"Zielone Brygady. Pismo Ekologów" nr 1 (79), Styczeń '97

Zastanówmy się dla przykładu nad wskaźnikiem zużycia energii. Prawdziwym problemem nie jest kurczenie się zasobów paliw kopalnych, ale destabilizacja atmosfery, zwłaszcza przez nadmiar CO₂ powstałego podczas spalania. Spalanie paliw kopalnych i inne ludzkie działania prowadzą do zanieczyszczenia atmosfery nie tylko przez dwutlenek węgla, lecz również poprzez emisję gazów cieplarnianych, głównie metanu i tlenku azotu. Wzrost koncentracji tych gazów w atmosferze uległ, na szczęście, w ostatniej dekadzie pewnej stagnacji. Jej przyczyną jest prawdopodobnie recesja ekonomiczna.

Międzynarodowa Komisja do spraw Zmian Klimatu szacuje (a jest to scenariusz dla nas najłagodniejszy), że przy utrzymaniu dzisiejszego trendu temperatura świata w r. 2025 podniesie się o 1C, a pod koniec przyszłego stulecia już o 3C.

Eksperci nie zgadzają się co do tego, jaki wpływ na konkretne regiony Ziemi wywrzeć może podniesienie się temperatury, jednogłośnie stwierdzają jednak, że pozytywne skutki tego zjawiska nigdy nie zrównoważą jego złych stron.

Badania prowadzone w rejonie lodów Arktyki wykazały, że w okresie ostatnich kilkuset tysięcy lat istniało ścisłe powiązanie pomiędzy wielkością emisji CO₂ a zmianami temperatury powietrza. Okazało się również, że średnia globalna temperatura ma związek z poziomem mórz i oceanów. Co więcej, wyższy poziom CO₂ prowadzi w konsekwencji do nasilenia się zjawisk takich, jak huragany, powodzie itd.

Największą ilość dwutlenku węgla wytwarzają zindustrializowane kraje północy. Jeżeli każda osoba na świecie produkowałaby takie ilości tego związku jak przeciętny Niemiec (12 ton rocznie!), jego roczna emisja wyniosłaby nie 23 bilionów ton, ale 67. Mówiąc inaczej, jeżeli dzisiaj oceany i roślinność są w stanie związać 13 bilionów ton CO₂ rocznie, potrzebowalibyśmy pięciu planet takich jak Ziemia dla utrzymania naszej obecnej populacji, a jeżeli, zgodnie z przewidywaniami, populacja wzrośnie dwukrotnie w ciągu najbliższych 20-40 lat, będziemy potrzebować dziesięciu planet. A mamy tylko jedną!

na podst. M.Tooley, 1989, "Nature" 342, s.20.

Maria Jakubik