W STRONĘ MURUROA

Próby z bronią nuklearną na Amchitce zostały zakończone. Ludzie z Greenpeace'u mogli sobie pogratulować. Jednak prawdziwa walka miała się dopiero rozpocząć i doprowadzić po prawie 16 latach do zatopienia legendarnego statku flagowego Greenpeace'u - "Rainbow Warrior".

Atol Mururoa leżący we francuskiej Polinezji stał się kolejnym celem akcji Greenpeace'u. Główną rolę odegrała w niej osoba, która nawet nie słyszała o Greenpeace, a wkrótce miała stać się jednym z jego głównych liderów.

David McTaggart był człowiekiem sukcesu. W wieku 21 lat prowadził własną firmę budowlaną. Mając nieco powyżej trzydziestki został wice-prezesem Bear Valley Development Corporation - pokaźnej firmy turystycznej. 1969 był dla McTaggarta rokiem przełomu. W wyniku wybuchu gazu w Bear Valley kilku jego pracowników zostało poważnie rannych. McTaggart wspomina: "Poczułem jakby coś mnie opuściło, może chęć dalszej walki o podniesienie poziomu życia, może znudziły mnie jej reguły, może zrozumiałem jak bardzo jest ona bezsensowna. Niezależnie od tego jaka była przyczyna, wziąłem trochę pieniędzy i kupiłem bilet na najbliższy samolot lecący w kierunku Mórz Południowych. Wkrótce 12 metrowy kecz 'Vega' stał się moją jedyną posiadłością". "Vega" była mocnym jachtem z dużym dieslowskim silnikiem i pojemnymi zbiornikami na wodę, dzięki czemu mogła przepłynąć każdy z oceanów.

Skan - s. 11 Zasępiony McTaggart na dziobie "Vegi" z niepokojem spogląda w przyszłość.

W 1972 roku narzeczona McTaggarta pokazała mu niewielkie ogłoszenie, które odmieniło jego życie po raz kolejny. Mało znana grupa o nazwie Greenpeace poszukiwała osoby, która popłynęłaby na atol Mururoa, żeby zaprotestować przeciwko prowadzonym tam testom nuklearnym. McTaggart nie był aktywistą ruchu pokojowego, ale denerwowało go, że Francuzi chcą stworzyć kordon bezpieczeństwa wokół Mururoa daleko wykraczający poza przysługujący im 12 milowy pas wód terytorialnych, łamiąc tym samym prawo morskie. Pomysł popłynięcia do pasa wód terytorialnych i pozostania tam uniemożliwiał Francuzom przeprowadzenie próby nuklearnej, bez narażania "Vegi" na zatopienie i bez naruszania prawa międzynarodowego.

Żeby zdążyć na czas, McTaggart musiał w ciągu dwóch tygodni skompletować załogę, zaopatrzyć łódź w prowiant i załatwić setki innych drobnych, acz niezbędnych spraw. Wydawało się to czystą niemożliwością. Tym bardziej, że rząd Nowej Zelandii, gdzie kotwiczyła "Vega", robił wszystko, by opóźnić wyprawę. McTaggart powędrował nawet na jedną noc do więzienia za "przemyt" zegarka z Fidżi. Jednak w ostatnich dniach kwietnia po ostatnich przygotowaniach "Vega" - przemianowana już teraz na "Greenpeace III" - wyruszyła w stronę Mururoa. Wybuch miał nastąpić 1 czerwca.

Po kilku dniach bezproblemowej żeglugi rozpoczęły się kłopoty. Wysiadło radio, a na dodatek Ben Metcalfe, nowy przewodniczący Greenpeace'u, który dołączył do wyprawy, okazał się do niej nieprzygotowany ani psychicznie ani fizycznie. W dodatku wydało się, że przed wypłynięciem Metcalfe podał do prasy wiadomość, iż "Vega" ma jedynie odwrócić uwagę Francuzów od innego statku organizacji, który miał dotrzeć do strefy testów od strony Peru. W pobliżu Wysp Cooka sytuacja pogorszyła się jeszcze bardziej . Wszyscy członkowie załogi zapadli na gorączkę tropikalną, a Metcalfe ogłosił, że wyrusza do Peru, by koordynować "prawdziwą" akcję. Mimo przeciwności 1 czerwca o godzinie 22⁴⁵ "Vega" wpłynęła do zakazanej strefy, 32 kilometry od miejsca testu. Podczas swej podróży "Greenpeace III" podawał fałszywe dane o swojej pozycji, więc teraz nie było nawet wiadomo, czy ktoś orientuje się, że jest tak blisko miejsca wybuchu. Obawy załogi okazały się płonne, gdyż trasa "Vegi" była uważnie śledzona przez radary na Tahiti i Nowej Kaledonii. McTaggart i reszta uczestników wyprawy mogła się o tym przekonać już następnego dnia, gdy w pobliżu zaczął manewrować potężny statek wojenny floty francuskiej, a nad ich głowami latać francuskie samoloty i helikoptery.

Po kilku tygodniach nerwowego oczekiwania, w połowie czerwca, McTaggart widzi w szkłach lornetki coś co mrozi mu krew - unoszący się nad Mururoa balon z ładunkiem nuklearnym. "Vega" znajduje się w tym momencie 24 kilometry od atolu. Wbrew logice jej załoga postanawia podpłynąć jeszcze bliżej do miejsca wybuchu. Rozpoczyna się ciągnięcie losów kto ma pozostać na pokładzie, gdy bomba wybuchnie i trzeba będzie wyprowadzić łódź ze strefy zagrożenia. Jeżeli pozostanie jakaś łódź.

W eter płynie dramatyczny telegram: "Balon wypuszczony zeszłej nocy. 'Greenpeace III' 16 mil na północny zachód od miejsca wybuchu. Sytuacja rozpaczliwa. Tylko modlitwy mogą nam pomóc".

Bomba nie wybucha, ale w pobliżu "Vegi" zaczynają krążyć trzy francuskie okręty wojenne, w tym jeden krążownik i jeden stawiacz min. Cały czas manewrując na granicy kolizji, francuskie statki próbują zmęczyć i zastraszyć załogę "Greenpeace'u III". Pomagają im w tym krążące dzień i noc nad jachtem helikoptery. Nad Mururoa wciąż wisi balon z bombą. Próba jednak się opóźnia i bez wątpienia spowodowane jest to obecnością "Vegi".

30 czerwca McTaggart znajduje w radiu informację, że marynarka francuska wyprowadziła prawie dwa tygodnie temu jego jacht ze strefy testów. Jeżeli teraz coś się stanie z "Vegą", nikt nie będzie wiedział gdzie naprawdę się znajdowała. Rzeczywiście, następnego dnia stawiacz min "La Paimpolaise" doprowadza do zderzenia z jachtem. Francuzi łaskawie zgadzają się na częściowe wyremontowanie jachtu pod warunkiem, że odpłynie on jak najszybciej z miejsca testu. Wycieńczona załoga zgadza się na to rozwiązanie.

15 lipca "Vega" dopływa do Rarotongi. McTaggart wsiada do samolotu i leci do rodzinnego miasta, którego nie widział od 15 lat - do Vancouver. Nie zwracając uwagi na tych, którzy mówią mu, że stara się dokonać niemożliwego, McTaggart postanawia pozwać Francję do sądu. "W ten sposób rozpocząłem moją własną małą wojnę z Francją" napisze potem we wspomnieniach.