Licznie zgromadzeni w Warszawie, drugiego dnia lata, przedstawiciele pozarządowych organizacji ekologicznych uszczęśliwieni zostali wiadomością, że Narodowy Fundusz Ochrony środowiska wspomoże preferencyjnymi kredytami każdą inicjatywę budowy SPALARNI śMIECI, byleby zostały spełnione wymogi właściwych przepisów. Czarujący, dystyngowany pan, reprezentujący Narodowy Fundusz Ochrony środowiska, z ogromnym poczuciem humoru zapewniał, że są to rozwiązania korzystne dla środowiska i opłacalne, przeoczając parę, pewnie jego zdaniem nieistotnych informacji, takich jak:

Dużo bardziej podobało mi się wystąpienie przedstawiciela Ministerstwa Budownictwa, który uczulił na fakt, iż technologia spalania odpadów sprzyja zwiększonemu zużywaniu zasobów przyrody, a więc pogłębia jeden z poważniejszych problemów ekologicznych końca XXw. Stwierdził też, że w sytuacji drastycznego ograniczenia budowy nowych spalarni śmieci na Zachodzie, wytwórcy tych urządzeń w poszukiwaniu naiwnych klientów organizują wycieczki zagraniczne dla wpływowych członków władz lokalnych prezentując im eleganckie hale, nastawnie, pulpity z migającymi, kolorowymi światełkami, wskaźnikami i innymi bajerami, równocześnie pieczołowicie skrywając faktyczną uciążliwość i mankamenty tych obiektów. Widać wychodzą z założenia, że zafascynowani komputerową techniką Polacy, tak jak przed wiekami zafascynowani kolorowymi paciorkami Indianie, kupią każdy towar.

Przedstawiciele Narodowego Funduszu, jak wiadomo, też lubią zagraniczne wycieczki i fascynują się techniką. Szkoda tylko, że przedkładając ją ponad ekologię. Może więc warto pomyśleć o skorygowaniu stanowiska i preferencji Narodowego Funduszu, tak by ustrzec go przed koniecznością zmiany nazwy z NFOś na NFNś.