ZB nr 10(64)/94 - POLEMIKI - OPINIE

ZB nr 10(64)/94, październik '94

KILKA UWAG PRO-MITOLOGICZNYCH
(NA MARGINESIE MANIFESTU ANTY-EKOLOGICZNEGO)

Pragnę podzielić się kilkoma uwagami w związku z etiudą słowną Tomasza Perkowskiego, zatytułowaną "Manifest Anty-Ekologicz- ny" (ZB 7/94). Nie dlatego, jakoby mi zaszła za skórę programowa tendencyjność tekstu, ale dlatego, w części jest on nieścisły, a może raczej mam inne zdanie na parę poruszonych w nim spraw. Poza tym uważam, że wiele zawartych w nim uwag jest cennych. Nie pragnę pouczać autora, lecz podzielić się swoimi przemyśleniami.
Po pierwsze: tekstowi przyświeca, jak mniemam, złudna nadzieja jakoby bez "popularnych i głęboko zakorzenionych Mitów" (bez mitów w ogóle) dało się żyć. To niestety, jest Mit. Bardzo dobrym przykładem z wiadomej dziedziny jest zmitologizowanie hipotezy Gaii Lovelocka, która w wydaniu ludzi przejętych losem Ziemi, zapewne także swoim i swoich dzieci, zupełnie oderwała się od obrazu, jaki nadał jej szacowny naukowiec. Hipoteza, choć przydatna naukowo w oryginalnej wersji, była mało inspirująca do działań na rzecz Planety (wszak "Ziemia sama sobie poradzi") tak więc "trzeba" było tej hipotezie nadać kształt (zmitologizować ją), który mobilizuje do wysiłków i taki kształt "nadał się" tej hipotezie (bezosobowa forma najlepiej oddaje ten proces). Obecnie mit Gaii inspiruje nas, aby naszymi wysiłkami wspomóc Matkę Ziemię, nie liczymy na to, że sama sobie poradzi. Wydaje się, śledząc wypowiedzi Lovelock'a, że nie bardzo jest kontent z tego, że jego naukowa hipoteza stała się popularną mitologią i żyje życiem niezależnym od jej twórcy. Niewiele jednak może na to poradzić.
Po drugie: zarówno przekonanie, że Ziemię można jeszcze uratować, jak i to, że nie uda się tego zrobić są mitami. Za jednym, jak i za drugim mitem można przytaczać różne racje, lecz dopóki rzeczywistość nie przystawi tu swojej pieczęci oba nadal będą częścią mitologii. Sensowna kwestia wobec tego nie dotyczy prawdziwości tych przekonań, ale raczej ich płodności, jeśli chodzi o inspirację do wysiłków na rzecz zmiany dotychczasowych trendów. Który z nich jest płodniejszy?
Po trzecie: Mitem "ekologicz- nym" nie jest zachwalanie energooszczędnych żarówek. Owo zachwalanie jest faktem, a jeśli wyrazem jakiegoś mitu, to co najwyżej mitu, który przyświeca dominującemu ekonomiczno-przemysłowemu (cokolwiek to znaczy) lobby. Mit ten to przekonanie, że jakaś nowa technologia czy nowy system organizacyjny rozwiążą nasze drobne problemy i grube kryzysy. Mit "ekologiczny" jest w tym względzie zupełnie inny. Mianowicie, powtarzając niejako za buddyzmem, głosi, że zmienić rzeczywistość można tylko poprzez wewnętrzną przemianę każdego z osobna, poprzez zmianę świadomości i idącą za tym zmianę sposobu zachowania. W przykładzie z żarówkami liczono na rozwiązanie kryzysu bazując na micie "cudow- nej technologii", a nie na "lecze- niu" mitem "ekologicznym". Dlatego zawiodło właśnie zachowanie ludzi.
Po czwarte: o tym, że przez deforestację trudno jest zachwiać ziemskimi zapasami tlenu można się dowiedzieć np. z książki Paula Colinvaux "Dlaczego tak mało jest wielkich drapieżników?" (PWN, Warszawa 1985 - polecam). Lasy odgrywają niebagatelną rolę w stabilności ekosystemu w tym kształcie, do jakiego przywykliśmy. Są także domem życia, same są żywe i na dobrą sprawę już to wystarcza, aby je chronić. Jednak mit, że stanowią "zielone płuca" świata nie jest "nieprawdziwy" (w sensie, w jakim kryterium prawdy jest tu odpowiednie), co potwierdza zresztą sam autor w przypisie do uwag na ten temat - to jednak za pośrednictwem drzew, roślinności w ogóle, tlenu w atmosferze mamy tyle, ile mamy. "...to przyroda organiczna wytwarza atmosferę, nie zaś odwrotnie" (to z Lovelocka). Zatem drzewa nie produkują tlenu, ale jednak wzięły udział w jego powstaniu - to można wyczytać z tekstu manifestu. Czy lasy są czy nie są "zielonymi płucami" świata? O ile mi wiadomo moje płuca same nie produkują tlenu na użytek mojego organizmu, a są moimi płucami. Myślę, że metafora "zielonych płuc" jest adekwatna w odniesieniu do lasów i to zapewne nie tylko z powodów udziału szaty roślinnej w tworzeniu atmosfery.
Po piąte: kwestia metanu produkowanego przez krowy to oczywiście nie mit, a fakt. Zaś to, że wegetarianie poruszają ten temat (zaś o polach ryżowych nie mówią nic, albo niewiele) wiąże się z tym, że starają się pokazać, iż zmiana diety na jarską także i w tym punkcie może przynieść pozytywne efekty (nie mają zamiaru, o ile mi wiadomo, likwidować pól ryżowych!) Żadnych efektów oczywiście nie będzie jeśli wzrost ilości wegetarian spowoduje wzrost spożycia ryżu - i tu, jeśli ku temu zmierzała myśl autora manifestu, ma on rację.
Po szóste: pozostałe punkty Manifestu pokazują tylko, że niewiedza ludzka nie zna granic - ilość przykładów spoza ekologicznego poletka bije na głowę tę przytoczoną przez autora. Wszak kryzys ekologiczny, o którym tyle mówimy, wziął się właśnie głównie z zastosowania tej niewiedzy, z ludzkiej arogancji. Zdaje się, że mit "ekologiczny" nie głosi, że "dzięki wiedzy możemy wszystko", lecz brzmi mniej więcej tak: "z pokorą do świata!"
Przy okazji tych uwag pragnę serdecznie podziękować Tomaszowi Perkowskiemu (redakcja ZB z pewnością już to zrobiła) za zawsze potrzebne, rzetelne i ciekawe materiały udostępniane ZB (nie tylko za te w lipcowym numerze). To, że akurat mamy inne zdanie na temat mitologii, myślę, nie ma wielkiego znaczenia.
Dziękuję także Andrzejowi Żwawie za uwagi do pierwotnego kształtu mojego tekstu, dzięki którym stał on się bardziej zrozumiały. Skróty myślowe, które mogą czynić go miejscami nieczytelnym to wyłącznie moja wina.
Janusz Reichel
CZY TAMPON ATAKUJE BEZ OSTRZEŻENIA?
W tegorocznym siódmym numerze ZB na s. 21 ukazał się artykuł Tomasza Perkowskiego pt. "Wstydliwe sprawy". Traktuje on o niebezpieczeństwie wystąpienia Syndromu Szoku Toksycznego (oznacza- nego z angielska skrótem TSS) u kobiet używających tamponów, a także o tym, że producenci polskich tamponów nie ostrzegają kobiet przed tym niebezpieczeństwem. A to nieprawda. Informacje takie od dawna zamieszczają zarówno Toruńskie Zakłady Materiałów Opatrunkowych, jak i Pabianickie Zakłady Środków Opatrunkowych, czyli główni producenci tamponów w Polsce. Od pewnego czasu produkowane są tampony opatrzone ostrzeżeniami obszerniejszymi nawet niż zachodnie, cytowane przez autora. Zawierają one informacje o objawach TSS, a sposobach minimalizowania ryzyka jego wystąpienia oraz o sposobie postępowania w razie pojawienia się symptomów wstrząsu. Poza tym producenci zapewniają, że tampony nie są bielone przy użyciu chloru i są w pełni biodegradalne.
Więc może zamiast się wstydzić należałoby rozejrzeć się po aptekach...
Anna Basiaga

LIST OTWARTY

Sz. Pan prof.dr Zbigniew Jaczewski
Popielno, 12-222Wejsuny

Szanowny Panie!

Z wielką uwagą przeczytałam Pańską wypowiedź zamieszczoną w nr 8 ZB i chciałabym Panu zadać kilka pytań.
W drugim akapicie uzasadnia Pan konieczność wykonywania doświadczeń na zwierzę tach: "Niemożliwe byłoby opanowanie chorób zakaźnych (np. wścieklizny), doko nywanie transplantacji (np. serca), gdyby takich doświadczeń nie prowadzono. W ogóle postęp medycyny i weterynarii byłby wówczas niemożliwy." Czy chodzi tu na pewno o dobro ludzi i zwierząt? Czy przeszczepy narządów są łaską dla ludzi, czy przekleństwem? Czy to nie świat nauki wmówił ludziom, że najbardziej liczy się to ziemskie życie, nawet jeżeli ma się ono zmienić w wegetację na skutek uzależnienia od leków i aparatury medycznej? Czy to nie lobby farmaceutyczno- medyczno-naukowe z wielką zajadłością przez wiele lat zwalczało wszelkie naturalne metody lecznicze, jakimi są między innymi ziołolecznictwo, przyrodo lecznictwo, głodówki lecznicze, znajdowanie przyczyn chorób przede wszystkim w sferze psychicznej pacjenta i leczenie go poprzez zmianę jego wzorców myślenia i zachowania, nazywając je nienaukowymi? Czy wie Pan ilu ludzi choruje i umiera corocznie na świecie na skutek zażywania przepisanych przez lekarzy środków far makologicznych? Czy był Pan kiedyś leczony przez lekarzy, którzy traktowali Pana jak królika doświadczalnego, podając kolejne leki, gdy te wcześniej przepisane nie przyniosły pożądanego skutku?
W następnym akapicie uzasadnia Pan konieczność takich doświadczeń dobrem zwie rząt znajdujących się w ogrodach zoologicznych i parkach. Czy zadał Pan sobie kiedyś pytanie: czy zwierzęta, gdyby je ktoś o to zapytał, zgodziłyby się mieszkać w ogrodach zoologicznych, często daleko od swojego naturalnego miejsca występowania, w więziennych warunkach? Czy istnieje jakaś różnica pomiędzy zakładaniem ogrodów zoologicznych, a tworzeniem rezerwatów dla ludzi (np. Indian Ameryki Płn.), lub obozów odosobnienia (u nas bardzo często padają propozycje, aby takowe stworzyć dla nosicieli AIDS lub dla narkomanów)? Czy zgodziłby się Pan mieszkać w więzieniu (nawet najbardziej luksusowym), gdzie inni decydowaliby o każdym szczególe Pańskiego życia? Kto jest odpowiedzialny za to, że zwierzęta nie mogą mieszkać w naturalnych warunkach i trzeba dla nich tworzyć rezerwaty? Czy to nie przypadkiem naukowcy poprzez swoje "wynalazki" nie rozbudzili w ludziach potrzeby nadmiernej konsumpcji, a co za tym idzie nadmiernego rozrostu przemysłu, który wyparł zwierzęta i ludzi z ich naturalnego środowiska?
W dalszej części uzasadnia Pan sens wykonywanych przez siebie prac, podając swo je publikacje i pisząc: "Bardzo bym chciał, żeby mój anonimowy krytyk podał gdzie i kto cytuje jego prace i książki. Na ogół krytykować jest łatwo, a zrobić coś dużo trudniej." Szanowny Panie, czy wartość człowieka mierzy się ilością jego publikacji? Czy pańskie opublikowane badania wykonywane były na zamówienie jeleniowatych? Czy może mają dla nich jakieś znaczenie? Czy te badania wpłyną w jakiś sposób na polepszenie życia ludzi? A może są sztuką dla sztuki dla środowiska naukowców, którym zagadka poroża spędza sen z powiek?
Dalej pisze Pan dla uzasadnienia przeprowadzanych w Popielnie doświadczeń: "Znacznie cięższe okaleczenia jeleniowatych zdarzają się podczas normalnych walk byków w czasie rykowiska" i "obcinanie czy wypalanie poroży (oczywiście w narkozie) dokonywane jest, choć dla laika brzmi to paradoksalnie, dla dobra samych zwierząt. Zwierzęta z porożem mogą się łatwo pokaleczyć lub pozabijać." Czy słyszał Pan kiedyś o doborze naturalnym? Czy wie Pan, że gdy człowiek się nie wtrąca, to natura sama potrafi zadbać o doskonałą równowagę i harmonię? Czy gdyby ktoś Pana teraz zniewolił, a następnie w trosce o Pana i oczywiście w narkozie usunął Panu zęby, żeby się Pan przypadkiem nie ugryzł kiedyś w język (co niestety również może doprowadzić do zejścia śmiertelnego), to zaakceptowałby to Pan?
I na koniec pisze Pan, że krzyżowanie różnych gatunków zwierząt jest czymś nor malnym, a oswojonych zwierząt dla ich własnego dobra nie można wypuszczać na wol ność. Czy wie Pan, że w pracowniach naukowców przeprowadzane są próby skrzy żowania człowieka z małpą, żeby wyhodować podludzi, którzy wykorzystywani byliby do prac fizycznych, aby "panowie stworzenia" mogli dalej pracować dla "dobra ludzkości"? Czy widziałby się Pan w charakterze zniewolonego reproduktora nowej rasy? Czy potrafi Pan sobie wyobrazić swoje uczucia, widząc swojego potomka uro dzonego przez jakąś szympansicę? Jakim prawem ludzie z tytułami negują istnienie uczuć u zwierząt, które to przekonanie pozwala im na traktowanie zwierząt jak rzeczy? Kto dał ludziom prawo do niewolenia zwierząt (niektórzy nazywają to oswa janiem), a następnie decydowaniu o ich życiu? Czy nie sądzi Pan, że przez takie postępowanie naukowcy negują istnienie Boga, najwyższej i najdoskonalszej Siły Stwórczej, skoro ośmielają się "udoskonalać" Jego twory? Czy to nie człowiek zaślepiony pychą chce być lepszy od Boga?
Na zakończenie chcę przytoczyć jedno zdanie filozofa przyrody Johanna Arndta: "Kamienie powinno się traktować jak rośliny, z roślinami obchodzić się jak ze zwierzętami, na zwierzęta patrzeć jak na ludzi, a ludzi kochać jak anioły."
Z poważaniem,
mgr inż. Barbara Misiak
Os. Zachód B/5/b/10,
skr.poczt.65,
73-100 Stargard Szczec.

POLEMIKA Z "POLEMIKĄ"

Pozwolę sobie zauważyć, iż mój tekst o ścieżce rowerowej (ZB 5/94, s. 21), mówiąc najprościej, dotyczył pytań o rozsądne wydawanie PUBLICZNYCH pieniędzy. Są to pytania, które zawsze może i powinien zadawać każdy obywatel.
O ile zaś na pytania takie odpowiedzi się nie słyszy, to podnoszone wątpliwości mogą się jedynie wzmagać. O ile zaś wątpliwości stawiane przez obywatela dotyczące racjonalności wydawania PUBLICZNYCH pieniędzy są wykpiwane, to jest to najpoważniejszy sygnał ostrzegawczy tak dla społeczeństwa, jak i władz. Można ten sygnał, rzecz jasna, zlekceważyć. Lecz i z tego lekceważenia wypływają i wnioski, i skutki.
Przy braku racjonalnych argumentów techniką ratunkową dla strony, która odpowiedzi takich udzielić powinna, jest wywołanie awantury, najlepiej personalnej, doczepienie się do jednego słowa lub sprowadzenie sprawy na płaszczyznę utarczki o nieudowadnialne drobiazgi, przy czym najłatwiej pobłaznować i wywinąć się sianem. Próba zastosowania tej techniki została właśnie dokonana przez p. Marcina Hyłę w jego "polemice" (ZB 6/94 s. 10, 11).
Jako niewybrednie zaatakowanemu, w ramach rozsądnej reakcji, pozostaje mi więc tylko prawo do suchych stwierdzeń, które przedstawię pod rozwagę Czytelników i powtórki pytań, na które będę jednak oczekiwał odpowiedzi. Jako płatnik podatków mam prawo pytania takie zadać. Ocena sensowności podobnych pytań nie należy jednak do wydających pieniądze, a do je wykładających. Na wstępie zapytałbym przede wszystkim i ogólnie:

KTO JEST EKOLOGIEM?

Tych, którzy tak chętnie przy każdej okazji głośno krzyczą "MY EKOLODZY" zachęcam do próby zastanowienia się nad tym problemem. Po zadaniu tego podstawowego pytania przejdźmy do szczegółów:
# Określenie móc wsiąść na rower nie jest oczekiwaniem, aby mi ten rower ktoś podtrzymywał. Natomiast powtarzane w kilku miejscach tekstu "polemiki", solenne doczepienie się do tego zwrotu retorycznego przez pana Hyłę jest właśnie objawem techniki, (o której była mowa) poszukiwania możliwości odejścia w bok w samym meritum kwestii ułatwień w używaniu roweru.
# Czy jest w Krakowie realizowana promocja rowerów nie krzykliwymi akcjami, a prawem lokalnym? Nie akcje, aby robić huk, nie gierkowszczyzna, a wprowadzanie systemu promocji?
# Czy z mojego tekstu czy nie lepiej było te pieniądze przeznaczyć na wymianę lub naprawę jednego czy pięciu dymiących autobusów, które w końcu jeżdżą na okrągło przez całą dobę, po całym mieście i przez cały rok wynika wprost postulat kupna pięciu autobusów za śmieszne pieniądze proponowane przez "niezorientowanego ekologa"? Nie wynika! Trzeba sporego ładunku złej woli aby odczytać to, co się chce odczytać. Technika Urbana. Każdy ma swoje wzory.
# W kwestii wysypywania ziarna dla ptaków na dachy samochodów pan Hyła ucieka od odpowiedzialności.
- Wszystko może się zdarzyć - twierdzi - Na Zachodzie nieznani sprawcy sypią ziarno na dachy samochodów. Ja nie podżegam. Ja tylko informuję.
Czyż nie jest to groźba, tyle że uczyniona tchórzliwie i zza węgła? Z zabezpieczeniami przed odpowiedzialnością: grożę nie ja - a nieznani sprawcy!
# Czy w imię uszczęśliwiania na zielono według własnych wyobrażeń wolno uznać za idiotyzm sprzeciw społeczności lokalnej wobec prowadzenia ścieżki przez już i tak mały, a ważny dla mieszkańców, Park Krakowski? Nie jest wcale takie pewne, które z przeciwstawnych racji, właśnie ekologicznych(!), są bardziej racjonalne i ekologiczne. Czy wiedzącego najlepiej pana Hyły czy też Mieszkańców? Nie zawsze to, co mówią propagandziści od ścieżek rowerowych musi mieć siłę jedynie słusznej wykładni. Tacy, którzy mieli jedynie słuszną rację już byli, urządzili nam nasz ekosystem i jak widać mają swych fanów wśród "zielonych". Bo to przecież bardzo przyjemnie być jaśnie oświeconym i posiadającym patent na nieomylność. Spokojnie! Przed wyśmianiem i napadem na "zacofanych ekologicznie" mieszkańców spróbujmy zastanowić się nad Ich racjami.
# Czy argumentem samym w sobie jest robić tak, bo tak robią na Zachodzie? A jest to używane jako argument nie do odparcia między innymi i przez propagandzistów od ścieżek rowerowych. Zauważmy jednak, że Ci teraz mieszkający w dostatniej części Europy i ich Ojcowie nie mieli wzorca mitycznej, lepszej i docelowej Europy. Nie mieli też jednak demolowanego metodycznie, i to przez lata, Domu. Mieli jeszcze w miarę wolne gospodarskie ręce i dlategoż to żyją w dostatniejszej części tej naszej Europy. Ich siłą była i jest świadomość obywatela-podatnika. Kierowali się Oni cały czas najzwyklejszym, tym wykpiwanym przez naszych "światowców" pytaniem obywatelskim o opłacalność i rozsądek. Nie mieli też Oni przywódców i podpowiadaczy, którzy kazaliby Im cokolwiek robić tylko dlatego, że gdzie indziej tak się robi. Jako obywatel, który chce budować swój Dom najlepiej jak można, zapytam się oczywiście jak dany problem jest rozwiązywany w świecie. Potem jednak jeszcze będę zadawał pytania o swoje możliwości i szanse znalezienia rozwiązania optymalnego w moim Domu. Z uwzględnieniem wzorców, lecz nie pod ich, i to często kreowany przez grupy interesów, dyktat. Chciałbym więc i w sprawie ścieżki rowerowej wiedzieć tych parę gospodarskich szczegółów. Tego kontekstu p. Hyła zupełnie "nie zauważył". Oczywiście. No bo i po co?
# W mieście, przy sklepach, w osiedlach jako żywo nie ma gdzie zostawić roweru. To jest fakt.
# W tekście napisałem, a praktyką dowodzę, że rower lubię i doceniam. Problemu zanieczyszczeń pochodzących od transportu w mieście nie lekceważę. Czy jednak pytania o racjonalność wydatkowania pieniędzy na obniżenie zanieczyszczeń pochodzących od transportu i polepszenie jego funkcjonowania, a przecież właśnie tak można nazwać główny cel walki o rozpowszechnienie roweru w jego codziennym stosowaniu, są nietaktowne? Czy takie trudne do zrozumienia, że oczekuję jako obywatel i mieszkaniec miasta racjonalizacji działań? Czy samo postawienie problemu wymaga w reakcji niewybrednego ataku? Tak skala, jak i sposób reakcji wskazują, że musiałem potrącić niechcący niezły splot interesów. W skojarzeniu, czy nie daje powodów do myślenia i to każdemu obywatelowi, że oto Rada Miejska głosami właśnie radnych z Koalicji "Twoje Miasto" i SLD pospołu odrzuciła uchwałę o oświadczeniach majątkowych radnych? Dlatego też takie pytania jak zadaję będę zadawał.
Kto tu kim i po co kręci? Podjąłem tą kwestię po tak nerwowej reakcji na oczywiste pytania podatnika.
# Mówmy jasno. Już po wyborach i nikt nie powie, że to akcja wyborcza. Ścieżka powstała za moje, Twoje Czytelniku z Krakowa i innych pieniądze. Paru radnych i urzędników mogło wraz ze swymi NGO powiedzieć: w temacie ekologia zrobiliśmy co się dało, w temacie transport ruszyliśmy, w TV mieliśmy czas promocji. W tym zakresie ścieżka rowerowa spełniła także swą rolę.
Warto także porównać nacisk propagandowy na ścieżkę i na rozgrywający się równolegle w czasie problem śmieci w Krakowie, a przecież w drugiej sprawie chodzi o perspektywę wielu lat oraz olbrzymich pieniędzy rzędu milionów dolarów.
W "Forum Śmieciowym" organizowanym siłami obywatelskimi przez prywatne w sumie osoby (w tym też przez niżej podpisanego) wzięły udział wszystkie znaczące władze krakowskie oraz firmy uczestniczące w przetargu. Po spotkaniu, w mediach cisza. Finansowanie druku materiałów dokumentujących przebieg dyskusji i rzeczowe argumenty obywatelskie wobec Władz okazało się niemożliwe. Z braku funduszy (!!). W trakcie organizowania Forum pomocy śmieciowego specjalisty z Ogólnopolskiego Towarzystwa Zagospodarowania Odpadów (OTZO) się nie widziało. Okazało się nagle, że już nie jest on już od śmieci, a od ścieków. Lub od Innych Bardzo Ważnych Problemów.
Jako mieszkaniec Krakowa będę jednak czekał na budowę systemu obsługującego potencjalnych użytkowników rowerów. Systemu zachęcającego, promującego, ułatwiającego codzienne używanie, właśnie wsiadanie na rower, a nie tylko budowę ścieżki rowerowej jako ozdobnika celu propagandowego samego w sobie.
To, że obywatelskimi wątpliwościami Federacja Zielonych (w osobie pana Hyły) poczuła się obrażona i oczekuje aż przeprosin, to też coś oznacza.
Feliks Stalony Dobrzański
Kraków 10.9.94

J.[AROSŁAW] T.[OMASIEWICZ] -

WSPÓŁPRACA CZY INFILTRACJA?!

Czytelnicy pism alternatywnych, czy szerzej - pism związanych z opozycją antysystemową, zdążyli się już do (tekstów) tego autora przyzwyczaić, choć najczęściej pisuje anonimowo lub podpisuje się tylko inicjałami; wystarczy zajrzeć do Gazety An Arche, Maci Pariadka, ZB czy Samorządności Robotniczej. Teksty te mają często specyficzny charakter - poprzez przykład, czy, rzadziej, otwarte sformułowania - mają przekonać nas, że w gruncie rzeczy cała opozycja antysystemowa stoi poza pojęciami lewicy = i = prawicy, tworząc bliżej nieokreśloną "trzecią drogę", gdzie nacjonalizm miesza się z anarchizmem czy komunizmem, a rasizm z ekologią. Okazuje się np., że nacjonalizm czy rasizm nie są czymś złym, że można je wyznawać a jednocześnie być anarchistą (jeśli nie jest się żydem - GAA # 21), że mogą być prawicowe grupy ekologiczne (wielokrotnie prezentowane przez Tomasiewicza w ZB), a jednocześnie okazuje się, że są "złe" grupy ekologiczne - są to tzw. zgniło-zieloni, lewacy i kryptokomuniści (nie przeszkadza to Tomasiewiczowi przekonywać w Samorządności Robotniczej # 6, że możliwa jest współpraca komunistów z nacjonalistami i faszystami. Notabene - Jarosław Tomasiewicz pisuje także u "swoich", w pismach skrajnej prawicy - tam jednak nie przekonuje nikogo do współpracy z, dajmy na to, anarchistami). Jest to typowy sposób przeciągania mniej uświadomionych ludzi na swoją stronę, zacierania istotnych różnic oraz rozbijania strony przeciwnej. Skrajnym wyrazem stosowania zasady "dziel i rządź" jest tekst Tomasiewicza Uwaga! faszyzm (i kto to pisze?!) w GAA # 19, gdzie próbuje przekonać swoich wolnościowych i lewicowych czytelników, że prawdziwie faszystowskim zagrożeniem nie są (jego koledzy) skinheadzi, lecz "metale" i sataniści. Nie wiem czy i jakie poglądy polityczne mają "metalowcy". Jako anarchista nie zwalczam ludzi za to, co myślą! Jeżeli zwalczam skinów, to nie za ich poglądy, których najczęściej w ogóle nie posiadają (Polska dla Polaków czy Polska gola to nie wiadomość polityczna a pijacki bełkot), lecz za to, że napadają na nasze koncerty i manifestacje. "Metale" tego nie robią i próba skierowania przeciw nim naszej uwagi, a może aktywności bojowej, jest ze strony Tomasiewicza zwyczajną prowokacją, mającą skłócić różne formacje związane z rockiem (tu: punków/HC z heavy-metalami/satanista- mi) w interesie skrajnej prawicy. Kiedy więc Tomasiewicz pisze o możliwości współpracy* jest obłudny, w gruncie rzeczy idzie bowiem nie o współpracę, a o infiltrację ugrupowań niezależnych i manipulację nimi w interesie... no właśnie - czyim?! Jarosław Tomasiewicz nie mówi otwarcie kim jest, jakie są jego poglądy, lecz propagowanie segregacji rasowej czy narodowościowej świadczy, że niezbyt nam po drodze.!
Co z tym fantem robić!? Sądzę, że nic - mimo obsesyjnego tropienia rzekomej nietolerancji "wolnościow- ców i lewicowców" (GAA #10, Mać Pariadka #5/93) - możemy tolerować jego wypowiedzi na naszych łamach tak, jak to czynimy od paru już lat, tyle że ze świadomością, kto to taki. Dlatego proszę o opublikowanie tego tekstu, by osoby mniej zorientowane mogły się dowiedzieć, co jest grane!
Jany P. Waluszko
*) Już parę lat temu pisałem, że nie wierzę w szerszą współpracę z prawicą, zwłaszcza "radykalną". W poszczególnych sprawach można współdziałać z każdym, lecz do czegoś więcej potrzeba wspólnej czy choćby zbliżonej wizji rzeczywistości. Otóż jeżeli ja odrzucam parlamentarną lewicę (interwencja państwa w "bazę" - gospodarkę) i prawicę (interwencja państwa w "nadbudowę" - kulturę, moralność etc.), to robię to całkiem inaczej niż nacjonaliści, populiści itp. totalitaryści, którzy chcą podporządkowania "państwu", "narodowi" etc. (czyli ich partii) i bazy, i nadbudowy. Ja chcę, by i baza, i nadbudowa zostały uwolnione od wszelkich odgórnych nakazów i jeśli z kimś z prawicy mógłbym współpracować, to raczej z libertarianami (choć razi mnie ich religijne uwielbienie dla wolnego rynku i mieszenie go z typową dla kapitalizmu obsesją zysku), a nie żadną "trzecią drogą (od faszyzmu do anarchizmu)", jak sugeruje "J.T."!