"Zielone Brygady. Pismo Ekologów" nr 1 (79), Styczeń '97

Typowy dla "nowoczesnego kraju" system posiadania ziemi zupełnie nie uznaje prawa do koczownictwa. Lecz władze lokalne w myśl prawa mają obowiązek zapewnienia nomadom odpowiednich obozowisk. Do dziś nie zostało to spełnione. Z braku dobrej wody, odpowiednich mieszkań itp. długość życia nomadów jest szokująco krótka w porównaniu z długością życia osób prowadzących osiadły tryb życia.

Okręg, w którym zostałem wybrany, reprezentuje ogółem 4 deputowanych. Spośród naszej czwórki jedynie ja wyraziłem gotowość poparcia propozycji wydzielenia w naszym okręgu dwóch obozowisk. Okolice te zamieszkują ludzie z różnych grup społecznych: monotonne osiedla - klasa średnia i robotnicy, starą wieś - przedstawiciele wszystkich grup, osiedle położone na wzgórzu - bardzo dobrze usytuowani. Fragmenty wzgórza nie zabudowane wielkimi domami są bardzo ładne, pełnią one ważną rolę ekologiczną i społeczną z tego względu, że to dzikie tereny położone blisko miasta.

W odpowiedzi na propozycję lokalizacji obozowiska na wzgórzu nadeszły gromkie głosy sprzeciwu. Jedynie kilka osób udzieliło poparcia temu projektowi, natomiast wielu mieszkańców okazało sprzeciw w stopniu, jakiego nie przewidywałem. Argumenty były następujące: "ziemia stanowi wartość", "my pracujemy, a oni nie", "dlaczego oni nie mogą mieszkać w domach, tak jak my?", "czy my wszyscy nie powinniśmy żyć według tych samych zasad?" itd. Zasadniczo chodziło o jedno - "nie chcę, żeby oni mieszkali obok mnie".

Do diabła! Kto daje człowiekowi prawo do podejmowania takich decyzji? Jeśli nieznajomy kupuje dom obok, nikt nie ma na to wpływu, więc jak można decydować o miejscu czyjegoś obozowania?
Po głosowaniu większość członków rady (ale nie pozostali trzej w mojego okręgu) wypowiedziała się za lokalizacją obozowisk.

Niektórzy ludzie, którzy mieli ze mną kontakt, zdawali się w ogóle nie uznawać tego, że nomadzi są po prostu innymi ludźmi, że mają własne życie. Uważają ich raczej za bliżej nieokreślone zagrożenie. Niektóre z komentarzy wskazywały na to, że obarczanie winą nomadów bierze się z ogólnego niezadowolenia. Ludzie mieszkający w domach, których wartość prawdopodobnie przekracza 250 tys. funtów przedstawiali się jako "zwykli ludzie pracy". Niektóre z listów otrzymałem od osób, które szczerze oznajmiły, że nie zaznały sprawiedliwości od społeczeństwa, chociaż należą do jego najbogatszej części (dodajmy, że jednego z najbogatszych społeczeństw na naszej planecie). Nomadzi (zresztą między innymi) są obwiniani za to ogólne niezadowolenie.

Zaznaczmy tutaj, że uprzedzenie wobec nomadów istnieją w całej nienomadycznej części społeczeństwa. Bardziej uderzające jest to, że winę na innych zwalają także ludzie bogaci.

Ważne jest zrozumienie źródeł tego niezadowolenia. Po części przyczyna jest następująca - pewne grupy społeczne uważają, że inne grupy osiągają większe korzyści niż one same. Jednak bardziej mają na to wpływ ekonomiczne podstawy naszego społeczeństwa - konsumpcjonizm i reklama. Reklama stawia sobie za cel wywołanie niezadowolenia ludzi z tego, co już posiadają. Nadmierne spożycie w naszym społeczeństwie to próba kupienia zadowolenia. I właśnie to nadmierne spożycie jest podstawową przyczyną zniszczenia środowiska naturalnego.

Społeczeństwo chcące przetrwać musi być oparte na wartościach odmiennych niż konsumpcjonizm - na wartościach podkreślających szacunek dla przyrody, indywidualności i wspólnoty. Tak więc rozkład społeczeństwa konsumpcyjnego i wszechwładnej reklamy jest zasadniczym celem polityki Zielonych.

Daithí Ó hÉliathe

tłum. z esperanto Darek Caban

Miałam okazję doświadczyć jej raczej w nieturystyczny sposób, bo poprzez kontakt z irlandzką ziemią jako WWOOFer (Wilding Worker on Organic Farms), czyli woluntariusz przy gospodarstwach ekologicznych. W kwietniu otrzymałam katalog WWOOF, zawierający spis gospodarstw ekologicznych zrzeszonych w Irlandii. W maju wysłałam listy do wybranych gospodarzy, następnie - dwa miesiące później z plecakiem oraz niezbędnymi gumowcami i peleryną (które właściwie w Polsce przydałyby się bardziej ubiegłego lata) wyruszyłam, by spędzić następne dwa i pół miesiąca bez prądu, bieżącej wody i pieniędzy.

Praca woluntariusza polegała na tym, że w zamian za pomoc przy gospodarstwie otrzymywało się nocleg, wyżywienie i - przede wszystkim - kontakt z życzliwymi ludźmi, pełnymi spokoju, radości oraz bezcennej wiedzy. Shaned, Richard, Martin, Rowan, Iba, Michael, Scott, Miffy, Jo, Dave i Chris to osoby poznane przeze mnie w pięciu odwiedzanych gospodarstwach. Realizują oni to, do czego dąży grono ekologów na świecie, ale co nie zawsze udaje się im urzeczywistnić. Dzięki nim mogłam odkrywać tętniące życiem skarby ziemi, domy larw, dżdżownice, nasiona itd. - tak łatwo i bezmyślnie niszczone przez człowieka.

1. PERMAKULTURA

2. UNIA EUROPEJSKA NA ZIELONO, CZYLI WCHODZENIE DO EUROPY

Hodowco bydła; gdybyś miał ochotę unowocześnić swe pastwiska, dostaniesz suty bonus za wykonanie mniej więcej następujących czynności:

1. usunięcie warstwy roślinności,
   
2. zaaplikowanie warstwy nawozów sztucznych,
   
3. zasianie ostatnio popularnej i wyjątkowo zielonej jednogatunkowej trawy. Trawy ledwo starcza, a ty chciałbyś powiększyć trzodę - jest to możliwe. Na każda owcę otrzymasz pieniądze na zakup paszy w okresie zimowym. W rezultacie zwierzęta chorują i umierają. Bardzo przykry widok.

Z punktu widzenia Unii Europejskiej Irlandia nadawałaby się nie tylko do wychowania nowych generacji konsumentów czy rozwinięcia szybkiej i wydajnej sieci turystycznej. Inną zaletę stanowi to, że ogólny poziom zanieczyszczeń kraju jest naprawdę bardzo niski w porównaniu do dopuszczalnych norm zanieczyszczeń innych państw Unii. Prawnie kraj ten mógłby być wykorzystany do produkcji niemalże śmieci.

NA DROGę IRLANDZKIE BłOGOSłAWIEńSTWO:

Niech droga przybywa ci na spotkanie
Niechaj wiatr wieje zawsze w twe plecy
Niech słońce ciepło oświeca
twą twarz
Deszcz upada miękko na Twe pola
I do następnego spotkania
Niech Bóg trzyma Cię
w swej garści.

Ilona Włoch
Piekarska 11/14
31-067 Kraków

Ilonka