natomiast podczas tak częstych wśród Indian andyjskich fiest, zebrani na nich goście z myślą o tej bogini wypluwają na ziemię pierwszy łyk piwa.

Bez hołdu dla Pacha Mama nie moż- na oddać do użytku nowego budynku, w przecinym bowiem razie nie byłoby w tym domu spokoju. W tym celu rozpala się ognisko i wrzuca do niego liście koki, gałąź krzaku bawełny, różne aromatyczne zioła oraz wykonane z cyny figurki ludzi, zwierząt i miniaturowy sprzęt domowy. Mistrz takiej ceremonii, żując liście koki, wypowiada zaklęcia i prosi Pacha Mamę o błogosławieństwo. Gdy już wszystko spłonie, zwęglone resztki i popiół wkłada się do worka i umieszcza w specjalnie pozostawionym, tuż nad ziemią, otworze w ścianie budynku.